Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
„You fell from the sky / crash landed in the field / near the river Adur”. Met deze regels opent Skeleton Tree, de nieuwe plaat van Nick Cave & The Bad Seeds. Het mag bekend zijn: Nick Cave’s zoon Arthur verongelukte op 15-jarige leeftijd door van een klif in Zuid-Engeland te vallen. Een promotietour voor Skeleton Tree zit er niet in. Een documentaire, One More Time With Feeling, over de opnames van deze plaat en de plaat zelf, die moeten het woord doen. Wat er voor zorgt dat elke tekstregel, elke noot vraagt om gelinkt te worden aan het peilloze verdriet. Is Skeleton Tree daarmee een monument voor zijn zoon geworden? Ik denk het niet: eerder laat het de weerslag zien van het ongetwijfeld afschuwelijkste jaar uit Cave’s leven. De geciteerde tekstregels komen uit “Jesus Alone”, een associatieve tekst, vol woorden en zinnen die te maken hebben met dood en ondergang. En die soms direct lijken te verwijzen naar Arthurs dood. Het anekdotische is vrijwel geheel verdwenen, de teksten zijn fragmentarischer dan ooit. De muziek klinkt als een soundscape en Warren Ellis heeft ongetwijfeld een bijzonder grote rol gespeeld op deze plaat. Strijkers, synthesizers, glitches en een enkele gitaarlick, een spaarzaam aangeslagen piano, een paar drumrolls en een enkel koortje, daaruit bestaat de begeleiding van Nick Cave’s hoorbaar ouder geworden stem. Op “Girl in Amber” klinkt Cave bijna als een oude man. Maar dan: de basis voor Skeleton Tree is ruim voor de dood van Arthur Cave gelegd. Het afmaken van deze plaat is als een rouwproces: niets is meer volmaakt, alles is kapot. En zo klinkt ook Skeleton Tree. De pijnlijke schoonheid van rouw en onuitspreekbaar verdriet.
mij=Bad Seed
File: Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
File Under: […]
BJ Baartmans & Mike Roelofs – Ins Blaue Hinein
Ins Blaue Hinein, vrij vertaald ‘zonder eerst goed nagedacht te hebben’, is de titel van de samenwerking tussen de gitarist BJ Baartmans en de toetsenist Mike Roelofs. De muzikanten kennen elkaar al jaren, deelden vaak het podium en waren bijvoorbeeld onderdeel van de begeleidingsband van Jos Hol die eerder dit jaar een prachtig album afleverde. Op Ins Blaue Hinein zijn alleen deze twee muzikale giganten te horen. Mooi was het geweest als de muziek voor een film gecomponeerd was (extra aandacht), maar het zijn elf stukken die in twee dagen in elkaar gedraaid werden. Zomaar omdat er ruimte was, al lag het plan er al zo’n twaalf jaar. Het album is geheel instrumentaal, zodat gitaren en toetsen maximaal tot hun recht komen. Twee nummers zijn door Roelofs geschreven, de rest door Baartmans. Toch krijgt de gitaar niet de overhand. Het instrument dat de meeste aandacht krijgt is per nummer verschillend en lijkt meer van het nummer af te hangen dan van wie het schreef. Ook nog even noemen het prachtige drumwerk van Roelofs. Het belangrijkste is echter dat er geen afleiding is. Wat er wel is, dat is een ingetogen kwalitatief sterke plaat die soms licht jazzy is, dan weer naar klassiek neigt, maar je kunt er ook folk of blues in terug horen. Het is tot een geheel gesmeed, maar bovenal somber van aard. Nergens is er sprake van muzikale krachtpatserij, maar wel van kwaliteit. Het enige is dat het nergens schreeuwt om aandacht en waarschijnlijk langs velen zal gaan. Misschien toch eens even luisteren.
