Jeff Finlin – The Guru In The Girl

Continental

Jeff Finlin – The Guru In The GirlIn eerdere stukjes heb ik al een pluim uitgedeeld aan gitarist BJ Baartmans, behalve solo-artiest is hij ook begeleider/producer van veel artiesten. Ik blijf echter niet bezig, met hem zit het wel snor. Meestal ligt er een link tussen Baartmans en Limburg, maar in het geval van Jeff Finlin is deze er niet. Finley heeft Ierse roots, maar is zelf geboren in Cleveland, Ohio (Amerika). Hij drumde in het (Amerikaanse) The Thieves – wie kent ze niet – en ging na hun break-up in 1993 solo. Hij nam al diverse albums op en toerde in 2015 en 2016 met als begeleiding – daar is-ie weer – BJ Baartmans. Dat pakte kennelijk zo goed uit dat ze dit album The Guru In The Girl opnamen, waarbij alleen Sjoerd van Bommel nog twee nummers mocht drummen. Het is dus het duo Finlin–Baartmans die de hele plaat vol speelt. Baartmans kan meer dan alleen gitaar spelen, en Finlin ook. Ze weten een echt bandgeluid te creëren. Wel een band die het klein ingetogen houdt. Het past bij de intieme rootsliedjes van Finlin. Zijn stem klinkt wat nasaal en kwetsbaar. De liedjes hebben wel de neiging wat meer van hetzelfde te klinken, vooral als het volume laag gezet wordt. Echt zo’n plaat die je met een koptelefoon op moet luisteren, of als er niemand thuis is – sorry buren. Maar hoe mooi ook, eigenlijk zou een van de liedjes van Finlin opgepakt moeten worden door een bekendere artiest. Zoals Cher Marc Cohns “Walking In Memphis” bekend maakte bij een groot publiek, zo zouden liedjes als “Love Along The Wires”, “Her Love Will Light The Way” of “I Gave You Back Last Night” het verdienen om de wereld over te gaan.

File: Jeff Finlin – The Guru In The Girl
File Under: Breekbaar

File Social: [Twitter]

The Limboos – Limbootica

Penniman Records

Women firstHet leuke aan het schrijven voor een blog als File Under is dat je met muziek in aanraking komt die anders totaal langs me heen gegaan was -we zoeken overigens nog schrijvers. Neem nu de release van The Limboos. Ooit van gehoord? Ik niet. Ik dacht met een of andere flauwe bandnaamgrap van Limburgers te maken te hebben, maar niets van dit alles. The Limboos komen uit Spanje (Madrid). Ze brengen eigen old skool R&B-nummers met een zogeheten exotische inslag. Limbootica is hun tweede album, en van voor tot einde een groot feestje. Dit is van die muziek die je op onze nationale radio niet meer hoort en waar ik heimwee krijg naar programma’s als Stompin’. Maar goed, dit vijftal gaat er behoorlijk op los in een productie die lekker nostalgisch aandoet. Soms instrumentaal, maar meestal met zang. De gitaar en orgeltje geeft het een sixtiesfeel mee, en dan is mijn weerstand per definitie als gebroken. Ik zie dat ze vooral toeren in hun thuisland en dat is voor ons minder mooi. Maar buiten dat mogen ze wel wat meer aandacht krijgen bij ons, hopelijk zorgt dit stukje hier enigszins voor.


File: The Limboos – Limbootica
File Under: Nostalgie

File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]

Tigers Fan – Greonterp

Marista

Mijn gedachten zijn bij Chris Cornell en Chester Bennington. Apart dat de twee frontmannen het leven niet meer aankonden, terwijl het toch geweldig moet zijn om zo toegejuicht te worden. Mijn gedachten worden gestuurd door de opener “Ekstreem” van het Friese Tigers Fan: ‘Koe ik mar ekstreem genietsje.’ ‘Koe ik mar hosse yn é moshpit.’ Deze teksten ondersteund door een stevige rockband zorgen voor een duister resultaat. De donkere stem van voorman Elmar Kuiper maakt het allemaal nog zwaarder. Hierna nemen Kuiper en zijn mannen je mee naar de hel van de psychiatrie in “Grut Lankum”. Gelukkig dat er een, overigens fraai vormgegeven, boekje (Rutger Zuydervelt van Machinefabriek) bij zit met de Friese teksten. Mijn Fries is niet meer wat het nooit geweest is. Toch stoort de taal me geen moment, het past wonderwel bij de geschetste donkere wereld. Greonterp is een dorp in Súdwest-Fryslân waar ooit Gerard van het Reve woonde en ligt vlakbij de oprichtingsplek van Tigers Fan, maar of het leven daar werkelijk zo zwart is als je muziek me wil doen geloven dat weet ik niet. Misschien eens een reis aan wagen, al zal het zwarte je niet te pakken moeten krijgen. Het lijkt me niet zonder gevaar. Het album als geheel zit goed in elkaar en bevat prima songs. Geen muziek om lekker op te feesten, maar wel om ten onder te gaan in de wereld van Tigers Fan.


