Wat betreft soundscapes ben ik net een kat. Zodra het knispert als een haardkacheltje ga ik er met mijn snuit bovenop zitten. Lekker warm. Vaker zijn de geluiden in het genre kil en spookachtig. Ook Coen Oscar Polack en Herman Wilken beginnen Fathomless met koud, wat clichématig stuk, dat niet voor niets "Barents Sea" heet. Schuivende ijsplaten en een gure poolwind vormen het voor de hand liggende beeld, maar ik moest denken aan een speelgoedautootje dat ik lang geleden kreeg. Als je met het karretje ergens tegenaan botste klonk er mechanisch glasgerinkel. Na een paar maanden ging het foefje stuk, en restte er slechts een minutenlang aanhoudende drone van kapot geluid. Een stuk melodieuzer en geslaagder is de tweede (en laatste) hier aanwezige compositie. "Sundarbans" is inderdaad zo'n broeierig hete trip, die de volle twintig minuten boeit. De kat zou echter na een minuut of vijf uit zijn soezende meditatie worden gewekt, omdat er plots wat verschrikte vogeltjes opvliegen.
File Under: Wisselbad (niet voor de poes)
File Audio: [Op de label-site]
Na Jan Akkerman is Ad Vandenberg misschien wel Nederlands meest beroemde snarengeselaar. Niet alleen deelde hij met de naar zichzelf vernoemde band podia met tot de verbeelding sprekende namen als Ozzy Osbourne en Kiss en verwierf hij eeuwige roem met de klassieker "Burning Heart", daarnaast fungeerde hij veertien jaar lang als de rechterhand van David Coverdale in diens Whitesnake. Nog regelmatig is Ad in die hoedanigheid te zien als zeer speciale gast als de witte slang her en der haar opwachting maakt. Als eerbetoon aan zijn voormalige wapenbroeder had David Coverdale zelfs aangeboden een bijdrage te leveren aan het nieuwe teken van leven van zijn favoriete gitarist. Het was een aanbod dat door Adrian met beide handen werd aangegrepen en zodoende werd een opnieuw gearrangeerde versie van Whitesnake's "Sailing Ships" opgenomen voor het debuutalbum van Vandenberg's Moonkings, dat na een schier eindeloze tijd de radiostilte verbreekt wat betreft de muzikale escapades in tastbaar verband.
The Presidents Of The United States Of America zijn op hun best als het vrolijk, springerig en tongue in cheek is. "Poor Little Me", de eerste track die werd vrijgegeven van dit nieuwe album Kudos To You! had dat allemaal en het was meteen een van hun beste tracks ooit. Een clip met de Muppets had het helemaal afgemaakt, zeg maar. Nadeel is natuurlijk dat de rest van het album dan bijna alleen nog kan teleurstellen. Toch? Nou, dat viel alleszins mee. Er zitten nog heel wat meer nummers tussen op Kudos To You! die bij het betere werk van deze Amerikanen horen. "Rooftops in Spain" bijvoorbeeld, of "Crappy Ghost", Of "Electric Spider". Alle veertien tracks zijn tussen de twee en nog geen vier minuten lang en dat is precies zoals het hoort. (Het aantal uitgebrachte PUSA-studiotracks van langer dan vier minuten is letterlijk op één hand te tellen!) Het swingt de pan uit en de teksten van Chris Ballew (aka Caspar Babypants) gaan meestal weer nergens over maar zijn wel lollig. Steevast is voor het nummer eventueel zou kunnen gaan vervelen het einde daar en volgt er een volgend onweerstaanbaar liedje. Hoewel het recept al lang hetzelfde is, hebben ze de échte aanstekelijkheid op voorgaande albums niet altijd kunnen vinden. Op Kudos To You! wel, en dat is daarom misschien wel het beste PUSA-album sinds het debuut uit 1995. Tegelijkertijd is er een live-album uitgekomen, Thanks For The Feedback! Leuk, maar "Peaches" en "Kitty" ontbreken, en dat kan natuurlijk écht niet. Maar met Kudos To You! hebben ze er voor het volgende live-album in elk geval weer een paar songs bij die niet mogen ontbreken. Als u op zeven hoog een heerschap gek in het rond ziet springen, dan ben ik dat waarschijnlijk, met Kudos To You! in de cd-speler.
