Albums waarvan je inspiratie als recensent helemaal dood slaat zouden verboden moeten worden. Ik kreeg er zelfs een paar achter elkaar voor m'n kiezen. Er kwamen even geen woorden, de inspiratie was weg. Eén van die albums was Illusion van het Amsterdamse Snowapple. Nou zou ik verder kunnen gaan dat de drie dames waaruit Snowapple bestaat een vervelend saai tweede album hebben afgeleverd, maar het was even het verkeerde album op het verkeerde moment. Als ik Illusion een paar dagen later nog eens draai dan heb ik er al wat meer gevoel bij. Na nog een aantal draaibeurten weet ik het. We hebben hier te maken met engelen die prima zingen, maar doordat het behoorlijk liefjes is kunnen zij mij niet bij de les houden. Dit maakt dat mij pas na een tijdje duidelijk wordt dat de nummers erg goed in elkaar zitten. De muzikale invloeden zijn divers: van folk tot rock, van minimal music tot opera, en dan ben ik nog lang niet compleet. Het opvallendste muzikale punt van de dames is échter de zang: of het nu alleen is of in harmonie. Dit is nou zo'n album dat velen als saai aan de kant zullen leggen, maar waar de betere luisteraar de kwaliteiten hoort. Je moet je alleen niet door het engelengezang in slaap laten sussen.
22 november 2015 in De Doopsgezinde Vermaning, Zaandam
File Under: Als engelen zingen
File Audio: [Soundcloud]
File Video: [Hun VideoKanaal]
File Social: [Twitter] [Facebook]
Helaas kan ik niet achterhalen of de twee heren die Dream Police vormen de naam van hun duo ontlenen aan het Cheap Trick-singletje met die titel dat ik als hele jonge Vonx kocht. Het zou een leuke bijkomstigheid zijn want dat oude Cheap Trick-liedje vind ik een dikke vijfendertig jaar later nog steeds leuk en wie weet luister ik in 2050 ook nog weleens naar dit album van deze Dream Police. Eerlijk gezegd is die kans iets kleiner, al was het maar om de hoogbejaarde leeftijd die ik dan hopelijk heb bereikt. Overigens is Dream Police een projectje van twee leden van The Men, de countrypunkers uit Brooklyn. Op Hypnotized gaat het wat meer de indie-kant op met duidelijke lijntjes naar de jaren tachtig en de psychedelische jaren zestig. Met als basis een akelig goedkoop klinkende drumcomputer en donkere baslijnen weet Dream Police acht songs lang redelijk te boeien. De vervormde zang en onheilspellende sound van "My Mama's Dead" en de jaren tachtig synths op het prettig melodieuze "Pouring Rain" zijn wat mij betreft de sterkste troeven van Hypnotized. Soms zijn songs iets te lang uitgesponnen of ze missen enigszins kop en staart, maar is voor liefhebbers van bands die lekker buiten de lijntjes kleuren, zonder goede melodieën uit het oog te verliezen, zeker geen onaardige plaat.
File Under: Van alle tijden
Het uit Hasselt, België, afkomstige Civilian brengt met The Second - echt waar - het tweede album uit. Als geintje is er ook nog de track "The Second" die een seconde duurt. De andere elf tracks laten een soort New Wave Of British Heavy Metal horen met een modernere sound. Meestal is het up-tempo bluesgeoriënteerde hardrock, waarbij het soms (bijvoorbeeld bij "Love In The Moshpit") ook wel doet denken aan een band als Infectious Grooves. "Tarantula" is dan weer een op Iron Maidense wijze galopperende song met twingitaren. En zo zijn er elke keer fijne riffs te horen in energieke songs met kop en staart. Zanger Mark van Luijk heeft een vrij beperkte stem, maar met een lekkere portie lef en overtuiging zorgt hij dat dat nergens stoort. Sowieso wordt het allemaal niet erg ingewikkeld, maar dat drukt de pret niet. Integendeel, zou ik bijna zeggen. Luister eens naar het punky "C.E.O.": de voortjakkerende ritmesectie, het simpele en aanstekelijk meebrulrefrein. En zo zijn er meer tracks die misschien niet de originaliteitsprijs winnen, maar wel goed in elkaar steken. En dan blijken ze in "Closed Door" (voorzien van celloklanken!) ook nog eens een fijne ballad in huis te hebben. Een speciaal compliment voor de productie van de heren zelf. De energie en de pure lol van lekker stuiterende hardrock en metal is perfect gevat. The Second heeft een echte eighties-vibe, met de heldere strakke sound van vandaag. Ik heb me daar elke keer opperbest mee vermaakt. En dat is nou precies waar het om gaat bij muziek.
