U kent de 27 Club? Tommy Bolin haalde dat niet. Hij overleed op 25-jarige leeftijd aan een overdosis, na een carrière waarin hij toch al met de James Gang, Billy Cobham, Jeff Beck en Deep Purple had gespeeld. En hoewel zijn ene album met Deep Purple, Come Taste The Band, door de erg funky uitvoeringen niet iedereen even goed beviel, was op dat album zonneklaar dat Deep Purple weer uiterst talentvolle gitarist had. Helaas was zijn drugsgebruik navenant aan zijn talent en was het een van de redenen dat Deep Purple uiteenviel. Zoals dat dan gaat, is alles wat hij ooit opnam zo langzamerhand postuum uitgebracht. Een paar jaar geleden was er zelfs Great Gypsy Soul, waarop muzikanten als Warren Haynes en Glenn Hughes met opnamen van Bolin meespeelden. In het digipak van Captured Raw - Jams Vol. 1 wordt gezegd dat deze opnames previously unreleased zijn. Ik kan het niet controleren, maar feit is dat er twee albums met jams onder de titel After Hours - The Glen Holly Jams, terwijl de ondertitel van dit album The Glenn Holly Studios Recordings 1973-1976 is. Het is niet bekend wie er meespelen op deze opnamen, maar de onlangs overleden producer/samensteller/studio-eigenaar Phillip Polimeni zette heel slim alle muzikanten op een rijtje die ooit langskwamen - inclusief allerlei zangers en zangeressen die niet op dit vrijwel geheel instrumentale album te horen zijn. Feit blijft dat dit demo-opnamen zijn. Van behoorlijke kwaliteit - zij het dat het geluid wat vlak is -, maar wel hoorbaar demo's. Bovendien is het niet zozeer rock als wel funk en fusion, gevat in jams die soms wel ergens naartoe gaan, maar soms ook niet meer dan jams worden. Alleen afsluiter "Another Highway" van de band Fox (waarin Polimeni zat) is pure country, inclusief harmonica. Voor de verzamelaar, zullen we maar zeggen.
File Under: De titel zegt alles
Roadburn is van origine een webzine over stonerrock en gerelateerde muziek, tegenwoordig vooral bekend van het Roadburn-festival, dat sinds 1995 wordt gehouden. Het festival vond vroeger een aantal keren plaats in de Effenaar in Eindhoven, maar heeft sinds 2005 013 in Tilburg als vaste uitvalsbasis. Kwamen er in 2005 nog meer dan 1000 mensen op de 10e editie van het festival, in 2010 was dat aantal al gegroeid tot 1600. Dit jaar zouden er 3000 bezoekers zijn geweest, aldus Walter 'Roadburn' Hoeijmakers (Editor in Chief, Artistic director / Promoter) in een interview met 3voor12.
De liedjes van Bender gaan over dingen waar we ons graag aan voorbij 'haasten', maar die, hoe hard je ook rent, eigenlijk niet te ontlopen zijn. Liedjes die raken en ontroeren. Neem nou de voetbalsingle Wonder over de geknakte voetbalcarrière van kleine Bertje Vissers. Eens in de 25 jaar komt er een muzikant met een weemoedig plaatje of een verhaal op de proppen waaruit blijkt dat er ooit een glansrijke voetballer aan Nederland verloren is gegaan. Rick de Leeuw van de Tröckener Kecks beschreef zijn kortstondige voetbalavontuur bij RCH Heemstede in Naar de Top. Bert Vissers doet dat nu met zijn Bender over de c1 van BCM. En waar Rik de Saedeleer commentaar gaf op De Leeuws verhaal, doet Evert ten Napel dat op de single van Bender. Mooi dat jongensdromen om ooit in het shirt van Oranje te mogen spelen gedeeld worden op muziek. Telkens weer opnieuw. Dat is onze uitdrukking van pure liefde en romantiek over de dingen die helaas voorbij gaan. In tegenstelling tot de rechttoe-rechtaan-versie van Tröckener Kecks is Bender's single een folky deuntje dat doet denken aan Adamo met zijn Belgische poldervariant op de Mediterrannee. André Hazes nam vaker zijn melodietjes over in een liedje als "De Hoogste Tijd". Niks mis mee en in elk geval een prima aanloop naar de Oranjegekte voor het komend WK, want stiekem willen we allemaal wel eens weten hoe het toch zou zijn om te schitteren in Oranje op het allerhoogste podium. Bertje Vissers mag dan zijn voeten niet meer laten spreken, zijn stem en zijn band geven prima weer hoe gemiste kansen mooie dromen kunnen blijven.
