The Green Pajamas – To The End Of The Sea

Green Monkey Records

De afgelopen File Under-jaren lagen er al redelijk wat The Green Pajamas’-cd’s op mijn bespreektafel. De band uit Seattle rond Jeff Kelly werkte vanaf 1984 aan hun indrukwekkende catalogus van meer dan dertig albums, zonder overigens ooit door een groot label opgepakt te zijn. Het laatste decennia leken ze zich vooral nog druk te maken om elke release die ze ooit uitbrachten op cd te krijgen. Op hun eigen label, dat wel, en een label waar ook nog wel ruimte is voor enkele niet groene pyjama-releases. En deze releases kwamen geregeld hier binnen. Maar eind 2016 was er To The End Of The Sea, zowaar een nieuw album. Het album ademt heel erg jaren zestig psychedelica, een beetje aan de late kant zou je kunnen zeggen. Als je “Ten Millions Light Years Away” hoort moet ik bijvoorbeeld wel er aan de Stones’ “2000 Light Years From Home” denken. Maar verder hoor je er The Beatles er ook nog wel doorheen, luister eens naar het begin van “When Juliet Smiles”, een lekker liedje trouwens. Tussen de liedjes en de psychedelica druppelt er ook nog wel wat folk door. Dat maakt dat To The End Of The Sea misschien niet altijd even origineel is, maar als totaal best goed te pruimen is. Beroemd zullen ze nooit worden, ook hier niet mee, maar muzikanten die het muziekhart op de goede plaats hebben zitten moeten we koesteren.

File: The Green Pajamas – To The End Of The Sea
File Under: Nieuw en oud

File Social: [Facebook]

Assunta & The Light Orchestra – Silent Revolution

Elevate Records

Bij het horen van de bandnaam en het zien van de albumhoes van Silent Revolution was mijn eerste ingeving dat ik naar een album van een balkanrockgezelschap ging luisteren. Schijn bedriegt, Assunta & The Light Orchestra bestaat slechts uit twee personen en ze komen uit België. Zangeres Assunta Mandaglio dankt haar naam niet aan ouders uit het Oostblok maar heeft Italiaanse roots en ze wordt bijgestaan door multi-instrumentalist Pieter Thys die in zijn eentje dan weer zoveel instrumenten beheerst dat hij rustig door kan gaan voor eenmansorkest. Silent Revolution is het tweede album van het duo en de titel is, wellicht onbedoeld, wel treffend. De elf liedjes kenmerken zich door een rustige opbouw. Mandaglio’s stem klinkt warm en beheerst, en Thys kleurt de liedjes prachtig in met zijn arrangementen, loops en verschillende, soms zelf ontworpen, gitaren. Ondertussen gaan de teksten wel over verdriet en wanhoop en gebeurt er muzikaal ook meer dan je op het eerste gehoor merkt. Mandaglio en Thys houden het klein in breekbare songs als “Colours”, “Circles” en “Imagination”. Knap hoe ze elkaar perfect aanvullen. In “Esta Fiësta” en “Bahia” waan je je in Portugal in de zon met een verkoelend drankje in je hand. “Raga” is dan weer folky en verwijst hoorbaar naar Joni Mitchell. Assunta & The Light Orchestra biedt met Silent Revolution een album met tien smaakvolle liedjes met gloedvolle zang en bij vlagen fenomenaal gitaarspel. Jammer is dan ook dat ze “Roxanne” van The Police op hun eigen wijze hebben opgenomen. Het liedje is zo’n classic dat elke andere versie eigenlijk niet in de schaduw kan staan van het origineel. Dat geldt ook voor hun versie. Maar wat zeur ik, wanneer je “Roxanne” skipt heb je met Silent Revolution een intiem en sfeervol album te pakken voor de donkere zwoele avonden en nachten die er (hopelijk) in het verschiet liggen.

File: Assunta & The Light Orchestra – Silent Revolution
File Under: Ongemerkte revolutie
File Facebook: [Assunta & The Light Orchestra op Facebook]

The Franklin Electric – Blue Ceilings

Indica

The Franklin Electric komt uit het Canadese Montreal. Dat lijkt mij een aanbeveling omdat doorgaans bands uit Canada mij op de een of andere manier automatisch goed bevallen. Dat die vlieger toch niet altijd opgaat blijkt als ik naar Blue Ceilings luister, het tweede album van The Franklin Electric. Met de kwaliteit is eigenlijk weinig mis, de elf liedjes op dit album zijn goed in elkaar zittende emopopsongs. Zanger John Matte won er in Nashville zelfs in 2012 een compositiewedstrijd mee met zijn song “Old Piano”. Het liedje kwam op debuutalbum This Is How I Let You Down terecht dat goed ontvangen werd. Het tweede album trapt goed af met “I Know The Feeling” waarop meteen de emotionele stem van Matte opvalt die me aan de stem van Peter Liddle van Dry The River doet denken. Waar het Liddle wel lukt om me mee te slepen in zijn songs breekt het me bij Matte nog voor de helft van het album op. Dat komt doordat de songs vrijwel allemaal in het zelfde tempo en klankkleur doordreunen. Dat is niet bevorderlijk voor mijn aandacht en erger nog, ik ga me ergeren aan John Matte omdat hij maar in hetzelfde stramien voortdreint. Wanneer The Franklin Electric iets meer buiten de gebaande paden was getreden en de boel ook niet zo netjes hadden geproduceerd was Blue Ceilings wellicht een meeslepende en melancholische plaat geworden. Nu is het vooral een album voor op de achtergrond terwijl je met hele andere dingen bezig bent.

File: The Franklin Electric – Blue Ceilings
File Under: Muziek terwijl u……
File Facebook: [The Franklin Electric op Facebook]
File Twitter: [Tweets van The Franklin Electric]