mij=CRS
File: BJ Baartmans & Mike Roelofs – Ins Blaue Hinein
File Under: Soundtrack zonder film
Ciaran Lavery – Let Bad In
Ciaran Lavery ziet er net zo Iers uit als dat zijn naam klinkt. Rood haar, rode baard en lichte huid. Licht introverte blik en Let Bad In als albumtitel. Genoeg ingrediënten om mijn interesse te wekken. Lavery blijkt uit Noord-Ierland te komen, uit een klein gehuchtje met de onuitspreekbare naam Aghagallon. Lavery speelde aanvankelijk in een garagepunkband maar dat was geen succes, de man hield toch meer van melodieuze liedjes. Vervolgens speelde hij zes jaar in de indiefolkband Captain Kennedy. Na de split van de band vond Lavery de tijd rijp om het in zijn eentje te proberen. Hij verhuisde naar Belfast maar was snel weer terug in zijn kleine dorp, Belfast was te druk en groot voor hem, in de rust van het platteland voelt hij zich beter. In 2013 bracht hij zijn debuutalbum Not Nearly Dark uit maar dat deed aanvankelijk nog niet zoveel totdat het in 2014 ineens heel veel gestreamd werd op Spotify. Nu is album nummer twee uit, Let Bad In. Ik kan gerust zeggen dat al mijn verwachtingen die ik vooraf had worden ingelost, sterker nog, ze worden overtroffen. Ik hoor tien bloedmooie melancholische liedjes, gezongen door een van de mooiste stemmen die ik dit jaar hoorde. Laverys stem is gruizig en breekbaar, het doet me denken aan een kruising tussen de stem van Ray LaMontagne en die van Damien Rice. Noem hem vooral geen singer-songwriter, dat vindt hij teveel een hokje waarin hij slechts maar ten dele past. Bij Beck vraagt ook niemand zich af in welk hokje hij nu zit, zo verduidelijkt hij zijn mening hierover. In zijn songs klinken inderdaad niet alleen piano of gitaar maar ook geluidseffecten, zoals in “Okkervil River” en het mooie “Return To Form” en “Blood Red Fist”. Maar Ciaran Lavery heeft eigenlijk maar weinig nodig om te imponeren. In “Sanoma” begeleidt alleen een repeterend pianoritme Laverys stem en in “Let Bad In” hoor je alleen vaag een echo op de achtergrond, het is eigenlijk puur de stem van Ciaran Lavery die je hoort. Een stem die door merg en been gaat en ontroert. Ongelofelijk dat Cian Lavery niet op de BBC Music Sound of 2016-lijst prijkt, een lijst waarop de Britse omroep elk jaar aangeeft wat volgens hen de muzikale beloftes van dat jaar zijn. De BBC hoorde het dan niet maar ik wel, dit is een van de mooiste platen van 2016.
mij=Believe
File: Ciaran Lavery – Let Bad In
File Under: Not bad at all
File Facebook: [Ciaran Lavery op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Ciaran Lavery]
Week 39, 2016
Ewie
St. Tropez – St. Tropez
Ludo
Lucy Dacus – No Burden
Prikkie
Rusty Apollo – Midgets & Monkeys
DubbelMono
The Handsome Family – Unseen
Storm
Marillion – F.E.A.R.
Vonx
Eric Geevers @ Haags Popcafe 24/9
Janineka
Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung
Stonehead
Kaytranada – 0,001%
tBeest
The Pineapple Thief – Your Wilderness
Dan San – Shelter
Voorganger Domino stamt uit 2012. Het heeft dus wel even geduurd voordat de Luikse band Dan San met een opvolger kwam. Shelter heeft deze release als titel meegekregen. Het huisje op de hoes geeft prima de sfeer weer. In het huis schijnt het licht: het is het veilige baken in de donkere dreigende omgeving. Binnen heeft men elkaar gevonden en dat is wat Dan San brengt: intieme liedjes die gehoord moeten worden in een geconcentreerde setting. Noem het indie, noem het folk, noem het americana, of wat dan ook. Dan San maakt vooral liedjes die je raken. Aan het stuur van de productie stond Yann Arnaud (o.a. bekend van Air). Je hoort dat op het eerste oor simpele liedjes een extra laag hebben gekregen. Opener “Red Line” lijkt een simpel walsje, gespeeld op een keyboard, maar als je alleen al naar het ritme luistert dan weet je dat dit niet zo is. “America” is een tranentrekker van het eerst uur en kent, behalve schoonheid, details die het extra interessant maken. Dan San zou liefhebbers van I Am Oak, maar ook Balthazar, Black Atlantic of Fleet Foxes moeten kunnen boeien. De invloeden zijn dus best breed te noemen. Knap is het dat het zestal muzikanten nergens de fout in gaat om altijd overal gehoord te willen worden. Juist door af en toe basic te gaan komt het geluid op andere momenten tot kracht. Shelter is al even uit, maar ik hoop dat ze hiermee toch nog even uit de vergetelheid worden gehaald. Check in ieder geval “Dream”, wat mij betreft het prijsnummer van deze plaat.
