Cameron Avery – Ripe Dreams, Pipe Dreams

Anti Records

Cameron Avery is een Australische multi-instrumentalist die zijn ding deed/doet in Pond en Tame Impala. Hij is daarnaast nog voorman van The Growls, maar ik denk niet dat deze band nog bestaat. Daar heeft Cameron Avery ook helemaal geen tijd voor, want hij is nu solo aan het toeren. Muzikaal staat het ver af van de bands die ik net noemde. Avery lijkt een knipoog te maken naar de fifties/sixties toen er nog crooners waren onder begeleiding van een heus orkest. Als ik het met een band van nu moest vergelijken dan zou dit met The Shadow Puppets zijn, en laat hij daar nou net recent het voorprogramma van geweest zijn. Ripe Dreams, Pipe Dreams is zijn debuut en bevat donkere melancholische nummers. Het grootste deel van het album speelde hij zelf in. Als je door de kitsch heen prikt dan hoor je prachtige nummers als “Dance With Me” en “Wasted on Fidelity”. Ik ben benieuwd of Avery solo verder gaat of toch weer opduikt in een band. Voorlopig is het nog het eerste. Op 28 oktober speelt hij in Paradiso op London Calling.


File: Cameron Avery – Ripe Dreams, Pipe Dreams
File Under: Crooners

File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]

Beach Fossils – Somersault

Bayonet

Beach Fossils – SomersaultDromerige singer-songwriter-indiepop, het is multi-instrumentalist en alleskunner Jack Smith wel toevertrouwd. Een beetje zoals Lloyd Cole of The Dream Syndicate, als mensen dat nog iets zegt. Smith lanceerde tegelijkertijd deze plaat maar op het label van zijn gitarist/zanger Dustin Payseur. De eerdere platen van Beach Fossils waren ondergebracht bij Captured Tracks dat ook DIIV uitbracht, de andere band van Jack Smith. En zo is het cirkeltje weer zo goed als rond.De basis van Beach Fossils ligt bij het werk van The Byrds. Het is zomerse, folky gitaarpop voorzien van prachtige breekbare maar loepzuivere vocalen. En toch gaat het knarsen. Juist vanwege alle perfect uitgevoerde pracht en praal krijg je de indruk dat Beach Fossils gaat voor de beste zwoele zomeravond. Terwijl je zou willen dat Smith en co. juist ook inzage geven in dat ene vuiltje aan de lucht. Die ene tropische storm die je nog niet van te voren via Buienradar.nl had kunnen zien aankomen. Zwoel, ingetogen pracht slaat per luisterbeurt om in geneuzel en getreuzel zonder opmerkelijke pieken, dalen en uitbarstingen. Somersault is een mooie en rustige gitaarplaat maar kan de aandacht van de luisteraar niet keer op keer vasthouden. We kunnen wel op de Tame Impala-trein opstappen, maar dan moet je ergens wel een keer tempo maken. Voor je het weet is die trein jouw pittoreske stationnetje allang voorbij geraasd.

File: Beach Fossils – Somersault
File Under: Niks te doen op de zonnigste dag van het jaar?

Endless Boogie – Vibe Killer

No Quarter / Konkurrent

Al vanaf 1997 is dit New Yorkse kwartet aan het musiceren, hun eerste album was er in 2008 en mijn kennismaking met Endless Boogie was er pas dit jaar middels hun vijfde album Vibe Killer. Shit happens. Endless Boogie was een album van John Lee Hooker, maar Endless Boogie gaat een stapje verder dan deze icoon. De blues zit verweven in drone-achtige psychedelische composities die een brok energie uitstralen. Ik moet door de stem van Paul Major wel wat aan Captain Beefheart denken, door het gitaargebruik aan The Stooges en door de bluesy rocksound aan ZZ Top. Kijk, dat zijn geen verkeerde referenties. Vibe Killer is dan ook een lekkere plaat. Je moet wel van uitgesponnen versies van nummers houden, want Endless Boogie heeft tijd nodig om hun verhaal te vertellen. In dit geval heb ik er graag mijn tijd voor genomen. Ik hoop overigens dat je ze al kende, want ze waren in ons land voor een optreden en zijn nu weer gevlogen.


