Björn Magnusson – Almost Transparent Blue

Specter Fix Press

Björn Magnusson – Almost Transparent BlueWeet je hoe ‘fucked up’ Syd Barrett was toen hij “Arnold Layne” schreef? Heel erg ‘fucked up’. Toen al! En het werd er gedurende zijn korte leven niet veel beter op. Enfin, tegenwoordig halen de Jacco Gardners van deze wereld enorm veel inspiratie uit het werk van de gekke Brit. Björn Magnusson werkt tegenwoordig solo naast zijn band Great Black Waters. Ergens tussen de iele psychedelica en alt.country in rommelt Magnusson met echo-apparatuur, twang-gitaren en bibberende slide-licks. Ik kan me zomaar voorstellen dat Keith Richards voorafgaand aan de plaat Sticky Fingers in een Frans landhuis in de hoogtijdagen van zijn drugsgebruik net zo moet hebben geklonken als Magnusson nu. Maakt eigenlijk niet uit. Zelfs een Pavement of een Parquet Courts aan de acidtrip klinkt ook als een Magnusson nu. Ach, Björn is er zoet mee. Hij is van de straat en de plaat bevat wat aardige aanzetjes tot songs waar zelfs John Lennon nog de genialiteit van had kunnen inzien. Ik had alleen graag willen weten of Magnusson bij nader inzien vond of de drugs goed of slecht uitpakten.  

File: Björn Magnusson – Almost Transparent Blue
File Under: Slechte of goede trip?

Hajk- Hajk

Ja Jansen Plateproduksjon / Pias

niet zo nieuwsgierigAls je op Hajk op het internet gaat zoeken dan kom je tegen dat een hajk in straattaal een sukkel is met doorlopende wenkbrauwen. Heeft u beeld? Ik niet echt, vooral ook niet omdat ik al een tijdje naar een cd van het Noorse Hajk zit te luisteren. De afgelopen jaren heb ik hier Noorse releases mogen bespreken en meestal was ik enthousiast. De rotzooi die er ongetwijfeld is, wordt kennelijk gefilterd. Zo kwam dit jaar Torgeir Waldemar voorbij met een prachtplaat. Hajk zit op hetzelfde label, dat moest dus wel goed komen. Dat had ik althans gedacht. Hajk maakt indie met een poprandje. Geen muziek door sukkels, maar door hen die nadenken hoe je een plaat in elkaar zet. Dit is hun debuut die het goed doet in eigen land. Zo is opener “Magazine” een slow popnummer waar weinig verkeerds over te zeggen valt, maar vooral opvalt doordat er niets verkeerds aan is. Lees: braaf is. Ook de stem van zanger Preben Saelid Andersen is wat gewoontjes. Gelukkig is daar nog Sigrid Aase die in “Nothing Left To Say” het overneemt en zanger Andersen de tweede stem wordt. Het bevalt me beter, maar het nummer is toch ook wel weer braaf. Dan gaan we naar “Powerdust”. Met zo’n titel moet het wel goed komen, hoop je. Het nummer is wat meer uptempo en dat bevalt me goed. De drummer Johan Nord loopt vreselijk hard zijn best te doen. Je ziet hem als het ware geconcentreerd met hoofdtelefoon op drummen. Prima allemaal, maar waarom dit zo ver naar voren in het geluid mixen? Het nummer wordt hierdoor geforceerd. Misschien is het wel om de zanger wat naar de achtergrond te drukken bedenk ik me. Nee, dat is te flauw. Het komt niet meer goed tussen ons. Al vind ik “Medicine”, dat wel wat van Fleet Foxes heeft en waar de zangeres weer aan het woord is, dan nog wel aardig. Hajk kent goede ingrediënten, maar als totaal worden er teveel verkeerde keuzes gemaakt en is het resultaat niet mijn kop thee.


