Mijn iPod schotelde mij een nummer voor dat me verbaasd in mijn geheugen liet graven naar een sixtiesband die op mijn iPod kon staan. Maar nee, het was "The Death of John Hall D.Y." van de Zweedse garagerockers The Movements, een band die in 2013 zijn eerste materiaal uitbracht. Like Elephants 1 heet het album en het bevat elf tracks die niet eens probéren hedendaags te klinken. In het titelnummer zit zelfs een moment waar de band even onregelmatig lijkt te lopen. Hebben ze gewerkt met oude apparatuur die inderdaad kuren had, of hebben ze dat er expres ingefrut? Ik heb geen idee, maar het geeft wel aan dat het jaren-zestiggeluid ver wordt doorgevoerd. Soms is het de zang - inclusief sixtieskoortjes - die de boventoon voert, zoals in "The Death Of John Hall D.Y.", op andere momenten wordt er vooral lang gejamd ("Boogin'"), maar psychedelisch is het altijd. Ik heb altijd wat twijfels bij bands die zó nadrukkelijk een ronduit antiek geluid nastreven. Je kunt er donder op zeggen dat ze hun stinkende best gedaan hebben om het zo te laten klinken, maar waarom zou je die energie niet gewoon steken in een modern - laat ik het maar beter noemen - klinkende variant van diezelfde psychedelica? De songs zijn namelijk prima en zouden zo'n modernere insteek moeiteloos overleven. Het zou dezelfde kant op kunnen als collega-Scandinaviërs Baby Woodrose, bijvoorbeeld. Niettemin is dit een heel aangenaam album, simpelweg omdat de tracks sterk en gevarieerd genoeg zijn en het jammen enigszins beperkt wordt. Voor wie helemaal blij wordt van dit album is er meteen nog meer goed nieuws: Like Elephants 2 is zojuist verschenen.
File Under: Memory Lane met gps
File Video: [MovementsTube]
Eind 2010 maakte de Britse Katy B indruk met de eerste liedjes van haar plaat On A Mission, geproduceerd door Benga, Geeneus en Zinc. Het was toen nog tamelijk uniek om een zangeres kwetsbare teksten te horen zingen over een kruising tussen dubstep en pop. Ruim drie jaar verder is de dubsteprage weer over, is iedereen Katy B weer vergeten - nee, Kate Boy is toch echt een Zweedse electrozangeres met band - en zou het een interessante vraag kunnen zijn welke kant Kathleen Brien (zoals ze echt heet) zich op ontwikkelt. Nou, stel, je hebt geen idee. Een gok: ze volgt de radiohype. Nu de 3FM-meute massaal dubstep 'uit' verklaard heeft en Disclosure-achtige ninetieshouse 'in', misschien een Disclosure-aftreksel? Precies. Ja, echt dus. Het nummer "I Like You", met de treffende tekst "I like you a little bit, more than I should" is op exact dezelfde manier catchy, retro en ontzettend saai tegelijk als Disclosure. "Everything", het beste nummer op de plaat, is ook meer dan een beetje Disclosure. Zal dus wel weer een enorme hit worden. Little Red staat verder vol met slappe, generieke EDM, bedacht en ingespeeld op een te klein pianoklaviertje. Niks dubstep meer en van die teksten is ook niet veel over. Katy B heeft al haar geloofwaardigheid overboord gesmeten en laat zich hier tot een product walsen dat over twee jaar weer volledig is vergeten. Op ballads als "Crying For No Reason" hoor je pijnlijk dat ze het mindere zusje is van Robyn. Dat de tweede plaat van de Nederlandse Krause jammerlijk geflopt is vind ik zonde, maar haar "Human" had meer ziel dan er op dit hele album staat.
12 juni 2014 tot en met 15 juni 2014 op Isle of Wight, Isle of Wight, Newport
3 juli 2014 tot en met 6 juli 2014 op Rock Werchter, Werchter
16 augustus 2014 tot en met 17 augustus 2014 op V festival, Essex en Staffordshire
File Under: I like you a little bit. More than I should.
File Audio: [Everything]
Met twee nationale temperatuurrecords vond dit weekend dé aftrap van het festivalseizoen plaats. Where The Wild Things Are, dat dit weekend plaatsvond in Center Parcs De Eemhof nabij Zeewolde, had het niet beter kunnen treffen. Strakblauwe lucht, de warmte van de zonnestralen op de huid (17 graden!) en de organisatie was zo slim om het DJ-duo Radio Noet Noet te verplaatsen van het tropisch zwembad Aqua Mundo naar het marktplein. Daar stond het al gauw vol met opgewekte, heupwiegende bezoekers - ook met dierenpakken en panterprints - die zich uitstekend vermaakten met de psychedelische afro-rock die over het plein dwarrelde. Dit voorproefje op de zomer voelde echt als een cadeautje. Het resulteerde in een prima sfeer op de tweede editie van dit festival. En niet alleen het weer was beter dan de eerste editie van 2013, ook het festival zelf bleek aanmerkelijk verbeterd. Catering, licht, sfeer en voorzieningen waren ruim voldoende aanwezig. Mensen die nu nog steeds beweren dat WTWTA 'uiteindelijk niet meer is dan een weekendje Center Parcs', wat vorig jaar in een van de weinige recensies op KindaMuzik te lezen was, vergissen zich deerlijk. En in vergelijking met bungalowparkevenementen als Bungalup ziet de muziek-line-up er een stuk geloofwaardiger uit.