File Under: Instant-vrolijkheid
File Video: ["Poor Little Me"] [PresidentsTube]
Ik houd niet zo van vakjes. Ik ben zo'n scharrelaar die in een platenwinkel telkens op zoek gaat naar de lettervakjes om te kijken of er wat nieuws is. A, B, C, enzovoort. Waar alle kleine bandjes door elkaar staan. Bands die al een eigen vakje verdiend hebben, sla ik meestal over.
De Amerikaanse zanger Chino Moreno had al een eigen vakje verdiend, hij is tenslotte de zanger van Deftones, de band die nu-metal mede uitvond én dat hele genre weer voorbijstreefde (zoals te horen is op hun laatste plaat Koi No Yokan). Desalniettemin besloot Moreno in 2011 een zijproject te beginnen met de producers Shaun Lopez en Chuck Doom: de band Crosses. In een dappere poging toch in een apart bakje te belanden, schrijf je de bandnaam als †††. Het is dus een andere band dan de witchhouseproducer †‡† (Ritualz), die niet blij was met de verwarring. Crosses is overigens niet abstract of dreigend genoeg om iets met witchhouse te maken te hebben; al zingt Moreno op herkenbare wijze zijn venijnige teksten in de microfoon en zijn veel drums en effecten elektronisch. Het lekkerst vind ik "Telepathy" met zijn baslijn: alsof een single van een willekeurige Modular-band een oppepper heeft gehad met een smerige elektrische gitaar. Andersom zou je "Bitches Brew" kunnen zien als een traag Deftones-nummer dat juist een behandeling met een synthesizer heeft gehad. Naarmate de plaat vordert worden de nummers wel wat slomer en wordt de rol van Moreno steeds minder opvallend. Ik merk aan mezelf dat ik na "Bermuda Locket", dat overigens al verscheen op de eerste EP in 2011 maar dat hier op plek 7 staat, vaak terugskip naar het begin. Effectief sla ik dan de halve plaat over. Niet helemaal terecht, want het mooie "Cross" doet zelfs wat aan Radioheads dromerige "Meeting in the Aisle" denken en het afsluitende "Death Bell" is bijna triphop, maar het onderscheidende werk heb je dan wel gehad. Het zou mooi zijn als Crosses andere bands beïnvloedt om een soort elektronische grunge te gaan maken. Op dat terrein overheerst nu nog de EDM-mentaliteit, maar het kan veel mooier, dat is bij deze aangetoond.
File Under: Op het snijvlak van gevoel en techniek
Onlangs speelde The Tina Turner Experience in mijn achtertuin waar het Gelredome gevestigd is. Ik stond toch even te kijken dat een coverband het zover schopte. Nou ben ik verder niet met hun repertoire bekend en is het prima dat het werk van Ike - al was hij niet lief voor Tina - & Tina aandacht krijgt, maar toch... In het kader van dit succes zou ook The Excitements succes verdienen. Het zestal komt uit Spanje en heeft met de van oorsprong uit Mozambique afkomstige Koko Jean Davis een sterke zangtroef in huis. Dit geweld wordt aangevuld met een stomende r&b/soulband inclusief vette blazerssectie. Deze troeven worden op hun tweede album Sometimes Too Much Ain't Enough weer helemaal uitgebuit. Het album doet niet onder voor hun debuut. Begin mei ons land weer aan doen of twee bevrijdingsfestivals. In de twaalf tracks wordt voornamelijk oud werk opnieuw aan de man gebracht. Normaliter ben ik dus geen fan van covers, maar aangezien de hoogtijdagen van de soul al een tijdje achter ons ligt en de artiesten al hemelen zijn, mogen de songs niet vergeten worden. Zo openen ze met een track van Billy Preston "Keep It To Yourself". Er staan ook drie eigen tracks op van de hand van gitarist Adrià Gual. Deze doen niet onder voor de rest. Ook staan er twee tracks op van ene E. Bosser. Ik kan verder niets over hem vinden, mogelijk dat dit geen antiek werk betreft. Maar dit alles gezegd zijnde, durf ik wel de conclusie te trekken, dat ze met deze plaat op zak succes verdienen. Mogelijk zal ik ze in mei gaan bekijken en dan tevreden knikken en misschien wel voorzichtig een dansje op hun muziek wagen.