File: Hajk- Hajk
File Under: Geef poot

File Social: [Facebook]

Theo Holsheimer – Cilice Orchestra

HellTed

heo Holsheimer – Cilice OrchestraTheo Holsheimer is eigenlijk jazzcomponist maar gaat net zo makkelijk te moeilijk doen als techy metalhead met avantgarde-gepiel. Ik snap dat je al je talenten zo breed mogelijk wilt etaleren en dat je als muzikant/componist graag kiest voor de polyritmiek. Leuk, maar als polyritmiek inhoudt dat je zoveel mogelijk toonladders in een paar maten verwerkt, dan komt dat over als een stroboscoop in het gezicht van iemand die aan epilepsie lijdt. Er bestaat niet zoiets als de Nobelprijs voor de meest technische muzikant, dus waarom zou je als gelouterde jazzcat de moeite doen? Wat heb je te bewijzen voor een publiek dat niet ter plekke kan doorgronden wat je allemaal aan het doen bent? Ga eens op gesprek bij Mike Patton en vraag hem naar zijn werkelijke beweegredenen van Mr. Bungle, Fantomas, Tomahawk of zelfs Praxis. Theo Holsheimer heeft heel veel noten op zijn zang. Doseren is wat Theo nog moet leren.

File: Theo Holsheimer – Cilice Orchestra
File Under: Je kunt ook teveel willen

Cody ChesnuTT – My Love Divine Degree

One Little Indian Records

Cody ChessnuTT is qua releases niet de meest productieve. Hij is nu 48 jaar en toe aan zijn derde album. Zijn vorige stamt uit 2012, maar nu is er My Love Divine Degree. Je hoort eraan af dat dit niet over een nacht ijs tot stand is gekomen. Soul, funk, r&b en zelfs reggae, dat is de wereld van ChessnuTT. Het album is één grote track die aan elkaar geknoopt is alsof hij Curtis Mayfield, Marvin Gaye, Michael Jackson, Terence Trent D’Arby en Prince in een persoon is. Het is knap gedaan. Ik kan me zo voorstellen dat mensen met deze plaat weglopen. Ik kan echter maar geen maatjes met deze plaat worden. De nummers blijven bij mij niet hangen, ik verlang naar albums van eerder genoemde artiesten en vind het als totaal eigenlijk wat aan de saaie kant. Al vind ik de track “Image Of Love” dan wel weer aardig, omdat het swingt en het spannend is welke kant het op gaat. Nog even noemen dat ik het een oerlelijk hoesje vind. Ik ben zelf lelijk, u hebt gelijk. Dit is duidelijk niet mijn ding.


File: Cody ChesnuTT – My Love Divine Degree
File Under: Oordeel vooral zelf

File Social: [Twitter] [Facebook]

Aaron Keylock – Cut Against The Grain

Provogue / Mascot

Aaron Keylock – Cut Against The GrainNormaal gesproken mag je verwachten dat iemand die Ad Sleutelgat heet, het in de muziek niet ver zal schoppen. Okee, er is een associatie met Vader Abraham en de Smurfen, maar dat is het dan ook. Behalve in Engeland, in Oxford en bij de Nederlandse eigenaar van het Provogue-label. De Brit Aaron Keylock is amper achttien jaar en heeft al heel wat successen op zijn naam gezet. Hoe dan? Allereerst, Keylock is een natuurtalent, een meestergitarist die zich in no time de blues, de rock, grunge en Americana eigen heeft gemaakt. Ten tweede is Keylock zeer ‘picky’ in het verwerken van invloeden. Rory Gallagher, ZZ Top en Allman Brothers staan bovenaan. Maar, tussen de regels door hoor je dat de Brit het werk van Status Quo en Black Crowes laat opgaan in één meeslepende sliderock-trip. Bovendien kan ik mijn vinger er niet op leggen, maar Aaron Keylock doet wat de oud-Kiss gitarist Ace Frehley volgens mij het liefste had willen doen, als hij opnieuw zijn oeuvre had moeten uitbouwen. Keylock weet vanaf het druilerige Europese eiland de verbinding te maken tussen de zielsverwanten in de bluegrass, de country en de blues aan beide kanten van de grote oceaan. Rockmuziek is niet nieuw, het gaat om de eigen interpretatie. In het geval van Keylock weet dit ventje beter aan te geven waar het naartoe moet met de Amerikaanse traditie dan Amerikanen zelf. En, dan hebben we het nog niet eens over zijn glorieuze gitaarspel zelf gehad.


