Als er een award zou bestaan voor de band met de meeste tegenslagen dan zou The Charlatans zeker genomineerd worden. In de 25 jaar dat de band bestaat, overleden twee bandleden veel te jong, waaronder drummer Jon Brookes die eind 2013 bezweek aan een hersentumor. Toch is Modern Nature een van de meest optimistische en soulvolle platen van de band uit Manchester geworden. Het drumstel van Brookes bleef in de studio staan en werd voor dit album gebruikt door enkele gastdrummers, waaronder Pete Salisbury van The Verve en Stephen Morris van New Order. Het siert de band dat ze ondanks het recente overlijden van hun bandlid en goede vriend geen neerslachtige plaat hebben gemaakt, maar een positief geluid laten horen met zelfs een nummer getiteld "Let The Good Times Be Never Ending". Er staan geen potentiële hits op Modern Nature, maar het album heeft een aanstekelijke, tijdloze, zonnige en vooral ook sympathieke vibe die een veel groter publiek verdient. "The Only One I Know" was 25 jaar geleden de grootste hit van de band en helaas blijft dit nummer voor velen ook de enige track die ze kennen. Modern Nature is een heerlijke plaat van een groep doorzetters waar we hopelijk nog lang niet van af zijn.
File Under: Positieve Pechvogels
File Video: [Talking in Tones][So Oh][Come Home Baby]
Hoewel de band al bijna zeventien jaar bestaat, is Grand Morbid Funeral pas het vierde volledige album. Geheel volgens oeroud Scandinavisch recept wordt getapt uit een dodelijk metalen vaatje. Met leden van ondermeer Opeth en Katatonia in de gelederen zal dit niet leiden tot het optrekken van enige wenkbrauw in welke vorm dan ook. Waar voorheen de getormenteerde vocalen door klasbakken als Mikael Äkerfeldt (Opeth) en Peter Tägtgren (Hypocrisy) de microfoon ingebruld werden, is het nu oudgediende Nick Holmes van Paradise Lost die deze taak voor zijn rekening neemt, dit is dezelfde man die vijftien jaar geleden riep dat death metal dood was en dat hij nooit en te nimmer meer zou grunten. Op deze nieuwe boreling van Bloodbath logenstraft Holmes deze uitspraak op doeltreffende wijze. Tot nieuw wasdom gekomen als een gelouterde reïncarnatie van zijn oude-ik voorziet hij de diep in misère en zwartgalligheid gedrenkte muziek van een passende doodsrochel. Weliswaar iets minder krachtig als in zijn hoogtijdagen, maar nog immer met verve en ware doodsverachting. Het gitaarwerk is megavet en gruizig. Degenen die behept zijn met een meer dan morbide fantasie kunnen de getroebleerde zielen tijdens het beluisteren van dit zwartgeblakerde schijfje in een nietsontziende danse macabre voorbij zien schuifelen. Bloodbath is herrezen uit het graf. Het is maar dat u het weet.
17 april 2015 tot en met 19 april 2015 op Neurotic Deathfest, Tilburg
19 juni 2015 op Hellfest, Clisson
6 augustus 2015 tot en met 8 augustus 2015 op Party.San Open Air, Schlotheim
File Under: Leven na de dood
1 februari 2015 in EKKO, Utrecht
Ik geloof niet dat er leven is op Pluto, maar ik heb nooit getwijfeld over België. Hoe ze het doen weet ik niet, maar Belgische bands vind ik, net zoals veel bands uit Scandinavië en IJsland overigens, geregeld net zo smaakvol als Belgische bonbons. De inhoud verrast me dan ook vaak. Dans Dans heeft ook die verfijnde klasse om bij te watertanden. Een live band pur sang met de liefde voor muziek, zo bewezen optredens op bijvoorbeeld het Eindhoven Psych Lab en Valkhof Festival vorig jaar, waarbij het vakmanschap van het podium straalde. Het zijn dan ook geen koekenbakkers; gitarist Bert Dockx is frontman van Flying Horseman, Fred Lyenn Jacques speelde onder andere bas bij Mark Lanegan (Band) en Steven Cassiers drumde bij Dez Mona. Muzikaal beweegt het zich ergens tussen instrumentale psychjazz, garageblues en gedistingeerde rock. Op eerdere albums waren het vaak vrijelijke bewerkingen van bestaande nummers, op 3 is het meeste zelf geschreven. Hierbij wordt meestal verfijnd en subtiel opgebouwd waarbij Dockx al pingelend improviseert rondom bepaalde thema's ondersteund door jazzy ritmes. Je voelt dan suspense ("Zephyr") of