1 mei 2014 op Roots & Roses Festival, Lessines
2 mei 2014 tot en met 3 mei 2014 op Moulin Blues, Ospel
5 mei 2014 op Bevrijdingsfestival Den Haag, Den Haag
File Under: r&b/soulfeest
File Audio: [MySpace]
File Video: [Ha Ha Ha] [YouTube]
File Social: [Twitter] [Facebook]
14 maart 2014 in WSC Skatepark, 's-Hertogenbosch
20 maart 2014 in PopEi, Eindhoven
18 april 2014 tot en met 20 april 2014 op Dunk! Festival, Zottegem
3 mei 2014 tot en met 4 mei 2014 op Headway Festival, Amstelveen
Vergeet The Strokes, die rijkeluisstinkertjes van Manhattan. Parquet Courts uit Brooklyn is Pavement, Vaccines, Strokes en Noise Addict bij elkaar. Timmetje Knol riep het al neuzelend in DWDD: 'ik vin Parquet Courts best wel goed'. Nou, daar moeten we dan maar in geloven. Want, als Timmetje het zegt! Knol heeft wel een punt. Tussen het gerammel en gepiel hoor je namelijk een punkattitude terug die alleen maar uit New York kan komen. Het is een kwestie van niet denken maar direct doen wat goed voelt. Wat je dan krijgt zijn rauwe, oprechte simpele maar doeltreffende alternatieve hits van de straat. Een beetje zoals Becks zoektocht naar liedjes met de perfecte 'hook' en 'feel'. Gaandeweg is hij door schade en schande wijs geworden. Dan moet je deze slackers vooral niet tegenhouden. Laat hen experimenteren, laat hen verkennen! Parquet Courts brak vorig jaar door met het album Light Up Gold. Op hun jongste EP spellen ze hun bandnaam op de cover spottend als Parkay Quarts. Of zou dat zijn omdat parquetcourts.com al in handen is van een domainsquatter? Op basis van Tally All the Things You Broke mogen we nog meer moois verwachten. Mijn hoop is alleen dat de band niet blijft hangen in wat 'the hipsters' nu dicteren dat goed is. Als Parquet Courts zonder schroom, voorkennis en vooropgezet plan de studio induikt, dan pas gebeurt er wat puurs, ongekunstelds en rauws.
3 juli 2014 tot en met 6 juli 2014 op Rock Werchter, Werchter
File Under: Tip van Tim Knol, dus dan weten jullie het wel!
File Poster: [de sheetmusic van single 'Sunbathing Animal', die op Record Store Day uitkomt]
'Het is geen jongen. Het is geen meisje. Geen band. Geen soloartiest.'
Het was niet moeilijk om de bandleden van het Zweeds/Australische electropop-combo Kate Boy te herkennen voor onze interview-afspraak in het Media Compound van Eurosonic. Want ook buiten het podium zijn ze geneigd hun kenmerkende zwarte caps te dragen. Alleen Markus Dextegen heeft zijn cap thuisgelaten en toont zijn warrige Scandinavische blonde haardos. Hampus Nordgren Hemlin en zangeres Kate Akhurst - verantwoordelijk voor het Australische aandeel in de band - hebben zich vandaag wel aan het band-imago geconformeerd. Zoals dat wel vaker het geval is, zijn de bandleden wat vermoeid van de reis. Vooral ook omdat ze een hotel in Assen hebben in plaats van Groningen waardoor ze genoodzaakt zijn wat extra heen- en weergereis af te leggen. 'Waarschijnlijk zijn alle hotels in de stad gereserveerd voor alle belangrijke mensen,' grapt Kate.