Met de gedrevenheid van een Dave Eugene Edwards, met de intimiteit en een gevoeligheid van een Will Oldham en het bandspektakel van The Band zou ik de herkomst van The Lonesome Southern Comfort Company - inderdaad ook de bandnaam - in Noord-Amerika zoeken. Ook de hoes, met een schilderij van de Amerikaan Walter Hunt uit 1884, geeft die richting aan. Maar deze onvervalste Americana komt uit Zwitserland. The Big Hunt is de derde cd van dit viertal. Apart is de toevoeging van elektronica, iets wat vaak geforceerd klinkt in combinatie met het genre, maar hier wonderwel past. En er is een viool die nog een extra dimensie geeft. Collega DubbelMono had als kritiek op de voorganger dat de songs wel wat gekortwiekt had mogen worden. Zijn wens is doorgekomen en ditmaal hebben de Zwitsers in slechts één nummer meer dan acht minuten nodig. De totaallengte van de negen songs blijft zo binnen de veertig minuten en dat maakt het beluisteren tot een waar genoegen.
File Under: Luisteren naar DubbelMono
File Audio: [MySpace] [Soundcloud] [Bandcamp]
File Video: [The Big Hunt]
File Social: [Facebook]
Ik houd er zo mijn eigen gewoonten op na bij het luisteren van nieuwe muziek. Veel luister ik via Spotify, waarin ik een mapje '2014' heb gemaakt waar ik alle albums inzet die dit jaar uitkomen en die mij interessant lijken. Ik speel de inhoud vaak op de shufflestand af zodat ik zoveel mogelijk van alles wat hoor voordat ik hele albums van begin tot eind ga beluisteren. Omdat het mapje met nog 'maar' 565 nummers nog niet zo heel vol is, hoorde ik regelmatig een aantal liedjes voorbij komen die meteen mijn aandacht grepen. Het bleek het debuutalbum Sun Structures van het Britse Temples te zijn. Noel Gallagher en Johnny Marr noemden hen vorig jaar al de beste nieuwe band van Groot-Brittannië. Nu vind ik dat ietwat overdreven want nieuw klinkt Temples absoluut niet. Hun sound klinkt heel erg sixties, als een kruising tussen de prachtige melodieën van The Beatles en de psychedelica van Pink Floyd. Niet erg origineel dus, Jacco Gardner en Tame Impala deden dat ook al. Maar waar Tame Impala me niet heel lang bij de les houdt door te ingewikkeld te doen en Jacco Gardner naar mijn smaak iets te veel in hogere sferen verkeert weet Temples me wel te boeien. En dat komt omdat zij ijzersterke en melodieuze liedjes maken. En daar houd ik van. Toegegeven, twaalf liedjes die bij elkaar bijna 50 minuten duren is ietwat lang maar telkens wanneer het een beetje begint in te kakken komt er een supergoed en aanstekelijk liedje als "The Golden Throne", "Mesmerise" of "The Guesser" voorbij. Of het stempel wat de heren Marr en Gallagher op de band hebben gedrukt klopt en of ze dus een lange houdbaarheidsdatum hebben zal moeten blijken. Voorlopig bezorgt Sun Structures mij keer op keer een goed humeur en dat is ook heel wat waard.
1 april 2014 in Bitterzoet, Amsterdam
2 april 2014 in Doornroosje, Nijmegen
4 april 2014 tot en met 5 april 2014 op Motel Mozaique, Rotterdam
File Under: Ouderwets goed
File Facebook: [Facebookpagina van Temples]
File Video: [Keep In The Dark]
File Twitter: [Tweets van Temples]
DubbelMono
Daryll-Ann @ Tivoli, Utrecht
tBeest
Papir - IIII
Ludo
Neil Young - Tonight's The Night
Gr.R.
Minor Alps - Get there
Jasper
Sexton Creeps - Lesbian Skies
Ewie
Warm Soda - Someone For You
Prikkie
The Presidents Of The United States Of America - Kudos To You!