melancholie ("Bloed en Dromen", "Miraggio"), of de gitaar lijkt een verhaal te vertellen zoals op "Take A Close Look". Het is de opmaat tot een dynamische en boeiende ontwikkeling in de lange nummers. De ene keer schakelt de band juist terug naar nog behoudender spel zoals op "Fleurette Africaine", waarbij het fluisterende spel juist indrukwekkend aandacht trekt, op andere nummers is het een lang voorspel tot scherpe uitspattingen. Zo ontwikkelt "Take A Close Look" zich met mooi opzwellende emotie, "Bloed en Dromen" eindigt - eh - bloedig en "Momento Mori" gaat van slepende traagheid over in overstuurde dissonante gitaren. Ik zou er soms ("Miraggio") wat dikke stonerriffs in verwerken (zoals Papir dat wel doet), maar dat is persoonlijk. Dans Dans neemt je mee naar een nachtclub in Italië waar je een zwoel dansje waagt met de bloedmooie vrouw van een maffiabaas. Spannend, avontuurlijk, en enorm sexy.
24 april 2015 tot en met 26 april 2015 op Ik Zie U Graag ..., Breda
25 april 2015 in Mezz, Breda
File Under: Sexy bonbons
File Audio: [3 op SoundCloud]
File Video: [3 op YouTube]
File Social: [Facebook] [Twitter]
Ik heb de neiging om met hardlopen alles te snel te willen doen. Terwijl dat - zeker na een irritante blessure waar momenteel ik last van heb - helemaal nergens goed voor is. Je hebt juist als lange-afstandsloper die langzame lange loop nodig. Het zal wel komen doordat ik van huis uit meer een sprinter ben. Beheersing is het sleutelwoord. Daarom zet ik bij duurlopen muziek op die me daarbij helpt, muziek die zelfcontrole en focus in zich heeft. Het beste voorbeeld van de laatste maanden is daarbij Disappears. Hun nieuwste plaat Irreal is fenomenaal op dit gebied. Traag, gestaag en geduldig slepen de tracks op deze nieuwe cd zich voort en ze brengen mij zo tijdens het lopen precies naar het tempo dat mij voorgeschreven is. De psychedelische noiserock van Disappears brengt me in trance en daardoor in de juiste cadans. Dwarse, repeterende, intense noisewaaiers zorgen precies voor dat tempo dat nodig is. Is het niet de muziek, dan is het wel de bezwerende vertelzang van Brian Cas die me afremt, zoals in "Another Thought". In hun muziek kriebelt er bij hen onderhuids net als bij mij echter wel altijd iets dat je alert houdt en waarvan je vermoedt dat het schier onmogelijk is om je te blijven beheersen. Dat Disappears pas in het op een na laatste "Mist Rites" even de grip op de zaak verliest en venijnig als door een slang gebeten uit de hoek komt is dan ook niet raar. Ik ben dan echter al wel zo warmgelopen dat dat kleine versnellinkje weinig kwaad meer kan. Want inderdaad, ik laat me gelijk meeslepen. Eens een sprinter. altijd een sprinter.
4 februari 2015 in Rotown, Rotterdam
28 mei 2015 tot en met 30 mei 2015 op Primavera Sound, Barcelona
File Under: Meesterbeheersers
Als het zou kunnen dan zou ik graag in Professor Barabas' teletijdmachine stappen om dan in Londen eind 1966 te belanden. Dit vooral om daar Pink Floyd te ervaren met aan het stuur Syd Barrett. En als we er toch zijn dan meteen maar alle andere muzikale psychedelica te bekijken, want Londen was hip. Ja, wat moet dat geweldig geweest zijn. Inmiddels is het 2015 en Barrett is al lang niet meer onder ons. De muziekstroming waarin hij zich begaf lijkt echter meer dan ooit weer hip te zijn. Het Antwerpse vijftal Bed Rugs is zo'n band die deze erfenis probeert uit te buiten. Cycle is hun tweede volwaardige album en meer dan ooit een muzikaal geheel. Was er eerder nog wel eens een eigenwijs rammelend liedje, nu lijken alle plooien weggestreken. Cycle is dan ook een trip die je moet ondergaan en waar je je soms zelfs dansend in kunt verliezen. De zangpartijen zijn ondergedompeld in een cocktail van gitaren, drums en keyboard die klinkt als een draaikolk waar je niet meer uit komt. Door het spannende resultaat is het uiteindelijk meer dan een jaren zestig copycat. Bed Rugs leveren anno 2015 een heel fijne psychedelische plaat af. Benieuwd waar in de loop van dit jaar onze eigen Jacco Gardner mee komt. De lat ligt hoog.