File: Endless Boogie – Vibe Killer
File Under: Dirty, bluesy en psycho

File Social: [Twitter] [Facebook]

JP Den Tex – Wolf!

Cavalier

Het is een enorm cliché maar toch wel waar: ik leef niet om te werken maar ik werk om te leven. Ik houd graag genoeg tijd over om andere dingen te doen waar ik veel voldoening uit haal zoals bijvoorbeeld het luisteren naar en schrijven over muziek. Ik stel me zo voor dat singer-songwriter JP den Tex dat ook heel goed begrepen heeft. Vanaf het begin van de jaren zeventig is hij al bezig als muzikant en volgt zijn eigen weg. Zo was hij met de Bergense groep Tortilla in de jaren zeventig een van de eersten in Nederland die zich aan de countryrock waagde, wat tegenwoordig roots of americana heet. Den Tex zat vervolgens in allerlei bands, waarvan Vitesse de bekendste was, maar uiteindelijk is hij solo als singer-songwriter atief en in die hoedanigheid maakt hij geregeld mooie albums. Eigenlijk moet ik hem storyteller noemen, want verhalen vertellen is wat hij doet, in 2013 ook in de vorm van het autobiografische boek Morgen Wordt Het Beter. Op zijn recentste album Wolf! vertelt hij het verhaal van de steenrijke platenproducer Gustav Wolfowitz (Wolf) die van de een op andere dag zijn fortuin verliest. Hierdoor denkt hij over zijn oude leven in weelde en het nieuwe zonder al die welvaart en beseft hij dat het altijd de muziek is geweest die hem motiveerde en dat geld niet gelukkig maakt. In dertien liedjes vertelt Den Tex hoe Wolf weer bij zijn kern terugkomt. Hij wordt bijgestaan door gitariste Yvonne Ebbers en violist Diederik van Wassenaer. Wolf! is een fijn, akoestisch album met mooie liedjes die je doen beseffen dat er zoveel meer is dan materiële rijkdom. Wat goed dat er singer-songwriters zijn als JP den Tex die je zo af en toe eens even met je neus op deze feiten drukt.

File: JP Den Tex – Wolf!
File Under: Levenslessen
File Facebook: [JP Den Tex op Facebook]
File Twitter: [Tweets van JP Den Tex]

Tinez Roots Club – Have You Heard?!

Donor/Rootz Rumble

Tinez Roots Club – Have You Heard?!Tachtig jaar geleden kolkte de Amerikaanse Oostkust. Jive, jitterbug, swing en big band swing hadden de ballrooms dik in hun greep. De Charleston was als dans immens populair terwijl de beurskrach zijn onheil al had afgekondigd. Spetterende jazzmusici waren de nachtburgemeesters van New York, Chicago, Boston en Washington. Enfin, Martijn ‘Tinez’ van Toor, saxofonist bij Little Steve & The Big Beat snapt de ‘buzz’ die decennia terug het Amerikaanse uitgaansleven bepaalde en dweept maar wat graag met dit prachtige culturele verleden waar wij het destijds nog moesten doen met Louis Davids, Fien de la Mar en Lou Bandy. Van Toor trommelde zijn maatje Evert Hoedt op en werkte met Bird Stevens als producer en met Hammond-toetsenist Rob Geboers en drummer Andreas Robbie Carrie deze plaat uit tot een broeierig jazz-swingbeat-epos waar Nick Waterhouse nog een puntje aan kan zuigen. Het nagenoeg instrumentale album zwiert en gonst van de saxofoon- en Hammondsoli en heel soms hoor je uitstapjes naar de Dixieland- en Mardi gras-muziek die wonderwel enorm goed passen in de roerige jazz van het Amerika van voor de Tweede Wereldoorlog. Nu Burlesquefeestjes in navolging van Londen, Berlijn en Parijs ook in Nederland voet aan de grond krijgen, weet Martijn van Toor zich verzekerd van een trits van optredens in achterafzaaltjes waar tenminste weer eens echt wat gebeurt. DJ Herr Doktor, deze plaat is verplichte kost voor het komend seizoen!