File Under: New Wave Of Belgian Heavy Metal met hoge pretfactor
File Video: ["Hallelujahland"] ["The Second"] [Promotrailer The Second] [CivilianTube]
12 juni 2015 tot en met 15 juni 2015 op Download Festival, Donington Park
5 juni 2015 tot en met 7 juni 2015 op Rock Am Ring, Nürburg
'De naam is niet bijzonder genoeg voor de stem die ze heeft', dat waren de woorden van 3FM-DJ Giel Beelen toen YouTube ontdekking Eveline Vroonland vorig jaar januari in zijn programma langskwam om haar song "Safe & Sound" van EP The Jump ten gehore te brengen. Of ze zich de woorden van Nederlands populairste DJ aangetrokken heeft of niet, dat weet ik niet. Maar inmiddels opereert Eveline Vroonland, samen met Marcel Tegelaar (beter bekend als Skiggy Rapz) en Jeroen Blumers onder de naam PHOS. Never Obsolete is de titel van het debuutalbum. Ook het loopingstation waaraan Eveline Vroonland haar signature sound ontleende is vervangen door (geprogrammeerde) drums en synthesizers. 'Dream & Bass' noemt ze die nieuwe sound zelf. Het zorgt voor een cleaner en helderder geluid waardoor de nadruk meer op Vroonlands stem en de composities komt te liggen. Zoals gelijk al uit opener en de titeltrack blijkt. Dit zorgt compositorisch duidelijk voor winst. Want daar waar Vroonland gewapend met loopingstation in haar eentje net zo 'soulful' kon klinken als R&B diva's En Vogue met hun vieren (vergelijk haar "Safe & Sound" maar eens met En Vogue's "Don't Let Go") lag het gevaar natuurlijk wel op de loer dat het werken met alleen stem en loopingstation op een gegeven moment een trucje zou worden. Maar door de moedige muzikale stap heeft de geboren Zeeuwse dit weten te ondervangen. Dat Never Absolete een écht band album is geworden en niet enkel een muzikaal vehikel voor Vroonland blijkt in "Passing The Green" waarin Skiggy Rapz de raps voor zijn rekening neemt. De kracht van het album is echter ook de zwakte, want doordat Vroonland in het verleden haar sound met behulp loopingstation live opbouwde wist ze wel een organisch en soulfull geluid te creëren. En eerlijk gezegd klinkt Never Absolete net iets tè clean.
