Seattle, de stad van Jimi Hendrix. Seatlle, de stad van Nirvana. Seattle, de stad van The Green Pajamas. Bij die laatste band zullen alleen de heel trouwe lezers hun oren enigszins spitsen, want ze kwamen hier al vaker voorbij. Telkens weer was het verhaal dat ze nooit door een major label zijn ontdekt en dat hun oude materiaal nu pas wereldwijd wordt verspreid. Dat is met November niet anders. Oorspronkelijk kwam het in een oplage van 200 cassettes uit - hoeveel daarvan zullen er nog te vinden zijn? November was een manier om songmateriaal dat tussen wal en schip dreigde te vallen toch op te nemen. Live, ergens in november 1988, al vond hun producer Tom dat oorspronkelijk geen goed idee. De opnames werden in 1998 opnieuw gemixt door Jack Endino. Hij produceerde werk voor bands als TAD, Screaming Trees en Therapy? Op November is de publieksparticipatie weggeknipt of naar de achtergrond geplaatst. Verder is het geluid rauw, behoorlijk lo-fi en verenigen ze heel wat popmuziekgeschiedenis in zich en zou ik ze eerder eind jaren zestig, begin jaren zeventig plaatsen. Ze klinken - ik doe maar een poging - als Bowie, Can, Ten Years After, The Byrds en dan vooral in een eigen samensmelting hiervan. Mocht je de mix van Endino trouwens niets vinden dan is dit album ook nog in de originele mix te downloaden. Dat je het even weet.

# 

|

| Ewie | Recensie | 24 april - 08:57 | reacties (0)

De Scandinavische landen hebben de afgelopen twintig jaar al vaak genoeg bewezen patent te hebben op de combinatie van spannende popzangeressen met elektronica en synthesizers. Ook de Deense zangeres Karen Marie Ørsted (MØ) past naadloos in het rijtje erfopvolgers van Björk. Zonder dat ze ook maar één moment direct doet denken aan de ijskoningin uit Reykjavik, overigens. Want MØ is een kind van haar tijd. Een tijd waarin dancebeats en sensuele R&B-patronen in zwang zijn. Die contrasteren op haar debuut No Mythologies to Follow op zeer prettige wijze met de Noord-Europese popcultuur. Prijsnummer is de single XXX 88, waarop Diplo de beats verzorgt. Hij maakt het nummer nog iets zonniger en hitpotenter dan de rest van de plaat al klinkt. Het heeft wel wat weg van Get Free, de hit die Diplo-project Major Lazer een jaar of twee terug al scoorde. Maar ook de andere beats op deze plaat zijn stuk voor stuk ware oorwurmen. Bijna elk nummer heeft wel een vettige synth- of computermelodie die zich na een paar luisterbeurten in je hoofd nestelt. De sensuele zang van Ørsted maakt de nummers spannend en allerminst plat. Slechts Don't Wanna Dance klinkt door een slap refreintje wat al te gemakkelijk. De meest logische referentie voor MØ lijkt Jessie Ware, die twee jaar geleden met eenzelfde combinatie van (synth)pop, dance en R&B op de proppen kwam. MØ klinkt echter iets speelser en stekeliger, Ware wat introspectiever.

# 

|

| Gastschrijver | Recensie | 23 april - 14:57 | reacties (0)

Als je de eerste tonen van Universe hoort moet je haast wel concluderen dat het trio Truckfighters dezelfde achtergrond zal hebben als bands als Kyuss en Queens Of The Stone Age. Ze zetten een pot dampende desert rock neer waar je u tegen zegt. Nou, ze komen dus uit Zweden. Ergens onderweg zijn ze een gitarist kwijtgeraakt en een rij drummers waar je u tegen zegt - ze zeggen zelf 'a very Spinal Tap relationship with drummers' te hebben. Er is een documentaire (Fuzzomentary) over de band, waarin ze vrolijk door o.a. Josh Homme als voorbeeld voor QOTSA en Kyuss worden neergezet - zie ook de trailer hieronder. Die vette knipoog past wel bij deze mannen, die blijkens allerlei foto's hun muziek serieuzer nemen dan zichzelf. In drie kwartier stomen er op hun vierde album zeven heerlijke tracks langs, met als langste de afsluiter "Mastodont" van veertien minuten. Geen moment heb je echter het idee dat de nummers te lang zijn, en da's knap. De fuzzy gitaren en strakke ritmesectie maken dat hun heavier variant op desert rock heerlijk doorstoomt en voor je gevoel veel eerder ten einde is dan die drie kwartier. Natuurlijk, het is eerder gedaan door voornoemde bands, dus origineel is het geenszins, maar dit is echt een van de betere navolgers. Soms heavier, soms minder heavy, met een ritmesectie die er flink wat variatie doorheen gooit en altijd melodieuzer dan je in eerste instantie verwacht bij stoner. Tel daarbij op dat het prima geproduceerd is en je hebt een plaat die veel rockliefhebbers zal kunnen bekoren.