Metal staat niet direct bekend als het meest hippe, modieuze en progressieve muziekgenre ooit. Toch voltrekt zich de laatste jaren met name in de black metal een kleine revolutie. De kruisbestuivingen met andere muziekstromingen zijn er niet van de lucht. Neem het veelgeprezen Sunbather van Deafheaven uit 2013; dat wisselde ziedende metalriffs af met screamozang en post-rockclimaxen. Het kwam zelfs zover dat de term hipstermetal regelmatig de revue passeerde. De band die mede aan de basis staat van die verhipstering is het Franse Alcest. Frontman Neige manifesteerde zich in de beginjaren als een echte metalhead, maar toen Alcest na zeven jaar eindelijk tot een debuutalbum kwam, klonk dat allerminst woedend en ruig. Souvenirs d'une Autre Monde (2007) werd een meer dan geslaagde hybride van post-rock, shoegaze en de meest melodieuze black metal denkbaar. Nu, weer zeven jaar later, is Alcest met Shelter aan zijn vierde studioplaat toe. Neige heeft zijn ideologische veren nu echt volkomen afgeschud. Met metal heeft dit niets meer te maken. De sereen voortkabbelende gitaargolven brengen Alcest inmiddels meer op het Slowdive-zijpad van de shoegaze dan de My Bloody Valentine-straat. Frans blijkt daarbij eens te meer een mooie taal voor droompopvocalen. Mooie klanktapijten te over op Shelter, maar wellicht waren het toch de restjes pit uit de metaltijd die Alcest een spannende band maakten. Want af en toe trekt deze warme golfstroom wel erg ongemerkt voorbij. De zeggingskracht is er ten opzichte van eerdere albums niet groter op geworden. Wat resteert is een prima dreampopplaat die met vooral "L'Eveil des Muses" en "Délivrance" prachtige momenten kent, maar soms wat té slaapverwekkend wordt.
File Under: De hipstermetal voorbij
File: Gastschrijver: Lukas
Hoe het misverstand ontstond ben ik ironisch genoeg ook al vergeten, maar ik dacht aanvankelijk met een reissue te maken te hebben. Een Duits wave-album uit de jaren tachtig, destijds onopgemerkt, nu heruitgegeven door Morr. Het kon best kloppen. Het doffe The Pink Caves komt recht uit de kelderbar van een al lang vergane underground-scene, maar ontbeert nét die x-factor. Kortom, een opgeduikeld curiosum uit de archieven. De melodieën zouden hun tijd wel vooruit zijn, want quasi-verveeld en lijzig gezongen, zoals je tegenwoordig wel vaker hoort. Tegenwoordig, het woord is gevallen. Fenster is in werkelijkheid een doodnormaal bandje van nu. Hartstikke retro dus. Daarmee moet het oordeel toch wat harder uitvallen. Positief bekeken is de kundige flashback best geslaagd, maar eigenlijk vind ik het galmende en wollige geluid eerder ergerniswekkend dan betoverend. Het is ook een flinke poos wachten op een hitje. "Hit & Run" slackert een aardig eindje weg, en in het door Ariel Pink-synths voortgestuwde hoogtepunt "1982" bewijst het duo gelukkig zelf wél te weten hoe laat het is.
File Under: Venster op het verleden
File Audio: [Bandcamp]
Muziek maken is goud voor Go Go Berlin
'Vind iets dat het waard is om hard voor te werken', is wat de Deense band Go Go Berlin met hun nieuwe album New Gold wil uitdragen. Het album kwam vorige week uit en Janine vroeg de heren over de start van de band, hun reis, doelen en natuurlijk over New Gold.
Go Go Berlin is een rock 'n roll band die bestaat uit vijf jongemannen die duidelijk onderdeel zijn van de huidige generatie, waarin het bijna de norm is om je brood te verdienen met hetgeen je leuk vindt. En Go Go Berlin doet dat zeker. Ze zijn nu drieënhalf jaar samen en hebben inmiddels een team van managers om zich heen verzameld en tourplannen voor de herfst van 2014 zijn al gemaakt. Gitarist Mikkel: 'Mensen vragen ons altijd of muziek maken nu saaier wordt nu het een 'baan' is, alsof dat iets slechts is. Het is echter het beste dat kon gebeuren, omdat het betekent dat we ons full time bezig kunnen houden met waar ons hart ligt.'