14 februari 2015 in De Zwerver, Oostende
28 maart 2015 in Gebouw T, Bergen op Zoom
24 april 2015 tot en met 26 april 2015 op Ik Zie U Graag ..., Breda
25 april 2015 in Mezz, Breda
File Under: Rond en rond
File Audio: [Soundcloud]
File Video: [Hun VideoKanaal]
File Social: [Twitter] [Facebook]
Op 31 augustus 2013 had ik het geluk dat ik op uitnodiging aanwezig kon zijn bij het festival De Heerlijkheid in en rondom de prachtige locatie Kasteel Baexem. Die datum weet ik zo precies omdat dat mijn verjaardag is. Dit was wel een hele fijne manier om die te vieren - er werd zelfs een liedje voor me gezongen. Naast fijne optredens van onder andere Nevada Drive, Dusty Stray en The Woodwards bleek het festival in de vorm van het afsluitende The Be Good Tanyas nog een aangename verrassing voor mij in petto te hebben. Ik was meteen helemaal weg van de sublieme countryfolk van het damestrio Sam Parton, Trish Klein en Frazey Ford. Tussen alle hectiek van de decembermaand en al haar jaarlijstjes-perikelen bracht laatstgenoemde haast onopgemerkt haar tweede soloalbum Indian Ocean uit. Het in de legendarische Royal Studios te Memphis opgenomen juweeltje leek even, net als haar debuutalbum, weer een van die pijnlijk over het hoofd geziene meesterwerken te worden. Eeuwig zonde. De wonderlijke combinatie van Frazey's aan Natalie Merchant en Ane Brun verwante, breekbare voordracht en de warmbloedige soul van de residerende huisband The Hi Rhythm Section - dat zachtjes ronkende hammondorgel! - verdient een beter lot. Gelukkig lijkt momenteel het tij te keren. Op diverse toonaangevende plekken duiken lovende recensies op en tijdens Eurosonic zag ik tot mijn genoegen dat het album zich reeds op plaats twee in Plato's verkooplijst genesteld had. Tevens schijnt de kaartverkoop voor haar tour in maart behoorlijk goed te lopen. Zo ziet het er alsnog naar uit dat Indian Ocean een van de releases wordt die dit jaar kleur gaan geven.
File Under: Onmisbaar
File Video: [September Fields]
Aangezien ik altijd een redelijk rustige jongen was met weinig feministische aanleg is de riot grrrl-beweging uit de jaren negentig grotendeels aan mij voorbij gegaan. Ik was blijkbaar te druk bezig met losgaan op Britpop om me met deze stoere Amerikaanse vrouwenbands bezig te houden. Best beschamend dat ik dus twintig jaar na hun debuutalbum de muziek van Sleater-Kinney nog helemaal moet ontdekken. Ik begin gewoon met hun eerste release in tien jaar, No Cities to Love, waarom ook niet. Wat eigenlijk meteen opvalt aan de plaat is de enorme gejaagdheid. Pas bij het vierde nummer, titeltrack "No Cities to Love", wordt enigszins gas teruggenomen. Binnen ruim een half uur razen tien nummers langs die klinken alsof ze geschreven zijn door een stelletje beginnende muzikanten dat nog alles te bewijzen heeft. De bij vlagen hysterische stem van Corin Tucker grijpt je continu bij de strot en vliegt dwars door de hoekige en retestrakke begeleiding heen. De samenzang van Tucker met Carrie Brownstein in de catchy refreinen zorgt gelukkig voor wat lucht en lichtheid in een album met vooral, uhmm, ballen. Zoals Pitchfork heel terecht schreef, de girls are back In town...
