The Courtneys – II

Flying Nun

The Courtneys – IIAl bij de eerste tonen van hun nieuwe album weet je waar je aan toe bent met het Canadese trio The Courtneys. De wat dreinerige leadzang van drumster Cute Courtney, vermoedelijk een artiestennaam, is de slagroom op dit indie-toetje vol pakkende gitaarriffs, sixties melodieën en stuwende ritmes. Zonder teveel tierelantijnen zetten The Courtneys tien prima songs neer, melodieus en opzwepend genoeg om te blijven boeien en met een zekere teenage weltschmerz waar schrijver dezes al gauw voor smelt. De kracht zit ‘m vooral in de dynamiek tussen die hierboven beschreven zang en de muziek, maar ook in het vermogen van de band om songs te schrijven die qua feel en thematiek niet eens zo gek ver liggen van de sixties hitfabrieken zoals het Brill Building. De liefde speelt een grote en terugkerende rol maar clichés weet men redelijk te vermijden. Hoe dan ook, alles klopt gewoon bij die Courtneys. Het sterkste nummer is het zomers klinkende “Tour”, dat met een beetje goede plugging zo een radio-hit zou kunnen worden bij de indiestations. Daarmee doe ik gelijk bijna alle andere songs tekort hoor. Gek genoeg is de band niet in thuisland Canada doorgebroken maar is het vooral Nieuw Zeeland (alwaar ze getekend werden door het label Flying Nun) waar ze enige voeten aan de grond krijgen. Met een Europese tournee voor de boeg zou het maar zo kunnen dat het snel kan gaan met dit trio. Festivals die nog een bandje zoeken, ik zou maar eens The Courtneys checken als ik u was.

The Courtneys spelen 26 mei in Paradiso

File: The Courtneys – II
File Under: Indietip van de week

File Audio: [Bandcamp]
File Social: [Facebook]

Moon Moon Moon – Help! Help!

Tiny Room Records

‘Moon Moon Moon is een universum, gecreeërd door Mark Lohmann, een 23-jarige muzikant uit Heerhugowaard’, aldus de eerste zin van de biografie van Moon Moon Moon. De muziek is slechts een deel van dit universum, daarnaast maakt Lohmann ook illustraties en games. Live krijgt hij versterking van vier muzikanten maar op cd doet hij alles zelf. Vanuit de studio in zijn slaapkamer ontwerpt Mark Lohmann zo zijn eigen (sprookjes)wereld. Deze wereld begon in 2014 met debuutalbum I Want!I Want! en gaat nu verder met . Het is inderdaad een wonderlijk universum waar je in stapt wanneer je de cd opzet. Lohmann fluisterzingt dromerig op muziek die ik het beste kan omschrijven als een kakofonie van bliepjes en klanken. Het doet een beetje denken aan de indiefolk van Sparklehorse en Mercury Rev. Soms wordt er wat gas terug genomen en klinkt Moon Moon Moon als een singer-songwriter in de stijl van Sufjan Stevens met sfeervolle liedjes als “House Sitting” of “The Ocean Pt.2”. De liedjes van Moon Moon Moon lopen voornamelijk over van geluiden en melodieën en ideeën. In “Goodbye, Seabed”, dat bijna acht minuten klokt, komt dat tot een climax. Het lijkt of Lohmann al zijn vondsten en ingevingen in dat nummer heeft willen stoppen waardoor ik mij voel als het wanhopige verdrinkende persoon op de hoes. Het is echt origineel en goed wat Lohmann hier met Help! Help! neerzet maar ik vind het te veel en te druk. Als je dat niet stoort is er genoeg te ontdekken in de wereld van Moon Moon Moon.