File: Aaron Keylock – Cut Against The Grain
File Under: Amerikaanse muziekcultuur van een wonder-Brit uit Oxford

Comacozer – Astra Planeta

Headspin

Comacozer – Astra PlanetaEn dit is nog maar het volwaardige debuut van het uit Sydney afkomstige trio Comacozer! Okee, er gaan twee EP’s aan vooraf, dus helemaal blanco stappen de heren niet in de muziekwereld, maar ik geef het je te doen. Comacozer is onbedoeld te funky voor een wazige stonerband en te psychedelisch voor een zwarte funkformatie. Veel wahwah- en flanger-geluiden in voorbijtrekkende wolken op Astra Planeta. Veel gitaarexercities ook in gestaag opbouwende songs die in al hun traagheid loom meebewegen en bezwerend zijn. Gitarist Rich Burke, bassist Richard Elliott en drummer Andrew Panagopoulos moeten tussen alle effecten en bliebjes weet hebben gehad van het concert dat 35007 in het holst van de nacht op de camping van het metalfestival Dynamo Open Air gaf in de jaren negentig. Of, de platen van het Eindhovens collectief zijn inmiddels tot de bakken van de platenzaken in Sydney doorgedrongen. Zo niet, dan adviseer ik de heren van Comacozer snel wat exemplaren aan te schaffen en niets af te doen aan het geluid dat nu al helemaal af is. Comacozer raakt en snijdt diep in je ziel met messcherpe gitaren en melancholieke psychedelica van nu.


File: Comacozer – Astra Planeta
File Under: Psychedelische en funky stonerrock

Kasabian – For Crying Out (Deluxe)

Sony Music/Columbia

snik sniikTijdens het doorlezen van de stukjes van onze Gr.R. over Lowlands stuitte ik op de term britpop. Ze zijn er kennelijk nog die nieuwe bandjes, maar ik had ze even gemist. Ik was aan het knutselen aan een stukje over de nieuwe Kasabian. Ik wilde zeggen dat het niet goed gaat met de Britpop, maar dat had de old skool Britpop moeten zijn. Ik kan me dit jaar nog geen album voor de geest halen dat enigszins de moeite waard was. En dan krijg je het nieuwe Kasabian-album For Crying Out toegeschoven. Ik was wat huiverig. Eigenlijk vond ik ze altijd van de B-categorie: wel aardig, maar net niet. Maar het album valt alleszins mee. Sterker nog, ze hebben me meteen met bij de lurven met “I’ll Ray (The King)” en “You’re In Love With A Psycho”: catchy, dansbaar en duidelijk Brits. Het is behoorlijk van dik-hout-zaagt-men-planken, maar ik vind het prima. Een mens moet wat als er geen nieuwe Arctic Monkeys verschijnt. “Good Fight” doet even later aan Suede denken. Ook weer zo’n britpopband waar allang niets meer van vernomen is. Jammer is wel dat ze een keyboard inzetten voor trompetgeschal in “Comeback Kid”. Dat je dit live doet kan ik wel begrijpen, maar huur even wat echte muzikanten in op je album. Verder trouwens ook niet zo’n bijzonder nummer. En daar staan er nog wel meer van op. Gelukkig is er dan “Are You Looking For Action” een vet disconummer voorzien van een lekker vals Flaming Lips-orgeltje. Het geeft het album wat opstandigs. Alleen de lengte van meer dan acht minuten had wat bescheidener gekund. Het aansluitende “All Through The Night” is dan weer heel ingetogen Beatlesque, fijne track. Hierna zakt het wat in met het saaie “Sixteen Blocks”, het wat irritante “Bless This Acid House” en nep psychedelica in “Put Your Life On It”. Dit maakt dat For Crying Out interessante delen bevat en er een sterke ep van te trekken was. Maar ja, het is nu eenmaal een album. Gelukkig voor Kasabian geldt dat in het land der blinden eenoog nog steeds koning is. Tenslotte nog even noemen dat de Deluxe-editie nog een concert bevat uit 2016 dat ze in Leicester gaven met als titel “Underdogs”. Kun je oefenen voor het concert dat ze op 9 november in Afas Amsterdam gaan geven. Er zijn nog kaarten.