Ze hebben hard gewerkt om zo ver te komen, ook al omschrijven ze het ontstaan van Go Go Berlin zelf als een 'Big Bang'. Dat is ongetwijfeld omdat het harde werken niet voelde als werken, maar inderdaad als bezig zijn met het leukste wat er is: muziek maken. Voorafgaand aan hun eerste concert in Eskobar in Silkeborg speelden ze nog nooit eerder in de samenstelling waarin we Go Go Berlin nu kennen. Zanger Christian: 'We speelden vaker samen in verschillende formaties, maar nooit eerder met ons vijven. Het concert in Eskobar heeft ons gevormd als band'. Leuk feitje: bij het concert waren twaalf mensen aanwezig van wie ze er elf kenden. Het was echter een goede avond met een goede vibe. 'De mensen achter de bar vonden het tof wat we deden en gaven ons gratis alcohol. Ken je dat gevoel dat je iets doet wat je leuk vindt, en dat je er iets anders bij krijgt wat je ook wilt? We wisten op dat moment dat we verder wilden gaan.'
Lees verder..
4 juni 2014 tot en met 7 juni 2014 op Sweden Rock, Solvesborg
27 juni 2014 tot en met 29 juni 2014 op Graspop Metal Meeting, Dessel
12 december 2014 tot en met 13 december 2014 op Eindhoven Metal Meeting, Eindhoven
18 december 2014 in Trix, Antwerpen
Zoals ik nog steeds niet kan geloven dat er geen directe connectie is tussen Jaco Pastorius en Frank Zappa, zo kan ik ook niet geloven dat kunstenaar Rik van Iersel en kunstenaar/architect John Körmeling nooit tot een echte samenwerking zijn gekomen. En, dat terwijl Van Iersel met Der Junge Hund, het Beukorkest en nu zijn jazzy en funky Senga Etna volgens mij nooit dichter op de smaak van Körmeling is ingegaan dan nu. Samen met altsaxofonist Ted Milton (Blurt) deed Van Iersel al een aantal freejazzoptredens. Senga Etna is een rare mix van Firehose, Stuurbaard Bakkebaard, Victims Family, Moloko, blues en jazz die in stand gehouden wordt door de muzikanten om Van Iersel heen. Als eerste zijn zoon Joshua die we kennen van Woody & Paul, Richard Nobels van 69 Charger en Fury 161, Onno Kortland van Stuurbaard Bakkebaard en onder andere dj DNA die we nog steeds koppelen aan de Urban Dance Squad. Net als bij het Beukorkest werkt Van Iersel op basis van improvisatie. Dus met een wisselende bezetting waardoor elk optreden en elke plaat een andere sfeer en stijl bevat. Toch kunnen we deze LP verdomd funky noemen tussen alle piepstokjazzdeuntjes door. Dat moet welhaast de vrijblijvende stempel van Kortland zijn geweest. Zijn manier van spel waarbij humor de boventoon voert, is bepalend voor dit album. Het zijn juist de rare kwinkslagen die ook Körmeling zo treffend omschrijven. Ik kan dus niet wachten totdat Senga Etna, al is het maar voor een ouderwets Eindhovens Stratumsend-statement, tot een eenmalig Gesamttheater komt.
File Under: Rik van Iersels funky Beukorkest
Greg Dulli is niet van deze tijd. Dulli is van een tijd dat vrouwen nog gewoon vrouwtjes genoemd mochten worden en mannen kerels waren. Een tijd waarin rock nog gewoon soul mocht hebben en zowel gevaarlijk als sensueel kon zijn. Dulli heeft na vele omzwervingen zijn eerste en meest succesvolle band The Afghan Whigs weer nieuw leven ingeblazen met als resultaat het eerste nieuwe album van de band in zestien jaar. Vanaf de eerste tonen van opener "Parked Outside" is duidelijk: The Whigs are BACK! Over een elementaire en stoere gitaarriff kirt, gromt, gilt en smacht Dulli op een manier die hij verleerd leek te zijn in het meer experimentele en subtiele werk met The Twilight Singers en Gutter Twins. Dulli rookt al enkele jaren niet meer en dit lijkt het bereik van zijn stem goed te hebben gedaan. Verder is alles als vanouds... de dreiging in de jengelende gitaren, de bombast in de strijkers en Dulli's teksten die maar niet kunnen kiezen tussen sensuele romantiek en explosieve woede. Do To The Beast is zeker geen herhaling van zetten, het is een album dat zich kan meten met het beste werk van de band uit de jaren negentig. The Afghan Whigs bewijzen zestien jaar na hun laatste album 1965 dat ze tijdloos zijn, met een voorman die trouw blijft aan de roots van rock.