27 maart 2015 tot en met 12 april 2015 op Tweetakt Kaap, Utrecht
14 mei 2015 op Klomppop, Ovezande
File Under: Compositorisch sterk maar tè clean
File Video: [Fall Out]
File Facebook: [PHOS op Facebook]
Billy Joel en zijn piano horen bij elkaar. Dat geldt ook voor John Mayer en zijn gitaar. Keith Caputo is uniek in zijn stemgeluid En Jasper Slaghuis? Die heeft alle drie, maar bijna geen hond (woef) die hem waarschijnlijk kent. Althans tot op heden, want dat hij talent heeft bewijst hij met zijn debuut Bend. Slaghuis was ooit voorman van de band Yukka, maar hierna werd het stil. Maar geholpen door Tim van Doorn en Arthur Adam is hij weer terug aan het front. Niet alleen gaven ze hem een podium bij het Twents Songschrijvers Gilde, ook mocht Slaghuis zijn release op hun label Bandbus uitbrengen. En alsof dit nog niet genoeg was stelden ze hun muzikale kunnen in dienst van Slaghuis. Bend is een geslaagd album dat het niet moet hebben van het ruige werk, maar waar het prima toeven is in een vaardig opgebouwde sfeer waar de veelal melancholieke liedjes tot hun recht komen. Of het nou is als de piano de overhand heeft (in bijvoorbeeld "Better" of "Your Sky") of als juiste de gitaar mag schitteren (bijvoorbeeld in "Let It Go" of "Things We Lost"); het resultaat mag er zijn. Mijn favoriet is het titelnummer waar alles samenkomt. Tekstueel wordt gepoogd het wat breder te trekken dan de standaard liefdesliedjes, zoals in "4-11-2008 (Chicago Lady)" over de beëdiging van Obama die een minderheid trots maakte. Toch zal ik niet alleen jubelen, want de scherpe randjes hadden er wat mij betreft meer in gemogen en een echo op de zang in "Inside" vind ik wat minder geslaagd. Maar verder is Bend een plaat die meer publiek zou moeten trekken dan de aanhangers van het Twents Songschrijvers Gilde en anderhalf recensiemannetje dat een exemplaar toegestuurd krijgt.
File Under: Terug
File Audio: [Soundcloud] [Bandcamp]
File Video: [Hun VideoKanaal]
File Social: [Twitter] [Facebook]
De voorzijde van de hoes van Way Out, de nieuwste EP van Charlie Plane doet mij aan een rorschachtest denken. Met dit verschil dat enkel de outline van de afbeelding hier associaties mee oproept. De monochrome 'inktvlek' is in dit geval een collage van landschappen. Dit is vast bewust gedaan, want op opener "Endless Night" zingt Charlotte Lacombe al gelijk: 'And I can't let it go till I find a real meaning.' Een zoektocht naar betekenis dùs! Dit gebeurt niet alleen in eindeloze nachten zoals in de openingssong, maar ook in het vroege ochtendlicht, zoals in "Daylight" en "There To Find". Charlotte Lancombe en haar muzikale partner Shob (Geoffrey Neau) nemen je als luisteraar mee in deze zoektocht door middel van in herfstige okertinten gehulde liedjes vol zwaar aangezette piano akkoorden en stemmige celloklanken. Liedjes waarin de stem van Charlotte Lancombe een hoofdrol opeist, een stem die herinneringen oproept aan Sinéad O'Connor en Beth Orthon. Als songs voorzien zijn van zulke vocalen kan de herfst (de EP kwam al in november uit) wat mij betreft niet lang genoeg duren. Helaas is op deze EP na zes nummers, met titeltrack "Way Out", de koek al weer op. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een repeatknop.
File Under: Een in herfstige okertinten gehulde zoektocht
File Video: [Endless Night]
File Facebook: [Charlie Plane op Facebook]
Ouders: ze bepalen, of je wilt of niet, hoe jij in het leven staat. Je kunt je tegen ze afzetten, maar het kan ook zijn dat ze je levensroute bepalen. In het geval David Ahlen is er sprake van het laatste, zijn ouders waren lid van de zogeheten Jesus People en zijn vader werd zelfs priester. De locatie waar zich dit afspeelde is Zweden. Toen zoon David Ahlen groot was en zelf een gezin had, trok hij met zijn familie naar een klooster in Gotland alwaar de nummers voor het album Selah opgenomen werden. Deze opnames waren al in 2013 beschikbaar als download, maar nu ook op een échte geluidsdrager. Het Nederlandse label Volkoren pikte hem en zijn muziek op. Niet vreemd dat dit juist dit label is, want er is bij hun musici vaak een link met het geloof. Ahlen heeft in zijn songs Jezus als hoofdthema, maar denk hierbij niet dat het dak van de kerk zal vliegen. Selah is heftig materiaal: zwaar, somber van toon en minimalistisch van instrumentarium. Het is daarnaast bijzonder wat instrumenten betreft, zo is er een harp in de opener "Linger". Het kan zijn dat het komt doordat ik het al had gelezen, maar het geluid is apart: ruimtelijk. Het past helemaal bij de stichtelijke sfeer. Mocht je de teksten qua inhoud al trekken 'how I love the way you fill me with heat and Jesus electricity' - er staat zelfs een psalm op -, dan blijft de muziek over en dat is dus zware kost. Als je ze zo maar even tussendoor draait dan lijkt het na een aantal liedjes meer van hetzelfde, maar als je meer moeite doet dan is het toch allemaal wel heel origineel. Eind vorig jaar was hij nog in ons land, maar later dit jaar speelt hij nog op het religieuze Graceland Festival. Eigenlijk ben ik wel benieuwd of Ahlen de aandacht vast kan houden en de bezoekers zich er wel 'hallelujah' bij voelen.