19 maart 2015 in Paradiso, Amsterdam
28 mei 2015 tot en met 30 mei 2015 op Primavera Sound, Barcelona
File Under: Gejaagd met ballen
File Video: [Bury Our Friends]
Jorn Lande kwam de laatste jaren voor mijn gevoel met steeds routineuzer werk. Veel bombast, maar goed beschouwd veel te magere composities. Hij mag dan een dijk van een stem hebben, dat was niet genoeg om de albums nog te redden. Goede composities, dat had hij nodig. En toen was daar plots Trond Holter, gitarist van de Noorse pretrockers Wig Wam, die een idee had voor een soort rockopera over Dracula, Swing Of Death. Geen gesproken stukken, geen soundscapes als decor, gewoon tien songs over hetzelfde thema. Drie kwartier vol variatie: typische Lande-Vikingmetal, maar ook het bijna poppy titelnummer - voor mij het hoogtepunt van het album omdat het zo heerlijk contrasteert - en vier duetten met de mij onbekende zangeres Lena Fløitmoen. Je moet van goeden huize komen om overeind te blijven in een duet met Lande, en Fløitmoen doet dat. Ze heeft echt een meerwaarde op dit album. Het komt hier en daar in de buurt van de Broadway-progmetal van Savatage, wat mij betreft toch de meesters in dit genre. Luister maar eens naar "Masquerade Ball": barstensvol details, gierende gitaren, helemaal over the top en toch werkt het. De duetten hadden op hun beurt niet misstaan op albums van Arjen Lucassen. Holter en Lande maken er in tien songs een heerlijke rockopera van: Holter zet met gitaren en toetsen de melodie neer, de stemmen van Jorn Lande en Lena Fløitmoen, een flinke klodder bombast, fraaie details en een rijke productie maken het af. Dit smaakt naar meer.
File Under: Broadway op z'n Noors
File Video: ["Walking On Water"] [albumtrailer]
Een van de meest wonderlijke personen in de rockmuziek is David Thomas. Afkomstig uit Cleveland, domicilie van het Rock'n Roll Hall of Fame, maar of hij daar ooit terecht zal komen? Nee, daarvoor hakt David Thomas, met Pere Ubu, teveel een eigenzinnig niche in de art rock, uit. Pere Ubu, opgericht in 1975 en eigenlijk is de enige constante David Thomas. Hun debuut, Modern Dance, was meteen een klassieker. We zijn inmiddels een zestien platen verder, waaronder juweeltjes als Why I Hate Women">Why I Hate Women. Altijd geheel onvoorspelbaar, altijd onnavolgbaar, maar altijd constant van kwaliteit. Zijn laatste plaat, Carnival of Souls is voor zijn doen zelfs redelijk toegankelijk. Maar laat u daar niet afschrikken! David Thomas is tevens een indrukwekkende podiumpersoonlijkheid en live dan ook op zijn best. En laat dat nu de plek zijn, waar Pere Ubu optreedt, in Metropool in Hengelo. Zo'n optreden dat zomaar legendarisch kan worden. File Under geeft twee keer twee kaarten weg. Stuur snel een mailtje en wellicht bent u onderdeel van een stuk muziekgeschiedenis...
1 februari 2015 in Paard van Troje, Den Haag
In 2011 haakte ik bij de - tot op dat moment mij onbekende - Canadese singer-songwriter Dan Mangan aan. En prompt werd het stil rond hem. Ik zal het maar niet persoonlijk nemen. Naar het schijnt was hij druk met het vaderschap. Kijk, dat begrijp ik, want wat is er nu meer basic dan het prille leven. Iets waar ik me vroeger weinig bij kon voorstellen, maar goed... hier zal ik het verder niet over hebben. Er is namelijk een nieuw album van Dan Mangan. Althans, met de band Blacksmith. En hierop slaat hij, de bandnaam is niet voor niets toegevoegd, heel nieuwe wegen in. De weg van de indiefolksinger wordt verlaten, het is tijd voor rockmuziek zonder dat het rockt. Begrijpt u? Nee? Nou, muziek die ver staat van man-met-gitaar-liedjes, met een heuse band die alles niet door je strot duwt. Het is een introverte wereld waarin Mangan vertoeft, ergens tussen werk van Bon Iver en Radiohead in. Club Meds is geen album dat me meteen grijpt. Het moet bezinken. Gelukkig begaat hij niet de fout geforceerd elektronisch modern lopen te doen, al worden er zeker wel synthesizers ingezet. Mangan baseert zijn werk met Blacksmith op strak gedirigeerde ritmes waarop de stem- en gitaarpartijen meanderen. Af en toe mogen de blazers vlammen, kijk hier hou ik van. Een nummer als "Mouthpiece" grijpt me bij de keel. Als na de nodige draaibeurten Club Meds de geheimen langzaam prijsgeeft, dan weet ik nu al dat dit een album wordt dat ik veel ga draaien.