File: Moon Moon Moon – Help! Help!
File Under: Wondere wereld

File Facebook: [Moon Moon Moon op Facebook]

Week 20, 2017

Prikkie
Gentle Giant – I Lost My Head: The Chrysalis Years (1975-1980)

tBeest
Pumarosa – The Witch

Vonx
Audioslave – Show Me How To Live

DubbelMono
The Mountain Goats – Ghots

Ludo
Spinvis – Trein Vuur Dageraad

Janineka
Andrew Combs – Canyons Of My Mind

Storm
Soundgarden – Badmotorfinger

Stonehead
Pond – The Weather

Ewie
Power – Electric Glitter Boogie

Walter Broes & The Mercenaries – Movin’ Up

RootzRumble

Walter Broes & The Mercenaries – Movin’ UpSorry, sorry, sorry. Sorry aan het Belgische trio Walter Broes & The Mercenaries. Sorry aan u luisteraar. En sorry aan mezelf, want door Movin’ Up pas in mei 2017 uit een stapeltje weg te plukken doe ik velen tekort. Walter Broes was de voorman van The Seatsniffers. Deze hielden er in 2012 mee op, en in oktober 2016 verscheen er eindelijk dit debuut. Movin’ Up ademt de sfeer van de fifties toen rock ‘n’ roll zijn oorsprong vond. Daarnaast is er een lekkere zompige rootssound overheen gelegd. Ik hou hier van. Daarnaast zijn de songs vet en pakkend. Negen stuks van eigen makelaardij en twee covers, van ene Ronny Self (“I Got My Own Kick Going”) en eentje die bekend had kunnen zijn van ene Elvis Presley (“Black Star”). Deze laatste bracht het nummer echter nooit uit. Walter Broes geeft het echter een mooie plek. Gastrollen zijn er bijvoorbeeld voor Ruben Block van Triggerfinger en Chantal Acda, maar alles staat in dienst van het liedje. Eigenlijk zou ik deze met terugwerkende kracht in mijn jaarlijst willen zetten. Sorry, sorry, sorry.

File: Walter Broes & The Mercenaries – Movin’ Up
File Under: Te mooi om geen kennis van te nemen

File Social: [Facebook]

Ian Fisher – Koffer

Snowstar Records

Dat het derde album van de van oorsprong Amerikaanse singer-songwriter Ian Fisher Koffer heet is begrijpelijk. Fisher is geboren en getogen op een boerderij in Missouri maar verliet de Verenigde Staten op zijn eenentwintigste om muziek te gaan maken in Europa. Hij is in Europa gebleven en trekt sindsdien als een soort troubadour met zijn liedjes van land tot land met momenteel Wenen als vaste verblijfplaats. In de loop der jaren heeft Fisher zo rond de duizend liedjes geschreven en zodoende is de koffer de rode draad in zijn leven: hij reist Europa door met een koffer met bagage maar vooral een koffer vol liedjes. In 2015 debuteerde hij met het geslaagde Nero. Opvolger Koffer is een collectie van songs die Fisher het afgelopen decennium maakte en in de laatste vijf jaar zijn opgenomen. Wat meteen opvalt is dat die hoge liedjesproductie van Fisher er voor heeft gezorgd dat hij het songschrijven goed onder de knie heeft. De elf liedjes op Koffer zijn melodieus, hebben een duidelijke kop en staart en gaan door al zijn omzwervingen ook nog ergens over. Zoals “Settlin’ In”‘, geschreven op een geleende banjo en uiteindelijk klonk als Fishers zelfverklaarde goddeloos kerklied, “If You Wanna Stay” over het dronken geflirt wat hij in de Alpen vaak zag maar ook over een meisje uit zijn jeugd in Missouri in “Hail Mary”. Ik hoor Fisher het echter liever klein en sober houden zoals in het prachtige “Thinkin’ About It” dat hij schreef nadat hij het niet meer zag zitten na een onbeantwoorde liefde van een meisje in Amsterdam. Wanneer het gas erop gaat vervormt Fishers stem zich in een schel geluid dat bijna gekrijs is en daarmee zingt hij een liedje als “Candles For Elvis” om zeep. Ook kan hij maar beter nooit meer in het Duits zingen. Marlene Dietrichs “Koffer” klinkt potsierlijk in het Amerikaans/Duits van Fisher. Wanneer Fisher het bij zijn moederstaal houdt en niet te veel de rocker uithangt, dan komen er ongetwijfeld koffers vol mooie liedjes bij.

