Liefde voor Larry Gus! Onlangs was deze eclectische Griekse DFA-signee nog een hoogtepunt op Best Kept Secret. (Recent op het Valkhoffestival viel het dan weer een beetje tegen, maar dat lag meer aan slecht geluid en leuterpubliek.) Als je zijn BKS-sessie buiten op een auto bekijkt snap je direct waarom zijn optredens zo cool zijn. De Subbacultcha omschreef hem al als "net Panda Bear, maar dan met tien koppen koffie op en mieren in zijn broek". Het is heel aandoenlijk hoe schijnbaar amateuristisch hij in zijn eentje met allerlei sample-apparaatjes in de weer is en daar overheen mompelzingt. Als je daarentegen de korte, The Avalanches-achtige clip bij "Contours Sway" ziet (van zijn eerste plaat Silent Congas uit 2012) blijkt dat hij ook behoorlijk pakkend en kernachtig kan samplen. Maar ook The Avalanches (wanneer komt die tweede plaat nu eens?) konden nogal uit de bocht vliegen, en die aanpak heeft hij gevolgd op zijn huidige album Years Not Living. Als ik Dummy Mag moet geloven, zat hij - geïnspireerd door Georges Perecs beroemdste roman Life: A User's Manual al sinds april 2010 te werken aan een magnum opus waarin honderden samples gelaagd over elkaar zouden klinken. Hij heeft er zelfs allerlei speciale algoritmen voor gebruikt, zegt Larry, en de cover concept art laat daar een glimp van zien. Maar ja, net als bij een schrijver als Thomas Pynchon moet je al die referenties er dan wel maar net in kunnen terughoren. Ik bedoel, alleen de naam Larry Gus al is een woordspeling op λάρυγγας, het Griekse woord voor strottehoofd. Ik vind Years Not Living een gave plaat, maar niet een meesterwerk zoals The Avalanches dat wel maakten. Daarvoor mis ik het referentiekader, en met mij waarschijnlijk velen.
14 augustus 2014 tot en met 16 augustus 2014 op Pukkelpop, Hasselt
5 september 2014 tot en met 7 september 2014 op Into The Great Wide Open, Vlieland
File Under: Heel knap, maar live toch het leukst
File Audio: [Years Not Living (hele album) op YouTube]
File Video: [The Night Patrols]
Wie zegt dat het leven een vrolijk gebeuren is? Songschrijver Willy Vlautin - bekend van Richmond Fontaine en met ook al vier boeken op zijn naam - in elk geval niet. Hij schreef tien liedjes met in het achterhoofd Amy Boone (The Damnations TX). Hij formeerde aansluitend de band The Delines met naast Boone verder leden van The Decemberists (Jenny Conlee op keyboards) en Minus 5 (Tucker Jackson op pedal steel). De zangeres heeft een prachtige stem met een snik die de laidback alt.county-liedjes een extra gevoelige laag geeft. En alsof dit nog niet genoeg is breken Conlee en Jackson het laatste beetje weerstand in mij. En dan heb ik het nog niet over de teksten van Vlautin, zoals in het allermooiste liedje van deze plaat "Colfax Avenue", over een leven dat geruïneerd is door een verblijf in het leger waar de hoofdpersoon teveel gezien heeft. Naast Vaultins songs is er één cover, "Sandman's Coming", van de hand van Randy Newman. The Delines klinken op het eerste gehoor misschien wat saai, maar ik ben na het eerst even aan de kant gelegd te hebben helemaal om. Ze mogen van mij in het rijtje Mary Gauthier, Bonnie Raitt en J.J. Cale. Verplichte kost voor alle alt.country-liefhebbers.
File Under: Bloedstollend
File Audio: [Bandcamp]
File Social: [Facebook]
Meer dan de helft van de band is opgestapt en dus is het logisch dat Only Run een fikse koerswijziging laat horen. Alec Ounsworth klinkt weliswaar nog steeds als het neefje van Thom Yorke en dat de gekte van hun debuut (ook alweer bijna tien jaar oud en al een paar platen geleden) nauwelijks meer te horen is, was te verwachten. Toch verrast het hoezeer Clap Your Hands Say Yeah een andere band geworden is. De gitaren zijn voor een groot deel ingeruild voor breed uitgemeten synthesizerpartijen en het diepe basgeluid voor drumcomputers. Weerbarstig is het allemaal nog steeds, maar wat vooral opvalt is dat Only Run soms zo bombastisch klinkt. De plaat duurt maar iets meer dan een half uur, telt negen nummers die geen van alle boven de vijf minuten klokken en toch is het lastig om de aandacht erbij te houden. Matt Berninger, voorman van The National, praatzingt mee op het ietwat pompeuze "Coming Down" en turntablist Kid Koala speelt een gastrol op "Cover Up". Beiden weten Only Run niet te redden. Want de eindconclusie luidt dat alle studio-trickery en alle pogingen - veel verder lijken Alec Ounsworth en zijn kompanen niet gekomen - leiden tot een plaat die ondanks de korte duur maar niet wil blijven boeien.