File Under: Nieuwe boeiende wegen
File Audio: [Soundcloud]
File Video: [Het VideoKanaal]
File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]
Ruim een maand geleden kwamen The Waterboys op uitnodiging van regisseur Robert Jan Westdijk voor twee concerten naar Paradiso. Aanleiding was de film Waterboys die Westdijk aan het maken is en waarin de muziek van The Waterboys een grote rol speelt. Tijdens de twee concerten werden opnamen voor de film gemaakt. Ik was bij een van de concerten waarbij al veel nummers van het toen nog te verschijnen album Modern Blues werden gespeeld. Het was meteen duidelijk dat dit geen folkalbum zoals Fisherman's Blues zou gaan worden maar een stevig rockalbum. Of eigenlijk een heel soulvol rockalbum. Mike Scott en fiddleheld Steve Wickham togen naar Nashville voor de opnamen van Modern Blues. Ze kregen daar hulp van onder anderen de legendarische bassist uit de hoogtijdagen van Muscle Shoals, David Hood en, zoals tijdens het concert was te zien, beest op de toetsen en Hammond, Paul Brown. Deze twee hebben hun sporen ruimschoots verdiend bij artiesten als Al Green, Aretha Franklin en The Staple Singers. Zij voegen een flinke scheut soul toe aan de negen bevlogen rocksoulsongs waarin de inmiddels 57-jarige Mike Scott laat horen nog lang niet uitgerangeerd te zijn. 'Killersongs', zo noemt Scott de negen nummers op Modern Blues en daar heeft hij helemaal gelijk in. Mike Scott zingt geweldig en spuwt zijn ook nog eens geweldige teksten lekker vuig je boxen uit zoals alleen hij dat kan. Bijvoorbeeld in het rockende "Destinies Entwined" dat eindigt met een zinderende solo op de fiddle, en het soulvolle en met fraaie strijkers opgeluisterde "November Tale". Maar zeker ook de stampende soulrockers "Still A Freak" en "Rosalind (You Married The Wrong Guy)" waarin Scott gezelschap krijt van een geweldige achtergrondzangeres. Modern Blues is een bevlogen rocksoulalbum geworden waar eigenlijk geen zwak nummer op te vinden is. Toch, hoe goed ik het ook vind, er gaat niets boven een concert van The Waterboys. Het is een van de beste live-bands die ik ken. Dat is zeker de verdienste is van Scott, maar de credits gaan voor de andere helft naar de briljante fiddlespeler Steve Wickham. Het album is goed, erg goed zelfs, maar The Waterboys is een band die je live moet zien, dan zijn ze briljant.