File: Ian Fisher – Koffer
File Under:Troubadour
File Facebook: [Ian Fisher op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Ian Fisher]

Torgeir Waldemar – No Offending Borders

Ja. Jansen Plateproduksjon / PIAS

Torgeir Waldemar, onthoud die naam! Dewie? Torgeir Waldemar! En waarom? Omdat de 43-jarige Noor een indrukwekkende plaat heeft uitgebracht. No Offending Borders is zijn tweede album en wat mij betreft verplichte kost voor liefhebbers van Neil Young, Will Oldham, Gram Parsons en Bob Dylan. In basis is Waldemar er altijd gewapend met zijn gitaar. Luister eens naar de opener en Link Wray-cover “Falling Rain”, een van oorsprong anti-Korea-oorlogssong. Hierna gaat het rauw met bandbegeleiding in “Summer in Toulouse”, een nummer dat Neil Young in zijn betere tijden (“Down By The River”) had kunnen schrijven en spelen . De stem van Waldemar raakt me, het gitaargeluid is gedreven als dat van David Eugene Edwards. En eerlijk is eerlijk, er zijn er tegenwoordig nog maar weinigen die dit lukt. Folk, alt.country, rock, singer-song-writer, wat er ook aangeraakt wordt, het wordt goud. Waldemar is nou zo’n artiest waarbij nummers me niet lang genoeg kunnen duren. En laat deze man nou in mei naar Nederland komen. Als je kennis hebt genomen van deze plaat dan lijkt je aanwezigheid verplichte kost.

Komende week is Waldemar in ons land te bewonderen. Vrijdag 19 mei in Luxor Live! te Arnhem, zaterdag 20 mei in Cinetol te Amsterdam en zondag 21 mei in de Spieghel in Groningen.

File: Torgeir Waldemar – No Offending Borders
File Under: Verplichte kost

File Social: [Twitter] [Facebook]

Jeff Healey – Holding On: A Heal My Soul Companion

Provogue

RespectAlweer een nieuwe Jeff Healey? Jawel. Er was kennelijk nog materiaal over dat om wat voor reden dan ook niet op het vorige album Heal My Soul terecht is gekomen. Het had er nog best bij gekund. Maar goed, de vijf tracks zijn hier dus alsnog te bewonderen. De tweede “Every Other Guy” is een typisch poppy bluesnummer. Het is de Healey zoals we die kennen uit het begin van zijn carrière. Het mooist vind ik echter het instrumentale “CNIBlues”. Het laat zijn kracht als gitarist horen. Na vijf tracks is besloten er een live optreden uit Oslo 1999 achteraan te gooien. Negen tracks waaronder eigen nummers en covers. Bluescovers van Robert Johnson (“Dust My Broom”) en B.B. King (“How Blue Can You Get”), maar ook covers uit de popmuziek zoals Stealers Wheel (“Stuck In The Middle With You”) en The Beatles (“Yer Blues”). Een prima optreden, maar behoorlijk aan de korte kant. Ik kan met niet voorstellen dat dit het hele optreden is. Toch is het een fijn en energiek optreden. En ja, we missen Jeff Healey. De dag van zijn dood 2 maart 2008 was een zwarte dag in de geschiedenis van de bluesgitaristen. Nu maar wachten op de tracks van het concert die mogelijk nog op de planken liggen.

File: Jeff Healey – Holding On: A Heal My Soul Companion
File Under: Beetje vreemd van samenstelling maar wel lekker

File Social: [Facebook]