File: Tigers Fan – Greonterp
File Under: Tsjuster

File Social: [Facebook]

Destination Lonely – Death Of An Angel

Voodoo Rhythm Records

Star menAls de bandleden namen hebben als Lo Spider, Wlad en Marco Fatal dan weet je al dat ze geen huis-, tuin- en keukenmuziek maken. Nee, het Franse Destination Lonely is zo’n band die als kenmerk heeft dat de wah-wah-pedaal niet genoeg ingetrapt kan worden, dat zuiver zingen iets voor watjes is en dat het vooral erg rock’n’roll moet zijn. Deze release Death Of An Angel komt uit op Voodoo Rhythm Records, liefhebbers weten dan al genoeg. Het Europese Champions League-label waar rauwheid een absolute vereiste is. In opener “Dirt Preacher” (cover van The Gibson Bros.) gaat het al meteen los als een stel wilde honden. Waarom met een cover openen weet ik niet, want er staat ook genoeg interessant eigen materiaal op deze plaat, zoals de tweede track “Staying Underground”. Hierna weer een cover: “Death Of An Angel” van Donald Woods & Vel-Aires dat redelijk binnen de lijntjes van het origineel kleurt. Hierna gaat het weer helemaal los in “I Don’t Mind” in de stijl van The Stooges, MC5, dat soort werk. “Vanessa” is dan weer een wat rustiger track, in het Frans dat wel. Lekker nummer, ook door het gitaarwerk. De rest van het album gaat gevarieerd verder en stelt niet teleur. Voodoo Rhythm heeft weer eens een fijne neus voor rauwe bandjes. Dat blijkt maar weer


File: Destination Lonely – Death Of An Angel
File Under: Frans rauwe keuken

File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]

Minus The Bear – Voids

Suicide Squeeze

Muzikale variatie op radiostations kan ik zeer waarderen. Een hele dag door hetzelfde genre op je radio vind ik geen goed idee, het gevaar bestaat dat je gaandeweg er zowaar een hekel aan gaat krijgen. Toch menen vele zenders via dit genre-format te moeten uitzenden. Neem nu Wave Radio, daarop komt de één na de andere indierockband voorbij. Denk aan bands als Imagine Dragons, Biffy Clyro, All Time Low en als je pech hebt Kensington . Af en toe een nummer vind ik oké maar na een uur weet ik het wel. Hier moest ik aan denken toen ik naar Voids luisterde, het zesde album van Minus The Bear uit Seattle. Het album duurt ruim drie kwartier maar de tien liedjes onderscheiden zich nauwelijks van elkaar. Ik heb het idee dat ik al die tijd naar hetzelfde liedje met net een andere variatie of hook heb geluisterd. De stem van zanger Jake Snider heeft een vervelende galm die ik bij Kensington ook zo irritant vind. Slechts twee nummers springen er uit. Opener “Last Kiss” heeft een catchy riff en refrein en “Silver” heeft een fijne melodie. Ik zou deze twee nummers nog best wel in een playlist kunnen zetten maar of ze zouden blijven hangen betwijfel ik. Wave Radio zet ik altijd heel snel weer uit en hetzelfde geldt voor dit album van Minus The Bear. Voor wie houdt van een onberispelijk indierockalbum dat geen moment van de gebaande paden afwijkt is dit een aanwinst maar ik word er niet warm of koud van.

File: Minus The Bear – Voids
File Under: Min
File Facebook: [Minus The Bear op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Minus The Bear]

Week 30, 2017

Prikkie
Hurtsmile – Retrogrenade

Janineka
Indigo Girls & Lucy Wainwright Roche @ Concorde 2, Brighton, 26-7-2017

Ewie
Peter Perrett – How The West Was Won

Ludo
Sam Baker – Land of Doubt

Vonx
The Beach Boys – 1967 Sunshine Tomorrow

Storm
Future Islands – The Far Field

Gr.R.
Mammút – Kinder Versions

tBeest
Anathema – The Optimist

Valkhof Festival 2017 – Napret

Het Valkhof Festival is voor mij elk jaar een week vakantie en dit jaar was ik er ook wel aan toe. Druk met werk en verbouwing thuis, en dan heb je wel even zin in wat rust. Het Valkhof Festival is onderdeel van de Vierdaagsefeesten van Nijmegen (wie weet dat niet ondertussen) en om de hele avondzevendaagse te lopen in het prachtige pittoreske Valkhofpark gaat je toch ook niet in de koude kleren zitten. Laat staan dat ik de hele zaterdag ook nog flink onder zeil ben met het Dynamo Metal Fest in Eindhoven. En daarna gelijk door, om toch nog even wat mee te pakken op het Valkhof. En de zondag van het festival begint ook weer op tijd. Nou goed. Na zo’n drukke periode is het goed om wat gas terug te nemen en te genieten van zo’n week vakantie, en dan moet het traditioneel volgepakte verslag vooraf en achteraf er maar eens aan geloven. Niet dat het heel erg is, ik heb geen huilende mensen aan de telefoon gehad, dus zo erg hebben jullie het blijkbaar ook niet gemist.
Lees verder Valkhof Festival 2017 – Napret