Eigenlijk recenseren we Yes en Asia al even niet meer bij File Under, omdat beide acts hun imposante verleden al een tijd geen recht meer doen. De recensies van Heaven & Earth die ik vervolgens tegenkwam waren echter zó slecht dat ik van de weeromstuit zin kreeg om 'm te beluisteren. Als ik daar mee bezig ben, kan ik er net zo goed een stukje over schrijven. Nou ben ik niet te beroerd om iets volstrekt anders te vinden dan elke andere recensent - ik geloof dat ik de enige ter wereld ben die Queensrÿches Dedicated To Chaos een van hun beste platen vindt - maar ook ik kan in dit geval weinig positiefs ontdekken. Zanger Benoit David is vervangen door Jon Davison, die ook zanger is van Yesadepten Glass Hammer, en die is meteen de belangrijkste componist. Hij schreef (mee) aan zeven van de acht tracks. Vergelijk dat eens met Steve Howe (drie), Chris Squire (twee), Alan White (een) en Geoff Downes (een). Is dat nog een Yes-album te noemen? Opener "Believe Again" is een gezapig poppy deuntje. Geen spanning, geen virtuositeit, niets van dat al. Howe en Downes lijken bij voorbaat al besloten te hebben dat het met dit nummer niks ging worden en er vooral geen energie aan te willen verspillen. En dat dreutelt dan acht minuten door. Dat blijft echter niet beperkt door die opener, het blijkt maatgevend voor het album. Ze werden blijkbaar bij voorbaat héél moe bij alleen al de gedachte aan een up-tempo track. Luister eens naar "Step Beyond" of "To Ascend". Het heeft allemaal de lichtheid van zomerhitjes, maar dan zonder de bijbehorende vrolijkheid. Downes heeft een paar Orgelspelen Voor Beginners-effectjes aangezet die het werk doen, Howe heeft zijn neefje van zeven de solo's laten bedenken en Davison is een Andersonkloon, maar ook niet meer dan dat. Pas helemaal aan het eind, bij "Subway Walls", lijkt er een sprankje inspiratie te ontwaren. Achter de knoppen zaten Roy Thomas Baker en Billy Sherwood, die de sound al even vlak en ongeïnspireerd hebben gemaakt als het materiaal. En kijk eens naar die hoes. Veel lelijker dan dat heeft Roger Dean ze niet gemaakt. Blijkbaar heeft het hele Yes-kamp door dat het niets meer gaat worden, maar zijn ze zelfs te lamlendig om de stekker eruit te trekken. Als ik in de Verenigde Staten woonde, zou ik voorstellen met fans een class action suit te beginnen wegens wanprestatie. Six Feet Under was een betere titel geweest.
File Under: Hilarisch slecht
File Video: [Heaven & Earth EPK] [YesTube]
We ervaren het kloppen van ons hart als iets normaals, tot er haperingen ontstaan. En zo gaat het met het stromen van het bloed, de werking van de nieren, enz. Stel dat de geluiden die onze organen maken versterkt en tot een ritmisch muziekstuk gekneed worden. Hieraan worden dan nog wat buitenmenselijke instrumenten toegevoegd als de trombone en viool. En her en der nog wat zang, Zo ongeveer klinkt House Of Cosy Cushions. De menselijke geluiden komen echter uit keyboards en gitaren die vervolgens geloopt worden. Het maakt Spell tot een introverte, kwetsbare, bezwerende en vreemde plaat. Achter House Of Cosy Cushions zit de in Groningen (en Dublin) woonachtige Richard Bolhuis die het meeste van het instrumentarium bespeelde en ook zorgde voor de composities. Op twee nummers na, waar Saskia Meijs als co-writer fungeert. Zij heeft op haar beurt dan nog muzikale inbreng met haar viool. Spell is een heel bijzonder geheel geworden dat het geluid van Pink Floyd rond Wish You Were Here oppakt en in een nieuwe jas, zonder maar enigszins muf te ruiken, aan de generatie van nu presenteert.
File Under: Bezwerend
File Audio: [Bandcamp]
File Social: [Facebook]
Reissuelabel Gear Fab Records heeft er weer twee opgeduikeld: exploito-platen, ooit in de jaren zestig in de markt gezet om snel geld te verdienen aan jongeren op zoek naar alles wat op dat moment hip en happening was. Er werden muzikanten ingehuurd, er werd een studio geregeld en een vormgever, en even later lag er een album klaar. De betrokkenen deden maar wat en dus werken zowel de namen van de (verzonnen) bands, de plaattitels en uiteraard de muzikale prestaties stevig op de lachspieren. Give Me Some Lovin' heet het product van The Projection Company en uiteraard slaat dat op openingsnummer "Gimme Some Lovin'", een beroerde cover van de hit van The Spencer Davis Group. Omdat Jimi Hendrix enorm populair was heet één van de tracks "Our Man Hendrix". Bob Dylan wordt geciteerd door "Don't Think Twice" als titel te gebruiken en verder had men geen idee wat men aan het doen was. Hetzelfde gold voor Fantastic Party. De lachspieren worden stevig aangesproken door titels als "All Men Shall Be Brothers of Ludwig", "Swing Low, If You Like To Do" en de ondertitel voor dit Duitse product: Die Tanzplatte für Heisse Stunden.
Een paar maanden terug deed de 8bit-breakcoreproducer Scotch Egg een boiler room-set en die was natuurlijk supercool. Je ziet het publiek er compleet apeshit op losgaan, ook al is de muziek nou niet direct dansbaar te noemen. Boiler Room zou daarvoor beter een keer Ed Cox kunnen vragen, die zijn accordeon combineert met jungle, tekno en drum'n'bass. Sinds zijn debuut Clowncore uit 2009 is hij in de Britse rave-underground blijven hangen en produceert-ie met Stivs ook samen tracks onder de naam DSC. Het had anders kunnen lopen, want de belangstelling voor electroswing (Parov Stelar, Caravan Palace, Jamie Berry) is ook enorm opgekomen. Het beste aan Clowncore was de vrolijke sfeer - niets maakt heftige breakcore zo toegankelijk als hoorbaar plezier, alles mag als je een clown bent. Op de langverwachte opvolger Without the Hyena zet Cox zijn nog altijd unieke concept ontspannen voort. "Shark Eyes", "Swagger Cats" en "Happy Lepricorn" passen feilloos bij zijn eerdere werk. Soms worden de refreintjes zelfs wat cheesy; de vorige keer compenseerden ballads als "Scary Friends Revisited" dat. Weliswaar staan er wat in mineur geschreven walsjes tussen ("Russian Wodka", dat je naast dit nummer van Clowncore zou kunnen leggen), maar Cox probeert slechts één nieuw ding uit: in "Demons" zingt zangeres Coral Shankland mee. Op zich is dat een goed idee, maar Cox had dan beter met iets meezingbaarders kunnen komen. Het refreintje uit "Demons" associeer ik onbewust met de Party Animals terwijl de tekst best zwaar is ('finding your demons'). Maar een kniesoor die daarop let, want de hele plaat lang is het feest, en live is Cox pas echt in vorm.
File Under: Clowncore, part 2
File Video: [Bad Day For A Funk Soldier]