File: Tinez Roots Club – Have You Heard?!
File Under: Kolkende swing van eigen bodem

Sonny Landreth – Recorded Live In Lafayette

Mascot / Provogue

Sonny Landreth is een begenadigd slide-gitarist, eentje die iedereen wel in zijn begeleidingsband wil hebben. Dat gebeurt dan ook geregeld (Clapton, Hiatt, etc.), maar Landreth brengt ook eigen werk uit. Bijvoorbeeld op de eerste live-plaat in twaalf jaar: Recorded Live In Lafayette. Het is zijn thuisstad in Lousianna, het zuiden van Amerika. Het album bestaat uit twee gedeelten: het eerste is semi-akoestisch, het andere elektrisch. Het is beschikbaar als dubbele cd of lp en met anderhalf uur speelduur een behoorlijke kluif. In de basis staan drie muzikanten met daarnaast nog twee gastmuzikanten die wel degelijk wat toevoegen, zoals de inzet van een accordeon. Maar het gaat uiteraard vooral om Landreth zelf die met zijn begeleiders een mooie set neerzet. Je moet wel wat hebben met gitaargepingel. Dat laatste is in het tweede gedeelte minder. Hier gaat het er wat ruiger aan toe, maar je hoort hier minder Landreths kunnen. Toch is Recorded Live In Lafayette een prima registratie van een man die inmiddels al 66 is, en hiermee een goed overzicht van zijn kunnen geeft.


File: Sonny Landreth – Recorded Live In Lafayette
File Under: Come on baby, go south

File Social: [Facebook]

Ayreon – The Source

Mascot

Ayreon – The SourceWie per se zijn tweehonderd woorden moet halen bij een recensie, die heeft het geluk bij een recensie van een Ayreon-plaat dat het verplichte kost is om te melden wie Arjen Lucassen nu weer heeft weten te strikken voor een van zijn rockopera’s. Daar gaan we: James LaBrie van Dream Theater, Tommy Rogers van Between The Buried And Me, Simone Simons van Epica, Mike Mills van Toehinder, natuurlijk Floor Jansen van After Forever/Nightwish, Hansi Kürsch van Blind Guardian, Michael Eriksen van Circus Maximus, Tobias Sammet van Edguy/Avantasia, Nils K. Rue van Pagan’s Mind, Zaher Zorgati van Myrath, Tommy Karevik van Kamelot en Sir Russell Allen van Symphony X. En dan hebben we Arjens huisband bestaande uit onder andere Ed Warby van Gorefest, Marcel Coenen van Sun Caged, Mark Kelly van Marillion, Guthrie Govan van Asia, Paul Gilbert van Mr. Big en Racer X of zelfs Maaike Peterse van Kovacs nog niet eens vermeld. Zo’n cascade van namen zegt iets over het geloof en rotsvaste vertrouwen in een lange gast als Arjen Lucassen en zijn onkreukelbare visie per project waarbij de man met een absoluut en precies gehoor insteekt op hoe Prokofiev vroeger het liefst componeerde. Ieder zijn rol in de vertolking van de fijnste vertelling, hoe klein ook. “The Source” keert terug naar het universum van 01011001 als voorvertelling op zijn latere werk. Opener “The Day That The World Breaks Down” is een stevige progressive rocksong, een epos dat normal gesproken heel makkelijk voor een bombastisch finale-sluitstuk had kunnen doorgaan. Het zegt wat over de denk- en werkwijze van Lucassen dat het einde der tijden ook de aftrap van iets nieuws is. Wat het is, dat is de ontdekkingstocht van Ayreon waarvoor je telkens weer uitgenodigd wordt om zelf te leren ontdekken en na te denken. Lucassen heeft met zijn zoveelste Ayreon-plaat een entiteit van klassiek, progressive rock, folk, Keltische traditionals, hardrock en metal geschapen waar je in meegezogen wordt. Of je nu wilt of niet. Ayreon is de officieuze opvolger van H.G. Wells’ War Of The Worlds. Lucassen is zowel de nieuwe Orson Welles als Jeff Wayne. Op zijn eigen ondoorgrondelijke manier maar met een onuitputtelijke voorliefde voor de hardere muziek.

File: Ayreon – The Source
File Under: De wereld vergaat als Arjen Lucassen niet meer bestaat