File Under: Gedreven
File Video: [November Tale]
File Facebook: [The Waterboys op Facebook]
File Twitter: [Tweets van The Waterboys]
DubbelMono
Nina Simone - To Love Somebody
Ewie
Drive By Wire - The Whole Shebang
Ludo
PingPongPoëzie @ Cultuurnacht Breda
tBeest
Pond - Man It Feels Like Space Again
Prikkie
Motörhead - Ace Of Spades
Janineka
Low - The Great Destroyer
André
Frazey Ford - Indian Ocean
Er is iets geks met Nightingale, naast dat ze Zweden op een Oostenrijks webdomein zijn. Retribution is het eerste album dat ik van ze hoor en bespreek, en ik zou ze zo indelen bij het label Frontiers, toch vooral een AOR-label. Maar nee, het is een release van proglabel InsideOut. Dan Swanö, zanger/gitarist/toetsenist bij Nightingale, heeft bij een fors aantal projecten bijgedragen, als zanger, gitarist, drummer, bassist of in een technische rol, bijvoorbeeld als producer. Hij was lid van bands als Bloodbath en Edge Of Sanity en hij werkte met Opeth, Evergrey, Katatonia en Arjen Lucassen's Star One. En dan heeft ie ook nog eens een progressief death-metal-solo-album uitgebracht. Van dat laatste hoor je hier echt he-le-maal niets terug. Integendeel, hij klinkt soms als een iets gladdere Jorn Lande en soms als John Payne (Asia, GPS). Ook muzikaal zou ik iets heel anders verwachten dan wat ik op Retribution hoor. Ik zou het eerder omschrijven als een mix van AOR en power metal met een progressief randje. Ben je een pure progrocker, dan moet je deze plaat laten liggen. Als je op zoek bent naar (death-)metal al helemaal. Kun je daarentegen zoals ik de John Payne-periode van Asia waarderen dan is dit wel een plaat voor je. Swanö heeft namelijk een stem om U tegen te zeggen. Door de vrij dominante rol van de toetsen is de bombast op dit album ook nooit ver weg. Luister maar eens naar "The Voyage Of Endurance". De gitaar (van Dan Swanö of zijn broer Dag Swanö, ook al zo'n multi-instrumentalist) is meestal vooral een ritme-instrument, ter ondersteuning van toetsen en zang. In Frontiers-termen zou ik een vergelijking trekken met Circus Maximus en - met enige aarzeling - Royal Hunt. Die aarzeling bij Royal Hunt is gelegen in het feit dat die band steeds meer een pastiche van zichzelf aan het worden is, waar Nightingale er doorgaans goed in slaagt om aan de goede kant van de streep te blijven en zeker compositorisch veel meer in huis heeft. En toch blijft dit een typische Frontiersband.
File Under: Beetje vreemde eend in de labelbijt
File Audio: ["Forevermore" op de site]
File Video: ["On Stolen Wings"] [NightingaleTube]
Vakantietijd: de jaarlijstjesbalans is opgemaakt en er zijn nog wat reeds geschreven stukjes die de komende week on-line gaan. Het is ook even tijd om de cd-kast op te ruimen en even sorry te zeggen tegen de releases uit de eerste helft 2014 waarvoor ik geen tijd vond om er iets over te zeggen: 'sorry'. Aan de goede kant van 2014, al is het krap aan, zit de tweede release van Landlady, getiteld Upright Behaviour. Landlady is een gezelschap uit Brooklyn met aan het stuur Adam Schatz. Schatz is een multi-instrumentalist die zijn talenten op veel plekken aanbiedt, zoals in ManMan en Father Figures. Maar dus ook in Landlady. Om het geluid te beschrijven op Upright Behaviour moet ik even op mijn hoofd krabben. Het is experimentele muziek, duidelijk. Ik moet mede door de stem van Schatz wel wat aan Pere Ubu denken. Maar ook dit dekt de lading niet. Er zijn de nodige psychedelische lagen, denk aan het latere werk van The Beatles. Maar dit dekt de lading niet. Er is een indierockrandje, denk aan The Flaming Lips. Maar dan nog dekt dit de lading niet. En ze hebben ook wel wat van elektrostadsgenoten MGMT. Maar, je raadt het al, ook dit dekt de lading niet. Misschien moet ik het er wel op houden dat Landlady klinkt als Landlady. De liedjes variëren van kort en krachtig, naar wat langer en uitwaaiend. Ze zitten echter altijd vol met onverwachte wendingen. Eigenwijs, niet al te hapklare brokken en qua sound vol muziekgeschiedenis, maar toch ook helemaal 2014. En houdbaar tot ver na 2015.
