We ervaren het kloppen van ons hart als iets normaals, tot er haperingen ontstaan. En zo gaat het met het stromen van het bloed, de werking van de nieren, enz. Stel dat de geluiden die onze organen maken versterkt en tot een ritmisch muziekstuk gekneed worden. Hieraan worden dan nog wat buitenmenselijke instrumenten toegevoegd als de trombone en viool. En her en der nog wat zang, Zo ongeveer klinkt House Of Cosy Cushions. De menselijke geluiden komen echter uit keyboards en gitaren die vervolgens geloopt worden. Het maakt Spell tot een introverte, kwetsbare, bezwerende en vreemde plaat. Achter House Of Cosy Cushions zit de in Groningen (en Dublin) woonachtige Richard Bolhuis die het meeste van het instrumentarium bespeelde en ook zorgde voor de composities. Op twee nummers na, waar Saskia Meijs als co-writer fungeert. Zij heeft op haar beurt dan nog muzikale inbreng met haar viool. Spell is een heel bijzonder geheel geworden dat het geluid van Pink Floyd rond Wish You Were Here oppakt en in een nieuwe jas, zonder maar enigszins muf te ruiken, aan de generatie van nu presenteert.
File Under: Bezwerend
File Audio: [Bandcamp]
File Social: [Facebook
Reissuelabel Gear Fab Records heeft er weer twee opgeduikeld: exploito-platen, ooit in de jaren zestig in de markt gezet om snel geld te verdienen aan jongeren op zoek naar alles wat op dat moment hip en happening was. Er werden muzikanten ingehuurd, er werd een studio geregeld en een vormgever, en even later lag er een album klaar. De betrokkenen deden maar wat en dus werken zowel de namen van de (verzonnen) bands, de plaattitels en uiteraard de muzikale prestaties stevig op de lachspieren. Give Me Some Lovin' heet het product van The Projection Company en uiteraard slaat dat op openingsnummer "Gimme Some Lovin'", een beroerde cover van de hit van The Spencer Davis Group. Omdat Jimi Hendrix enorm populair was heet één van de tracks "Our Man Hendrix". Bob Dylan wordt geciteerd door "Don't Think Twice" als titel te gebruiken en verder had men geen idee wat men aan het doen was. Hetzelfde gold voor Fantastic Party. De lachspieren worden stevig aangesproken door titels als "All Men Shall Be Brothers of Ludwig", "Swing Low, If You Like To Do" en de ondertitel voor dit Duitse product: Die Tanzplatte für Heisse Stunden.
Een paar maanden terug deed de 8bit-breakcoreproducer Scotch Egg een boiler room-set en die was natuurlijk supercool. Je ziet het publiek er compleet apeshit op losgaan, ook al is de muziek nou niet direct dansbaar te noemen. Boiler Room zou daarvoor beter een keer Ed Cox kunnen vragen, die zijn accordeon combineert met jungle, tekno en drum'n'bass. Sinds zijn debuut Clowncore uit 2009 is hij in de Britse rave-underground blijven hangen en produceert-ie met Stivs ook samen tracks onder de naam DSC. Het had anders kunnen lopen, want de belangstelling voor electroswing (Parov Stelar, Caravan Palace, Jamie Berry) is ook enorm opgekomen. Het beste aan Clowncore was de vrolijke sfeer - niets maakt heftige breakcore zo toegankelijk als hoorbaar plezier, alles mag als je een clown bent. Op de langverwachte opvolger Without the Hyena zet Cox zijn nog altijd unieke concept ontspannen voort. "Shark Eyes", "Swagger Cats" en "Happy Lepricorn" passen feilloos bij zijn eerdere werk. Soms worden de refreintjes zelfs wat cheesy; de vorige keer compenseerden ballads als "Scary Friends Revisited" dat. Weliswaar staan er wat in mineur geschreven walsjes tussen ("Russian Wodka", dat je naast dit nummer van Clowncore zou kunnen leggen), maar Cox probeert slechts één nieuw ding uit: in "Demons" zingt zangeres Coral Shankland mee. Op zich is dat een goed idee, maar Cox had dan beter met iets meezingbaarders kunnen komen. Het refreintje uit "Demons" associeer ik onbewust met de Party Animals terwijl de tekst best zwaar is ('finding your demons'). Maar een kniesoor die daarop let, want de hele plaat lang is het feest, en live is Cox pas echt in vorm.