Vergeleken met het Nederlandse politieke spectrum zijn de Amerikaanse Democraten eigenlijk al behoorlijk rechts. Rechts daarvan heb je de 'gewone' Republikeinen, rechts dáárvan de Tea Party van Sarah Palin en nog een stukje verder heb je Ted Nugent. Een akelig heerschap, dat Obama een 'subhuman mongrel' noemde. Ome Ted is dan ook nooit op subtiele meningen te betrappen geweest. Naar een deel van zijn teksten kun je beter niet luisteren als je enige vorm van beschaving prettig vindt. Dat geldt ook voor de teksten op ShutUp&Jam, het eerste studio-album sinds Love Grenade uit 2007. Muzikaal zit hij ook al jaren in dezelfde hoek, en die is een stuk beter te pruimen. Smakelijke bluesgeoriënteerde hardrock, met dan zo nu en dan wat southern rock erin of een lekkere boogie. Of funkrock, zoals in "Everything Matters", gezongen door Derek St. Holmes. Met het titelnummer schiet dit album furieus uit de startblokken en een kleine vijftig minuten en dertien songs verder is het weer afgelopen. Nou ja, twaalf songs, want de enige lange track (het verder niet zo bijzondere "Never Stop Believing") staat er in twee versies op. De band, met genoemde Derek St. Holmes als tweede gitarist, bassist Greg Smith (Alice Cooper) en drummer Mick Brown (Dokken) zorgt voor een degelijke 'no frills rock & roll'-basis, terwijl Nugent nog steeds een bovengemiddeld goede gitarist is, zonder dat daar honderd noten per seconde voor nodig zijn. Met Sammy Hagar heeft hij de pretrocker "She's Gone" opgenomen. Compositorisch is die track niet heel bijzonder, maar het swingt als een tierelier en dat geldt eigenlijk voor het grootste deel van het album. Het verrast nergens, maar de meeste rockgitaristen kunnen nog steeds iets van Nugent leren. Misschien moet ome Ted zich aan z'n eigen advies houden. Kop dicht en spelen!
File Under: Oude rot
File Spotify: [ShutUp&Jam!]
File Video: ["Everything Matters"] ["She's Gone"] ["I Love My BBQ"] ["Never Stop Believing"]
Het mag dan hartje zomer en 31 graden buiten zijn, maar ik ben de afgelopen maanden muzikaal vrij hard beziggeweest met allerlei duistere gothic. Dat heeft ermee te maken dat ik vorig jaar Amphi Festival in Keulen ontdekt heb, waar ik met mijn smartphone zelfs foto's geschoten heb van kraampjes met cd's. De gelabelde bakken vermeldden namelijk zoveel veelbelovende artiesten en labels die ik nog niet kende waarvan ik wel vond dat ik ze beter moest gaan kennen - probeer die ervaring maar eens op een Nederlands festival tegen te komen - dat ik met de uitvergrote foto's maar eens wat huiswerk ben gaan doen (en nog steeds verder moet doen. Steinklang? Cold Meat? Cold Spring? In Slaughter Natives? Dit jaar komt de band London After Midnight, die totaal geweldig is en waar ik me nog nooit in verdiept had). Verder heb ik vorige maand voor het eerst op een darkwave- en deathrock-feestje dj gespeeld en ook dat was best een uitdaging. Probeer tenslotte maar eens recente muziek te vinden die past tussen Christian Death, Fields of the Nephilim en Bauhaus. Uiteindelijk heb ik favorieten gevonden in Soror Dolorosa, Tying Tiffany en Cold Cave. En dat was nog voordat ik dit artikel gelezen had - wat mij betreft een van de interessantste van het jaar - dat uitlegt hoe darkwave en gothic zich aan het heruitvinden zouden zijn. Voor mij zijn die stromingen eigenlijk nooit weggeweest, maar het is fijn om te zien hoe meer mensen zich er nu in verdiepen. Van Cold Cave - het wave-met-drumcomputer-soloproject van Wesley Eisold - was ik al fan, want ik had in 2011 Cremations en Love Comes Close gevonden in wat tweedehandsbakken (waarschijnlijk daar gedumpt door iemand die gehoopt had op Coldplay). Daar staan de meest draaibare Cold Cave-nummers ("Confetti", "Icons of Summer") alleen niet op, die staan op het recentere Cherish the Light Years. Full Cold Moon is op zijn beurt (net als Cremations) een compilatie van vijf singles en hun B-kanten, die aansluiten bij het eerdere werk. Niet beter, niet slechter, en prima draaibaar op de juiste vleermuisfeestjes, maar om een wederopstanding van de darkwave onder breder publiek te bewerkstelligen is er wel echt meer nodig.
File Under: Uw bijna dansbare toegang tot duistere oorden
File Audio: [Don't blow up the moon]