File Under: Eigenwijs
File Audio: [Bandcamp]
File Social: [Twitter] [Facebook]
Ik heb een zwak voor klarinetten in popmuziek. Helaas kom je ze zelden tegen. Tom McRae's "A Is For..." (het intro van zijn album Alphabet Of Hurricanes) heeft een klarinetsolo. En verder hoor je het instrument nog wel eens terugkomen in songs van frêle Franse en Zweedse zuchtmeisjes als Carla Bruni, Keren Ann en Sophie Zelmani. En natuurlijk is de klarinet ook te horen op albums van meer traditionele artiesten als Ben Caplan, Maison Du Malheur of de Amsterdam Klezmer Band. Maar verder is het instrument nagenoeg afwezig in popmuziek. Terwijl Sly & The Family Stone in de jaren zestig al bewezen dat een klarinet ontegenzeggelijk funky kan klinken in een van hun grootste hits, "Dance To The Music". Funky klinken doet het bij Samaris niet, maar bij dit IJslandse trio is Áslaug Magnúsdóttir's klarinet wél het centrale instrument. Aangevuld met de diepe bassen die Þórður Kári Steinþórsson uit zijn laptop tovert en de bezwerend engelachtige zang van Jófríður Ákadóttir levert dit op Silkidranger, het tweede album van de band, een sprookjesachtige en onalledaagse combinatie op. Deze sprookjesachtige sfeer wordt nog versterkt door de in het IJslands gezongen teksten, die gebaseerd zijn op negentiende-eeuwse gedichten. Bij beluistering van Silkidranger waan je je daardoor in een andere wereld. En in die wereld van vuur en ijs waar het 's winters maandenlang donker kan zijn vindt de muziek van Samaris haar oorsprong. Spannend, donker en mysterieus. De klarinet is bij uitstek hèt instrument om de elementen te bezweren.
12 februari 2015 op Sónar Reykjavík, Reykjavík
File Under: Spannend, donker en mysterieus
Ik zal niet ontkennen dat ik gevleid was toen Josh Goldberg (voorheen And The Traveler) me vroeg het album van zijn nieuwe soloproject The Afro Circus te recenseren. Tegelijkertijd wordt het dan wel een stuk moeilijker als je onverhoopt moet zeggen dat je het drie keer niks vindt. Gelukkig was online "Pajammered" al te beluisteren en kon ik oprecht zeggen dat ik heel benieuwd was naar de rest. Een duidelijk verschil met And The Traveller is er wel: Journey To The Center Of The Ear is vrijwel instrumentaal, waar And The Traveler mede opviel door prachtige koortjes. Wat niet veranderd is, is dat Goldberg met zijn Chapmanstick steeds blijft streven naar liedjes met een kop en een staart. Hij is een denker, Josh Goldberg. In dit interview heeft hij het over de noodzaak om imperfecties toe te staan, ook - of juist - als je een perfectionist bent. Ook legt hij uit dat hij de Chapmanstick ziet als de natuurlijke doorontwikkeling van gitaar en bas. Hoe moet je zijn muziek classificeren? In elk geval als progressief - in de oorspronkelijke betekenis, namelijk die van het zoeken naar nieuwe mogelijkheden en uitdagingen. Qua genres kom je eerder uit bij rock, fusion en soms pop. Ook als er furieuze stukken inzitten, zoals in opener "Ledfethur", komt het steeds weer uit bij ijzersterke melodieën. Natuurlijk, zo'n Chapmanstick blijft even wennen - het is een touchgitaar, waarbij tapping de techniek is in plaats van het aanslaan van snaren met een plectrum. Er zijn overigens naast drums en Chapmanstick wel degelijk gitaren te horen, van Goldberg zelf of van gasten. "Ja'risa" kent bijvoorbeeld een ballad-achtig stuk dat wel aan Steve Vai doet denken, maar ook een gierende gitaarsolo. "Pajammered" is dan weer een echte rocker - met een heerlijk intro. Misschien is het grootste compliment dat je kunt geven wel dat je soms helemaal vergeet dat er geen zang te horen is. Journey To The Center Of The Ear zal weliswaar niet voor iedereen geschikt zijn, maar Goldberg slaagt er wederom in zodanige songs te schrijven dat je geen musicoloog hoeft te zijn om het waarderen. Binnenkort komt ook de EP uit van Goldbergs nieuwe band, GEPH - een trio met drums en twéé Chapmansticks. Ik ben benieuwd.
File Under: Ook voor niet-musicologen
File Audio: [CircusCamp]
File Video: ["Sargatanas Before the Fall" (Chapman Stick and guitar playthrough)] [GoldbergTube]