# 

|

| Prikkie | Recensie | 22 april - 19:57 | reacties (0)

Afgelopen Tweede Paasdag gaf Arcade Fire een concert op het Amerikaanse Coachella-festival met een controversieel begin. Dat bestond uit een nep-Daft Punk-optreden dat door Win Butler halverwege werd afgekapt met de woorden "Hey, hey, what the fuck is happening here? Here's a shout-out to all the bands still playing actual instruments at this festival". Nu snap ik dat je iets kunt hebben tegen grotendeels playbackende artiesten als Calvin Harris, Duck Sauce, Flosstradamus, Krewella en Disclosure - die allemaal aan Arcade Fire voorafgingen op die festivaldag - maar ja, hoe authentiek moet een live-performance dan zijn? De dummyhoofden van Arcade Fire zijn immers ook net zo nep als de Zylvision-tv's op de woonboulevard. En waarom zou je geen mooie gitaarrock kunnen maken met een drumcomputer en analoge synthesizers? Natuurlijk kan dat wel, zo antwoordt het Nederlandse kwartet Dearworld, in de tekst van "Everything You Are" zelfs bijna letterlijk, op hun eerste plaat Observe Absorb Evolve. De plaat is een drieluik, bestaande uit een deel mellow-electrorock dat een kruising is van pakweg Zoot Woman en Carpark North ('Observe') , een deel funky strandelectro à la de Crystal Fighters ('Absorb') en flink wat ruigere electrorock die ergens tussen Muse, IAMX en de Japanse rockster Miyavi in zweeft ('Evolve'). Ondanks al die mooie referenties ontbreekt het Dearworld wel aan een onderscheidende single en heb ik wel eens zangers met een mooier stemgeluid gehoord. Ook heb ik genoeg Excelsior-bands gehoord om te weten dat een nummer als "Symmetry" zowel qua gevoel als smerig randje net wat vetter zou kunnen, dit elektronische geluid is best 'clean'. Toch is dit een knap debuut en is Dearworld typisch zo'n band die bij Giel met een verrassende cover opeens heel ver zou kunnen komen (zoals eerder met Coldplay). Geef ze een kans het komend festivalseizoen!

# 

|

| Recensie | Stonehead | 22 april - 08:59 | reacties (0)

Justin Nozuka, waar kende ik hem ook alweer van? Dat moest ik echt even opzoeken. Geen goede bekende dus van me, maar een vage kennis die ik enkel blijk te kennen van zijn hitje After Tonight uit 2007. Dit liedje valt grofweg te omschrijven als een akoestische soulsong waarin Nozuka's hoge en zeer zuivere stem wel wat wegheeft van die van Michael Jackson. Of van Bruno Mars, voor de jongere lezer. Daar van uitgaande dacht ik dat het een goed idee was om Nozuka's derde cd Ulysees te beluisteren tijdens een autorit van ongeveer een uur. Dat was geen goed idee. Ulysees is namelijk geen verzameling liedjes met een duidelijke kop en staart maar bevat tien songs die je eigenlijk beter tien soundscapes met zang zou kunnen noemen. In de auto overstemde het geluid van de auto en de weg de cd zodanig dat ik er niet goed naar kon luisteren. Een dag later was ik alleen thuis en in alle stilte ging het luisteren beter. Wat Nozuka op Ulysees laat horen is gedurfd en zijn stem is mooi. Dat is goed te horen doordat hij sommige nummers a-cappella zingt, wat heel goed uitpakt in bijvoorbeeld "Dreaming". Muzikaal is het ook prima in orde. Songs beginnen rustig om toe te werken naar een vol einde. Het is allemaal zo goed verzorgd dat ik er eigenlijk niets op aan kán merken. Je moet alleen wel houden van dromerige soundscapes met een zanger die tegen de R&B aanschuurt en dat doe ik niet. Met dit album, wat je af en toe bijna symfonisch kunt noemen, treedt Nozuka dus niet toe tot mijn 'muziekvriendenkring' maar blijft hij die zanger die ik me vaag herinner van dat ene hitje en dit album. Dat zal Nozuka worst wezen, genoeg mensen die wel warm lopen voor deze rustgevende klanken.

# 

|

| Janineka | Recensie | 21 april - 08:57 | reacties (0)