File: Kasabian – For Crying Out (Deluxe)
File Under: Blinden, eenoog en koning

File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]

Martha Jane & The Talisman – Hello Demon

Pimp

Martha Jane & The Talisman - Hello DemonAls je naar oude muziekdocumentaires kijkt, dan valt me altijd op hoe vaak er in de soul en blues over zwarte stemmen of een zwart geluid wordt geouwehoerd. Janis Joplin had een zwarte stem. Dusty Springfield was eigenlijk veel Afro-amerikaanser dan Brits, Mother’s Finest was een vreemde eend in de bijt en van een zangeres als Bonnie Raitt is het geen geheim dat ze in haar eentje het hele Amerikaanse zuiden begeleidde en steunde. Martha Jane Settler heeft een prettiger en iets donkerder timbre dan een Melissa Etheridge en smeedt met slide- en pedalsteelgitaar de prachtigste blues en americana in elkaar. Luisterliedjes in de overdrive die bij elkaar gehouden worden door Martha’s schreeuwende uithalen en fluisterend parlando. Als Anouk integraal dit album had ingezongen, dan zat ik nu naar een documentaire te kijken waarbij men antwoord probeerde te krijgen op de vraag of Anouk een zwarte of witte zangeres was. Martha hoor je daar niet over. Ze zingt gewoon liever. Beter ook.


File: Martha Jane & The Talisman – Hello Demon
File Under: Nederlanse bluegrass, blues en Americana van een topzangeres

Sean Rowe – New Lore

ANTI-

Het is begin september en helaas lijkt de mooie nazomer waar ik op had gehoopt niet te komen. De regen komt de hele dag al met bakken uit de lucht. Des te beter dat ik nu pas New Lore, het vijfde album van de singer-songwriter Sean Rowe opzet. Het album kwam al begin april uit en bevat niet echt muziek voor zonnige dagen, maar is perfect voor druilerige dagen als deze. Rowe presenteert zichzelf op zijn website als singer-songwriter en ‘forager’, dat is iemand die voedsel zoekt en vindt in de natuur. Hij prijst op de site ‘wilderness-courses’ aan waar je leert hoe je kunt overleven in het wild en van wat de natuur je geeft. Zijn ruige baard en donkere stem passen geheel in dit plaatje. Luisterend naar de elf songs op dit album stel ik me zo voor dat deze tot Sean Rowe gekomen zijn wanneer hij buiten in het bos was. Want ze klinken ongekunsteld en puur. Vaak sober ondersteund door alleen een piano en/of gitaar. “Promise Of You” klinkt gospel-achtig, mede door het soulvolle achtergrondkoor. In “Newton’s Cradle” zingt het koor ook mee maar dan klinkt het weer als een stevige soulsong. Dat zijn uitzonderingen want het merendeel van de songs op New Lore zijn sober en kaal maar ondanks dat niet saai. Rowe trekt je met zijn diepe stem in de verhalen die hij te vertellen heeft. Mooi voorbeeld is “I’ll Follow Your Trail” waarin Sean Rowe prachtig over de liefde voor zijn kinderen zingt. Het album is opgenomen op historische grond in de Sam Phillips Recording Studio in Memphis. Op de hoes staat een tekening van het hoofd van Sean Rowe waarop zijn hoofd verdeeld is in vakjes en elk vakje is gevuld met een tekening van een voorwerp of persoon die de gedachten van Rowe verbeelden.Treffende hoes want NewLore is een interessante inkijk in het hoofd van Sean Rowe. Nu die mooie zomer helaas weer voorbij lijkt te zijn wordt het tijd voor warme platen als deze die je verwarmen en moeiteloos door de koude dagen die voor ons liggen heen helpen.

File: Sean Rowe – New Lore
File Under: Natuurlijk

File Facebook: [Sean Rowe op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Sean Rowe]