File Under: Geloof is niet altijd feest
File Audio: [Soundcloud] [Bandcamp]
File Video: [Zijn VideoKanaal]
File Social: [Twitter] [Facebook]
Je komt er pas achter hoeveel muziek je tegenwoordig via Spotify luistert als je het er niet op kunt vinden. Het is zeldzaam, maar er zijn nog albums die niet via de populaire dienst te streamen zijn. Het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse Aldous Harding is zo'n album wat door afwezigheid schittert op Spotify. Gelukkig hebben we de good-old cd nog en ik deze nam ik afgelopen zaterdag mee toen ik een autorit van ongeveer een half uur moest maken. Een perfecte gelegenheid om te luisteren. Afgaande op de hoes, waarop Harding me vanonder haar baseballpet indringend aanstaart, verwachtte ik naar een hip indie-achtig album te gaan luisteren. Maar meteen al bij opener "Stop Your Tears" hoor je dat er niets hip aan dit album is. Integendeel, Aldous Harding brengt pure, verstilde folkmuziek die zo uit de jaren zeventig lijkt te komen. Harding zingt sereen, pastoraal bijna, en brengt verhalen die nu niet echt getuigen van vrolijkheid. Maar de teksten zijn, ondanks dat ze donker zijn, mooi en verhalend. Aldous Harding brengt ze alsof ze ze speciaal aan jou vertelt. De ene keer verstild en met spaarzame begeleiding, maar soms ook wat voller, zoals in "Hunter", met mooie vioolpartij, en experimenteler in "Titus Groan" en "Two Bitten Hearts", waarin een zingende zaag de droefenis mooi versterkt. Aldous Harding brengt poëtische folksongs die voor zichzelf spreken en eigenlijk niets extra's nodig hebben. Net zoals dat vroeger ging, toen social media en Spotify nog ondenkbaar waren.
Merkwaardig genoeg staat er wél een Spotify-link onder deze recensie, maar als je er op klikt verschijnt er de melding 'content unavailable'. Het album is waarschijnlijk wel in andere landen via Spotify te beluisteren.
File Under:De muziek zegt alles
File Video: [Hunter]
File Facebook: [Aldous Harding op Facebook]
Ewie
John Schooley - The Man Who Rode The Mule Around The World
Prikkie
Vernon Reid & Masque - Other True Self
Janineka
Mister And Mississippi - We Only Part To Meet Again
Ludo
Papa M - Whatever Mortal
André
Texas - 25
Theo
Roosbeef - Kalf
tBeest
Roosbeef - Kalf
Storm
Title Fight - Hyper View
Vonx
Mister And Mississippi - We Only Part To Meet Again
Stonehead
Ride - Nowhere
Gr.R.