Ik ken deze campingbaas een beetje. Wat Koen Lommerse in zijn kop heeft zitten, heeft-ie niet in zijn kont. Ideetjes moeten er bij hem altijd meteen uit. En als het op muzikale ideetjes aankomt, dan is er bij Koen Fu een regelrechte verbinding tussen hersens, hart en vingers. Die gast heeft niet alleen een absoluut gehoor, geef 'm een instrument en een half uur en hij beheerst wat je 'm maar in handen geeft. Sterker nog, hij zal in staat zijn om er complexe muziekstukken in rondo's en kleine thema's op te spelen. Home Alone op 2 keer 180 grams vinyl is bijna een chronologie van waar deze baas zich mee heeft beziggehouden. Kant A is vooral een akoestische gitaarset van technisch spel waarin hij het Rosenberg Trio koppelt aan hipper drumwerk. Gek werd je ervan aan de keukentafel als hij weer eens een vliegensvlugge vingeroefening tijdens het koken voorbij liet komen. Kant B refereert aan zijn crossover- en metalperiode van zijn City Pig Unit. Elektrisch gierwerk en monsterriffs vol boventonen, hoppend van de ene naar de andere climax. Een sterke, coherente verzameling muziekjes waarin de kennismakingen met o.a. Gotcha! hoorbaar aanwezig zijn ("Skilluminati"). Kant C bevat de geheime munitie die Fu heeft opgebouwd tijdens zijn Gotcha!-periode. Met name "Swamp Thing" is het meest subtiele Ro-nummer dat Ro Krom nooit geschreven heeft. Een dramatisch funknummer met een laidback groove waar Prince jaloers op mag zijn. Kant D behelst de Beef-periode tot nu. Reggae, ska en rocksteady met verwijzingen naar tal van vocale melodieën en met links naar crossoverbands als Sublime in "Spiritus Skanktus" bijvoorbeeld. Dit album leert ons hoe Koen Fu graaft in zijn eigen ego. Na verloop van tijd zou je denken dat Fu genoeg collega-muzikanten om zich heen heeft verzameld om de gastvocalen te verzorgen. Dat de baas een absolute alleskunner is, daar hoeft niemand aan te twijfelen. Mét goede vocalen en soepele zanglijntjes kan hij dit album echter tot een greatest hits-album maken. Eindelijk wordt het kansloze leven er een van internationale kansen. Moet-ie wel zelluf echt willen natuurlijk. Eerst maar effe bestellen via Koen Lommerse op Facebook.
File Under: Je weet zelf!
De gelijknamige bikermovie uit 1970 heb ik nooit gezien. Toch geloof ik niet dat de bandnaam Angels Die Hard rechtstreeks naar deze film verwijst. Want hoe filmisch de instrumentale nummers van het Antwerpse trio ook zijn, de hippiejaren van Easy Rider en consorten hoor ik op hun gelijknamige debuutplaat niet terug. Wel de daaropvolgende jaren. Krautrock was de eerste associatie, gevolgd door de namen van andere roemruchte Antwerpse bands uit de jaren negentig: Gore Slut, Kiss My Jazz, Lionel Horowitz and His Combo en het Rudy Trouvé Septet. Waarmee één van de belangrijkste figuren uit het Antwerpen van die tijd genoemd is. Het zal dus ook niet voor niets zijn dat het Rudy Trouvé's platenlabel Heaven Hotel is, dat deze band getekend heeft en dat Trouvé zelf ook te horen is op dit album. Lo-fi, met een hoofdrol voor spannende gitaarlicks, psychedelische grooves en de zoektocht naar muzikale vrijheid in hoofdletters op hun instrumenten geschreven, dat is wat je te horen krijgt. En kijkend naar de hoes ontrollen zich dan vanzelf de weidse landschappen ten noorden van Antwerpen, de verlaten industrieterreinen aan de Schelde en het straatlawaai in Berchem voor je geestesoog.