10 juli 2014 tot en met 13 juli 2014 op Exit Festival, Novi Sad
12 juli 2014 tot en met 14 juli 2014 op Cactusfestival, Brugge
14 juli 2014 in Paradiso, Amsterdam
File Under: Dulli's eeuwige jeugd
File Video: [Youtube]
Flashback! Tad Morose is een Zweedse metalband die al sinds 1991 actief is, maar er tien jaar over heeft gedaan om met album nummer acht op de proppen te komen. Dat ligt deels aan het feit dat er de afgelopen jaren duchtig met bandleden heen en weer geschoven is tussen Bloodbound, Steel Attack en Tad Morose. Wie de Zweedse metalscene kent, weet dat dat voor het geluid niet uit hoeft te maken. En inderdaad, ook Tad Morose heeft de voeten nog altijd stevig in de New Wave Of British Heavy Metal. Ze hebben twee sites, deze en deze, waarbij mij niet duidelijk is welke nu helemaal nieuw en hip moet zijn. Welke het ook is, hip is 'ie dus allerminst. Maar ach, de website past bij de stijl, zullen we maar zeggen. De songs zijn up-tempo, de riffs gaan van hakkehakkehakke, de solo's gaan van wieeeeeeeeeuuuuwieeeee en de nieuwe zanger (Ronny Hemlin, ex-Steel Attack) was een mooie vervanging geweest van het alarm op de eerste maandag van de maand. Tad Morose past prima in de Britse metaltraditie van vooral Judas Priest, en evenzeer in de Zweedse shredderstraditie van ome Yngwie ten tijde van Mark Boals. De solo's van Tad Morose zijn goed, maar logischerwijs net een tandje minder dan bij de laatstgenoemde, de songs zijn dan weer net wat beter. De vernieuwing is nul, maar daar maalt de doelgroep niet om. De productie is daarentegen wèl belangrijk, en die had niet veel beter gekund: strak als de neten en prima in balans. Genoemde doelgroep zal zich dan ook opperbest vermaken met Revenant, net zoals ik dat deed. Powermetal volgens het boekje, en daar is niets mis mee. Laat die metal-Zweden maar schuiven.
File Under: Schuivende metal-Zweden
File Video: ["Beneath A Veil Of Crying Souls"] ["Millennium Lie"]
Rillingen. SOHN, alias Toph Taylor uit Londen, maakt ze van de goede soort. Zijn stem is de hoofdreden waarom ik de muziek van zijn band SOHN steeds weer aanzet. Ik heb ook Radiohead, James Vincent McMorrow en James Blake in mijn kast staan, dus het is misschien enigszins te voorspellen dat ik dit mooi vind, maar laat ik ook even uitleggen waarom. Taylor had ooit een introspectieve (piano/synthpop)band toen hij in Wenen woonde, Trouble Over Tokyo, waarin hij zijn emoties zo ongeveer de vrije loop gaf (laat ik niet opschrijven dat het 'dramatisch' klonk, maar een handige bandnaam was het evenmin). Gevoelige teksten, liefdevol materiaal, uitgebracht met boekjes vol potloodgekriebel, maar op muzikaal vlak ontbraken de smerige elektrische uithalen die bijvoorbeeld bij Muse het beroemde hard-zacht-contrast bieden aan de hoge zang. Gelukkig heeft Taylor nu de oplossing gevonden. Hij verhuisde terug naar Londen. Zijn nieuwe, schitterende solo-elektronicaproject SOHN klinkt dankzij de diepe bassen enorm als James Blake en dat is een forse verbetering. Wil je van SOHN genieten, begin dan vooral bij de goed diepe nummers - bijvoorbeeld "Fool", dat Blake's heilige "Retrograde" in klasse benadert en dat wil wat zeggen. Of het prachtige slot van "Bloodflows" met de tekst "My love don't love me", waar minutenlang naar opgebouwd wordt. Zet je boxen lekker hard: dit is echt puur genieten. Taylor heeft die heftigheid ook echt een beetje nodig, want anders verzandt-ie voor oppervlakkige luisteraars al snel in geneuzel. Onterecht overigens. Ik had de eerste paar draaibeurten zelf moeite met opener "Tempest" en het schijnbaar repetitieve "The Wheel", totdat ik ontdekte dat het einde van die nummers toch echt veel knapper in elkaar steekt dan het eerst lijkt. SOHN dwingt je als luisteraar tot geduld. Alle nummers op Tremors zijn 's nachts ontstaan, tussen zonsondergang en zonsopgang, en zo brengt hij ze ook op het podium. Om het koud van te krijgen.
17 juli 2014 tot en met 20 juli 2014 op Dour Festival, Dour
15 augustus 2014 tot en met 17 augustus 2014 op Lowlands, Biddinghuizen
File Under: De verdiende doorbraak van een fijnzinnig muzikant
File Video: [Bloodflows]