Idlewild - Everything Ever Written
Vanaf eind maart toert het uit Minneapolis afkomstige The Lone Crows door Europa. Nou ja, Europa, vooral Duitsland, waarschijnlijk doordat ze bij het Duitse label World In Sound zitten. Nederland doen ze vooralsnog niet aan, en da's jammer. De retrorock van dit viertal zou in Nederland prima aanslaan, zeker op bluesfestivals. Net als op hun debuut staat Dark Clouds vol ontspannen melodieën ergens halverwege de bluesrock en de stoner - waarbij het soms zover teruggaat als The Doors -, met wat randjes funk en soul. Het zijn vier jonge gasten waarvan je zou verwachten dat ze hun wilde haren nog moeten kwijtraken. Op Dark Clouds krijg je de indruk dat ze die wilde haren nooit gehád hebben. Laidback hobbelen ze door negen tracks heen, waarbij de ene nog ontspannener is dan de andere. Ook de zang van Tim Barbeau is bijna lui te noemen, wat dat gevoel alleen maar versterkt. In de instrumentale bluesjam "Speechless" is het even schrikken als er een momentje feedback doorheen piept. De titel Dark Clouds is afkomstig van een song, maar door die titel in combinatie met de gloomy hoes zou je heel wat meer heftigheid verwachten dan je krijgt. Welnee joh, zelfs up-tempo ritmes zijn vrij schaars op dit album. Gelukkig zit er wel vrijwel altijd een lekkere groove in, zodat het niet als een plumpudding inzakt. Toch zitten ze op dit album zo nu en dan wel op het randje. Het is maar goed dat ze iets over de helft met "The Dragon" ineens nog een lekkere psychedelische rocker in huis hebben. The Lone Crows heeft de kwaliteiten om iets moois neer te zetten, maar iets meer dynamiek inbouwen lijkt me wel een aandachtspuntje voor de volgende keer. Inmiddels hebben ze ook een live-album uitgebracht, Live at Freak Valley Festival. Laten we hopen dat dat album snel in Nederland uitkomt, en dat ze het zelf komen brengen.
File Under: Bijna té ontspannen
File Video: [CrowsTube]
Voor degenen die zaten te wachten op alle dirty details over de scheiding tussen Thurston Moore en Kim Gordon: wees gerust, er komen een paar fraaie staaltjes karaktermoord voor in Girl In A Band. De ietwat misleidende titel van Kim Gordons autobiografie zal gekozen zijn om te appelleren aan het idee dat ze een rolmodel is. Een groot deel wordt besteed aan het uitdrijven van de geesten in haar hoofd: het opgroeien met een overheersende broer die geestelijk steeds meer in de knoei komt, de vrienden die ze de afgelopen decennia is kwijtgeraakt, het feit dat ze een vrouw is in een door mannen overheerste kunstwereld en, uiteraard, de scheiding na zevenentwintig jaar huwelijk. Het grootste deel vertelt over Kim Gordons opgroeien aan de westkust van de Verenigde Staten, de mensen die ze daar ontmoet en vervolgens over haar verhuizing naar New York. Daar beweegt ze zich in het kunstwereldje van de jaren tachtig, komt ze de hardcore- en No Wave-bands tegen die het geluid van Sonic Youth gaan bepalen en ontmoet ze Thurston Moore. Aan de hand van songs die haar na aan het hart liggen schetst Kim Gordon in grote lijnen de geschiedenis van Sonic Youth. Ze beschrijft haar gezinsleven, de beroemde vrienden die ze maakt en de ontwikkelingen in de Amerikaanse indiewereld van de jaren tachtig en negentig. Het blijft allemaal wel behoorlijk aan de oppervlakte. Wanneer aan het eind de scheiding weer ter sprake komt, krijg je zelfs het idee dat Thurston Moore de werkelijke reden was om dit boek te schrijven. Niet A Girl in a Band, maar de verraden echtgenote lijkt de drijfveer. Zodat ze afsluit met de beschrijving van een optreden de resterende Nirvana-leden, wanneer ze een furieuze versie van Aneurysm laat horen: "Beat me out of me".
File Under: NYC Ghosts & Flowers
File Video: [Aneurysm (live) met Nirvana]