Janineka
Caroline Herring @ Paradiso, Amsterdam
André
Kate Boy @ Where the Wild Things Are, Zeewolde
Het verhaal van Bloody S. Cash begint met een valse start. Er is namelijk een verteller - die ook verderop terugkomt - die duidelijk geen native speaker is. Met zang valt dat wat minder op, in gesproken tekst is dat uitgesproken lelijk. Dat is ongelofelijk zonde, want The Covenants The Story Of Bloody S. Cash is een heerlijke plaat in álle andere opzichten. Het heeft een fijn verhaal, gevat in swingende songs op het randje van hardrock en met een fantastische bluesy zanger in de persoon van Frank van der Reep. Dat alles is met de energie en chemie van een live-optreden vastgelegd. Eenkennig zijn ze niet, want waar nodig wordt er net zo makkelijk een trompet toegevoegd of worden er fijne koortjes achter gezet. In twee songs, "The Wind Cries Carrie"(!) en "Prison Mental Care" zijn er ook vrouwelijke leadvocalen te horen. Bovendien smokkelt de band nog allerlei andere genres in deze rockopera, zoals gospel in "Oh Crappy Days" (!), om nog maar te zwijgen van een stukje Nederlandse tekst. Waar op voorganger Welcome To The Real World nog een paar mindere tracks stonden, is het op The Story Of Bloody S. Cash eigenlijk elke keer raak. Het resultaat is een plaat die swingt als een tierelier en waar je alleen maar heel erg vrolijk van kunt worden. Luister eens naar het intro van "Regular Coffee" en je weet wat ik bedoel. Misschien nog wel het beste nieuws is dat The Story Of Bloody S. Cash de eerste twee delen van een trilogie omvat. We hebben dus nóg meer lekkers om naar uit te kijken!
12 april 2014 in JC Cerberus, Hengelo
File Under: Verhaal om vrolijk van te worden
File Video: [BloodySTube]
Bruce Springsteen deed disco. Het ging de hele wereld over, de live-opname van een concert in Australië waar hij "Stayin' Alive" van The Bee Gees speelt. Maar de uitvoering is meer dan een geintje; in de handen van een vakman wordt zelfs een discokraker rock 'n' roll. De aangekondigde nieuwe plaat van Bill Callahan was net zo'n verrassing. Niet alleen omdat zijn vorige, Dream River, pas een paar maanden oud was, maar omdat hij een nieuw genre ging beoefenen: dub. De Dream River-nummers, maar dan in een dub-versie. Ontspannen ongein uit verloren studio-uurtjes? Nee, het klinkt allemaal niet als een geintje. Daarvoor is het vakmanschap van BIll Callahan te groot. Een slimmerik merkte op dat stilte op de laatste platen van Callahan zijn kracht was. En de trage, donkere bassen van dub passen ook nog 'ns bij zijn diepdonkere stemgeluid. Ik ga niet zeggen dat ze een extra laag aan Dream River geven en ook niet dat Have Fun With God een bonus-disc bij de laatste had moeten zijn of dat het een nieuwe carrière-stap is. Sterker: het klinkt als een knipoog naar de tijden dat hij knip-en-plak-liedjes maakte die op cassette verspreid werden. Misschien is Have Fun With God een tussendoortje, maar dan wel een razend interessant tussendoortje.
15 augustus 2014 in Openluchttheater De Goffert, Nijmegen
Wat betreft soundscapes ben ik net een kat. Zodra het knispert als een haardkacheltje ga ik er met mijn snuit bovenop zitten. Lekker warm. Vaker zijn de geluiden in het genre kil en spookachtig. Ook Coen Oscar Polack en Herman Wilken beginnen Fathomless met koud, wat clichématig stuk, dat niet voor niets "Barents Sea" heet. Schuivende ijsplaten en een gure poolwind vormen het voor de hand liggende beeld, maar ik moest denken aan een speelgoedautootje dat ik lang geleden kreeg. Als je met het karretje ergens tegenaan botste klonk er mechanisch glasgerinkel. Na een paar maanden ging het foefje stuk, en restte er slechts een minutenlang aanhoudende drone van kapot geluid. Een stuk melodieuzer en geslaagder is de tweede (en laatste) hier aanwezige compositie. "Sundarbans" is inderdaad zo'n broeierig hete trip, die de volle twintig minuten boeit. De kat zou echter na een minuut of vijf uit zijn soezende meditatie worden gewekt, omdat er plots wat verschrikte vogeltjes opvliegen.
File Under: Wisselbad (niet voor de poes)
File Audio: [Op de label-site]
Na Jan Akkerman is Ad Vandenberg misschien wel Nederlands meest beroemde snarengeselaar. Niet alleen deelde hij met de naar zichzelf vernoemde band podia met tot de verbeelding sprekende namen als Ozzy Osbourne en Kiss en verwierf hij eeuwige roem met de klassieker "Burning Heart", daarnaast fungeerde hij veertien jaar lang als de rechterhand van David Coverdale in diens Whitesnake. Nog regelmatig is Ad in die hoedanigheid te zien als zeer speciale gast als de witte slang her en der haar opwachting maakt. Als eerbetoon aan zijn voormalige wapenbroeder had David Coverdale zelfs aangeboden een bijdrage te leveren aan het nieuwe teken van leven van zijn favoriete gitarist. Het was een aanbod dat door Adrian met beide handen werd aangegrepen en zodoende werd een opnieuw gearrangeerde versie van Whitesnake's "Sailing Ships" opgenomen voor het debuutalbum van Vandenberg's Moonkings, dat na een schier eindeloze tijd de radiostilte verbreekt wat betreft de muzikale escapades in tastbaar verband.