mij=PIAS
File: Dan San – Shelter
File Under: Geborgenheid
File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]
Dinosaur Jr. – Give a Glimpse of What Yer Not
Ik zal vast niet de enige zijn die de neiging heeft om, bij het voor het eerst beluisteren van een nieuwe plaat van Dinosaur Jr., op zoek te gaan naar de nummers die Lou Barlow mocht bijdragen. Op Give a Glimpse of What Yer Not zijn dat “Love Is…” en het afsluitende “Left/Right”. Twee tracks die naadloos in het oeuvre van Barlow passen, ook in zijn solowerk. Het tempo gaat ietsje omlaag, de melodie huppelt wat meer (net als het baswerk) en Lou Barlow zingt melancholischer dan J. Mascis. Inmiddels is Dinosaur Jr. sinds de reünie van 2005 langer bij elkaar dan de eerdere bezetting (inclusief de originele bezetting met J. Mascis, Murph en Lou Barlow) en hebben ze vier aardige tot goede platen gemaakt. Een klassieker als in hun eerste bezetting (die dus dezelfde is als de huidige) heeft het nog niet opgeleverd. Het geheel ruikt hier soms iets teveel naar hardrock, maar die vervelende synthesizer die op hun vorige plaat I Bet On Sky soms opdook is verdwenen. Hoogtepunten? Opener Goin’ Down, single Tiny en I Told Everyone. Toch weer vintage Dinosaur Jr.
mij=JagJaguwar
File: Dinosaur Jr. – Give a Glimpse of What Yer Not
File Under: Dino’s sterven niet meer uit
Ruben Hoeke Band – Sonic Revolver
In 1971 stond “That’s The Boogie” in de tipparade. Het nummer werd gespeeld door The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group. Op Sonic Revolver, het vierde album van de Ruben Hoeke Band, is dit de opener. Rob Hoeke is inderdaad de vader van de gitarist Ruben Hoeke. Daarnaast speelt in de Ruben Hoeke Band drummer Eric Hoeke en ja, dat is zoon nummer twee. Eigenlijk had ik niet willen beginnen over hun vader, maar ze vragen erom. Muzikaal is er echter een wereld van verschil tussen vaders boogiewoogie en de rock van Ruben Hoeke Band. Want rocken dat kunnen ze. Naast Eric Hoeke is Lucas Pruim nieuw in de band, en hij heeft een echte rockstem. Daarnaast toch nog even Paul Branson op bas noemen. Hij heeft de meest bescheiden rol, want de gitaren scheuren, de vette drumpartijen zijn voorin de mix gezet en de zang heeft ook een grote rol. De productie is helder, zodat de muzikanten kunnen laten horen wat ze in huis hebben. Behalve de eerder genoemde cover zijn de andere twaalf nummers eigen werk: waar Ruben Hoeke de muziek schreef, zorgde Lucas Pruim voor de teksten.. In meer dan vijftig minuten is het vanaf de eerste seconde seventies rock dat op je afgevuurd wordt met referenties als Deep Purple en Free. Niets mis mee. Na de uptempo opener gaat het wat rustiger verder in “Pet The Fat Cat”, hetgeen voortgezet wordt in “A Naked Phrase”, maar in de vierde track gaat het weer stevig los in het AC/DC-achtige “Cyanide Fire”. Prijsnummer is wat mij betreft “Fresh From The Mother” waar de zaal toch wel plat mee gespeeld moet kunnen worden. Tot nu toe is alles prima in balans en dan gaat het in de negende track “Selling To Sell” mis met een mislukte poging tot rappen. Het haalt me uit het albumgevoel. Hierna wordt er nog wel gerockt, maar “Live Today” had wat spannender en heftiger gekund. Sonic Revolver is zo’n plaat die met een paar nummers minder maximaal had gescoord in het genre. Er blijft echter genoeg over om lekker op te rocken, maar ja wat wil je ook met zulke muzikanten.
mij=Butler Records
File: Ruben Hoeke Band – Sonic Revolver
File Under: Seventies rock
File Social: [Twitter] [Facebook]
Recent Comments