Ewie
Marine Lights - On The Long Wave

André
The Honey Trees - Bright Fire

Prikkie
Les Claypool's Duo De Twang - Four Foot Shack

DubbelMono
Wooden Wand - Farmer's Corner

Ludo
Bluegrass Boogiemen/Aafke Romeijn @ RSD

Gr.R.
Ode to the Quiet @ dB's

Stonehead
Sir Yes Sir - We Should Talk

tBeest
SOHN - Tremors

Vonx
The Stranglers - Ruby tournee

Storm
Novack - Arrivals

# 

|

| Lijstjes | 20 april - 23:57 | reacties (0)

Deze eeuw zijn er heel wat hairbands geweest die zich aan een reünie waagden. Een groot deel daarvan is inmiddels weer ter ziele of is door nog steeds botsende ego's en daaropvolgende rechtszaken uiteengespat in meer varianten. Een van de geslaagdere reünies was die van Winger. Dat is ook omdat de heren voor de goede reden weer samen spelen: omdat ze er lol in hebben. Ze hebben allen geslaagde carrières als sessie- en toermuzikant, met als bekendste voorbeeld Reb Beach, die samen met Doug Aldrich inmiddels de langst diende gitarist in Whitesnake is. Het comebackalbum IV verscheen in 2006 en was meer dan geslaagd. Opvolger Karma was wat minder gedurfd - en wat meer richting het oudere werk - en dat album vond ik aardig, maar niet meer dan dat. Toch was ik erg benieuwd naar Better Days Comin'. En terecht, want ze zijn er in geslaagd een goed in het gehoor klinkend album te maken zonder dat het van a tot z voorspelbaar is. De verrassingen gaan richting rock (de lekker heavy up-tempo rocker "Rat Race") én richting pop (het titelnummer). Een nummer als "Tin Soldier" is compositorisch dan weer spannend: lekker drumwerk wordt gekoppeld aan opvallende gitaarloopjes die door de hele track geweven zijn. De productie is op dit album weer helemaal top, al is dat bij Winger geen verrassing. Dit zijn klassemuzikanten, die samen muziek maken omdat ze er lol in hebben. Better Days Comin' getuigt daarvan.

# 

|

| Prikkie | Recensie | 20 april - 20:57 | reacties (0)

Ooit, lang geleden, was daar ineens de immense populariteit van de rockballad. Heart met "Alone", Scorpions met "Still Loving You", Poison met "Every Rose Has Its Thorn", u kent ze allemaal. Maar hardrockliefhebbers wisten toen al heel lang dat op elk studio-album tussen de harde gitaren mmestal één ballad stond en dat dat vaak een van de beste tracks was. Thin Lizzy's "Still In Love With You" of Gary Moore's "Parisienne Walkways" bijvoorbeeld. De impact was vaak ook groot omdat het de uitzondering op het album was. Met de toegenomen populariteit van het fenomeen rockballad kwam ook de serie Knuffelrock-cd's. Alleen maar ballads, voor de mensen die alleen maar de ballads kenden en ook niet meer wilden kennen, het hitparadepubliek. In die categorie valt Foreigners I Want To Know What Love Is - And All The Ballads. Alle ballads bij elkaar geplempt, zonder de omlijsting met steviger songs. Bovendien zijn het allemaal nieuw opgenomen versies, ingezongen door de huidige zanger Kelly Hansen. Prima zanger, maar hij heeft bij aanvang van zijn dienstverband waarschijnlijk van opperhoofd Mick Jones te horen gekregen dat hij op staande voet ontslagen wordt als hij een poging doet om maar een millimeter af te wijken van het geluid en de zanglijnen van de oorspronkelijke zanger Lou Gramm. Muzikaal hebben de versies vaak een iets minder elektronische inslag, met gebruik van akoestische gitaren en conga's. Dat is soms helemaal niet verkeerd, maar het is zo natuurlijk niet het origineel dat iedereen kent. Voor Foreignerfans was dit al een overbodige uitgave, en doordat het niet de originele versies zijn zal ook het Knuffelrockpubliek niet erg geïnteresseerd zijn. Interessant marketingconcept...

# 

|

| Prikkie | Recensie | 19 april - 19:57 | reacties (0)

De Eindhovense kunstenaar Dick Verdult is cult! Niet hier in ons bedompte kikkerlandje maar in Mexico lusten ze, naar verluidt, wel pap van zijn schizofrene muziek. Wat voor de Brazilianen Baile Funk is, is voor Midden-Amerika en dus ook voor veel Mexicanen, de Cumbia, repetitieve tweekwartsmaatmuziek met mandolines, gitaar en harmonica die teruggaat naar de slavernij. Teksten bij de Cumbia zijn klaagzangen die ergens lijken op onze Nederlandse smartlap. De structuur van de Cumbia is in het gehele Caraibische gebied opgepikt, verbasterd en uitgebreid. Dick Verdult gooide de traditionele cumbia in de blender, met wat reggaeton, wat samba, wat salsa en wat Europese dubstep. Als Foetus, oftewel Clint Ruin, zich met interculturele muziek zou inlaten, dan kwam hij waarschijnlijk met een knip-en plakwerkje op de proppen dat net zo zou klinken als Celulitis Popular. Onder de naam Dick Eldemasiado geeft Verdult een blauwdruk af van hoe het verder moet tussen traditie en jongerencultuur in Midden-Amerika. En, aangezien hij nooit kan bevroeden wat er in alle sloppenwijken van Bogota, Mexico Stad en Panama Stad leeft en speelt, houdt hij de Cumbia als leidraad aan. Waarmee hij maar eventjes in "B01" laat horen dat het culturele erfgoed van Latijns-Amerika niet veel anders is dan de rocksteady op Jamaica. Eldemasadio doet wel een beroep op je uithoudingsvermogen. Celulitis Popular is dan ook geen luisterplaatje maar een antropologische studie-collage. In zijn ogen is dat niet schizofreen. Het is de slum-hectiek van alledag. Iets met overleven enzo.