File Under: Clowncore, part 2
File Video: [Bad Day For A Funk Soldier]
'Het is een van de beste americana-albums die ik sinds tijden gehoord heb', zo besloot ik vorig jaar mijn recensie over Tennessee & Other Stories, het eerste solo-album van de Amerikaan Hans Chew. Zo'n debuutalbum schept verwachtingen en die had ik dus ook toen ik begon aan Chews tweede plaat, Life & Love. Ik had verwacht, en ook stiekem wel gehoopt, dat Hans Chew verder zou gaan op de ingeslagen weg. Al snel werd duidelijk dat Chew op zijn tweede album een andere afslag heeft genomen op de 'americana-road'. De nadruk ligt niet meer op de countryrock maar op de (blues)rock zelf. Rock zoals Dr. John en bands als Lynyrd Skynyrd die in de jaren zeventig maakten. De nummers klinken alsof ze ontstaan zijn uit één lange jamsessie. Dat betekent veel gitaarsolo's maar ook een prominente rol voor Chews piano. Gelukkig maar, zijn swingende boogiewoogiespel geeft tenminste nog enige sjeu aan de eindeloos durende jam, want dat is Life & Love eigenlijk. Daar moet je van houden. Ik moet eerlijk zeggen dat het mij na drie nummers al mateloos verveelt. Tracks als "Love" en "Goodnight" springen er voor mij uit door een duidelijke opbouw en melodie, maar de rest kan me eigenlijk totaal niet boeien. Life & Love is geen slechte plaat, liefhebbers die smullen van lang uitgesponnen jams met veel solo's zullen het niet met me eens zijn en komen ruimschoots aan hun trekken. Ik hoor zelf toch liever een goed, melodieus liedje met kop en staart.
File Under: Oeverloos
File Video: [Junker's Blues]
File Facebook: [Hans Chew op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Hans Chew]
Stonehead
Ed Cox - Without The Hyena The Lion Cannot Be The King Of The Jungle
Prikkie
Phish - Fuego
DubbelMono
Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp - ROTOROTOR
Ludo
Napolian - Incursio
André
Kate Boy @ The Lexington, Londen
tBeest
Causa Sui - Live at Freak Valley
Janineka
Hans Chew - Life & Love
In 1987 was Billy Joel de eerste Amerikaanse artiest die een concert gaf in de Sovjet-Unie. Daarvoor waren alleen Pink Floyd en Status Quo er geweest. Het was de tijd van de glasnost en perestrojka van Gorbatsjov. Als Кончерт (Live In Leningrad) werd daarvan in 1987 ook een live-cd uitgebracht. Dit jaar verscheen een dvd met concertbeelden en een nieuwe documentaire onder de titel A Matter Of Trust: The Bridge To Russia. Onder dezelfde titel als de dvd werd ook de cd opnieuw uitgebracht. Maar wel met maar liefst 27 tracks in plaats van de oorspronkelijke 16. Blijkbaar was destijds het oudere werk minder populair, want nu zitten er ineens versies bij van onder andere "The Ballad Of Billy The Kid", "Scenes From An Italian Restaurant" en "It's Still Rock And Roll To Me", een soundcheckversie van "New York State Of Mind" en een radio-opname van "Piano Man". En ja, dat maakt het erg de moeite waard om deze rerelease aan te schaffen. Ik vond Кончерт altijd iets achterblijven ten opzichte van de live-albums Songs In The Attic en 12 Gardens Live. Dat kwam wat mij betreft vooral door het ontbreken van een aantal oudere tracks en dat is nu dus verholpen. Daarnaast klinkt het allemaal wat voller dan op de oorspronkelijke release en dat is ook niet vervelend. Bij de extra tracks zijn meestal wel kleine oneffenheden te horen, maar dat mag best bij een live-album. De vertalingen van de tolk op het podium (!) geven het nog wat couleur locale. Bovendien zou de jaren na dit album Joel's vaste band uiteenvallen, zodat dit album ook een laatste document van die band is. Bij rereleases wordt nogal eens inferieur materiaal toegevoegd om de verkoop te stimuleren. In dit geval is daarvan geen sprake, A Matter Of Trust: A Bridge To Russia is in alle opzichten een verbetering.
File Under: Nu met 69% extra inhoud
File Video: [JoelTube]