# 

|

| Recensie | Rene | 19 april - 08:57 | reacties (0)

Roadburn is van origine een webzine over stonerrock en gerelateerde muziek, tegenwoordig vooral bekend van het Roadburn-festival, dat sinds 1995 wordt gehouden. Het festival vond vroeger een aantal keren plaats in de Effenaar in Eindhoven, maar heeft sinds 2005 013 in Tilburg als vaste uitvalsbasis. Kwamen er in 2005 nog meer dan 1000 mensen op de 10e editie van het festival, in 2010 was dat aantal al gegroeid tot 1600. Dit jaar zouden er 3000 bezoekers zijn geweest, aldus Walter 'Roadburn' Hoeijmakers (Editor in Chief, Artistic director / Promoter) in een interview met 3voor12.

# 

|

| Artikel | tBeest | 18 april - 16:57 | reacties (0)

Metal staat niet direct bekend als het meest hippe, modieuze en progressieve muziekgenre ooit. Toch voltrekt zich de laatste jaren met name in de black metal een kleine revolutie. De kruisbestuivingen met andere muziekstromingen zijn er niet van de lucht. Neem het veelgeprezen Sunbather van Deafheaven uit 2013; dat wisselde ziedende metalriffs af met screamozang en post-rockclimaxen. Het kwam zelfs zover dat de term hipstermetal regelmatig de revue passeerde. De band die mede aan de basis staat van die verhipstering is het Franse Alcest. Frontman Neige manifesteerde zich in de beginjaren als een echte metalhead, maar toen Alcest na zeven jaar eindelijk tot een debuutalbum kwam, klonk dat allerminst woedend en ruig. Souvenirs d'une Autre Monde (2007) werd een meer dan geslaagde hybride van post-rock, shoegaze en de meest melodieuze black metal denkbaar. Nu, weer zeven jaar later, is Alcest met Shelter aan zijn vierde studioplaat toe. Neige heeft zijn ideologische veren nu echt volkomen afgeschud. Met metal heeft dit niets meer te maken. De sereen voortkabbelende gitaargolven brengen Alcest inmiddels meer op het Slowdive-zijpad van de shoegaze dan de My Bloody Valentine-straat. Frans blijkt daarbij eens te meer een mooie taal voor droompopvocalen. Mooie klanktapijten te over op Shelter, maar wellicht waren het toch de restjes pit uit de metaltijd die Alcest een spannende band maakten. Want af en toe trekt deze warme golfstroom wel erg ongemerkt voorbij. De zeggingskracht is er ten opzichte van eerdere albums niet groter op geworden. Wat resteert is een prima dreampopplaat die met vooral "L'Eveil des Muses" en "Délivrance" prachtige momenten kent, maar soms wat té slaapverwekkend wordt.

# 

|

| Gastschrijver | Recensie | 18 april - 08:57 | reacties (0)

Muziek maken is goud voor Go Go Berlin
'Vind iets dat het waard is om hard voor te werken', is wat de Deense band Go Go Berlin met hun nieuwe album New Gold wil uitdragen. Het album kwam vorige week uit en Janine vroeg de heren over de start van de band, hun reis, doelen en natuurlijk over New Gold.
Go Go Berlin is een rock 'n roll band die bestaat uit vijf jongemannen die duidelijk onderdeel zijn van de huidige generatie, waarin het bijna de norm is om je brood te verdienen met hetgeen je leuk vindt. En Go Go Berlin doet dat zeker. Ze zijn nu drieënhalf jaar samen en hebben inmiddels een team van managers om zich heen verzameld en tourplannen voor de herfst van 2014 zijn al gemaakt. Gitarist Mikkel: 'Mensen vragen ons altijd of muziek maken nu saaier wordt nu het een 'baan' is, alsof dat iets slechts is. Het is echter het beste dat kon gebeuren, omdat het betekent dat we ons full time bezig kunnen houden met waar ons hart ligt.'

Ze hebben hard gewerkt om zo ver te komen, ook al omschrijven ze het ontstaan van Go Go Berlin zelf als een 'Big Bang'. Dat is ongetwijfeld omdat het harde werken niet voelde als werken, maar inderdaad als bezig zijn met het leukste wat er is: muziek maken. Voorafgaand aan hun eerste concert in Eskobar in Silkeborg speelden ze nog nooit eerder in de samenstelling waarin we Go Go Berlin nu kennen. Zanger Christian: 'We speelden vaker samen in verschillende formaties, maar nooit eerder met ons vijven. Het concert in Eskobar heeft ons gevormd als band'. Leuk feitje: bij het concert waren twaalf mensen aanwezig van wie ze er elf kenden. Het was echter een goede avond met een goede vibe. 'De mensen achter de bar vonden het tof wat we deden en gaven ons gratis alcohol. Ken je dat gevoel dat je iets doet wat je leuk vindt, en dat je er iets anders bij krijgt wat je ook wilt? We wisten op dat moment dat we verder wilden gaan.'

# 

|

| Interview | 17 april - 09:01 | reacties (0)