Hoe kan dit nou? Had ik vorig jaar december iets heel anders gehoord? Ik recenseerde toen de gelijknamige EP van de Utrechtse singer-songwriter Lukas Batteau waarover ik zeer te spreken was. Ik keek dan ook uit naar zijn eerste volwaardige cd. Die is er nu maar ik ben na de eerste beluistering helemaal niet zo enthousiast. Ik geef me echter niet meteen gewonnen en na wat vaker luisteren en herbeluistering van de EP kan ik de vinger op de, voor mij, zere plek leggen. Batteau was op zijn EP een melodieuze singer-songwriter, op zijn debuutcdWasteland is hij de frontman van een band geworden. Althans, op het eerste deel van de plaat. Het begint nog mooi met het melodieuze "Enchanted" maar de vier liedjes die erna komen zijn strakke pop/rocksongs. De soulvolle stem van Batteau doet me daarin teveel denken aan die van Niels Geusebroek. Ook een goede zanger, maar net iets te mainstream naar mijn smaak. Het zal toch niet zo zijn dat Batteau voor het scoren van hits gaat in plaats van het maken van mooie liedjes? Het antwoord is gelukkig nee want Batteau heeft het beste voor het laatst bewaard. Na vijf nummers komt er een omslagpunt met het drieluik "The Still/The Storm/The Wake". "Prelude (The Still)" is de inleiding, een sfeervol akoestisch stuk met akoestische gitaar, gevolgd door "The Storm", melodieus, akoestisch, prachtig gezongen en begeleid door de strijkers van het Red Limo String Quartet (bekend van Janne Schra en Kyteman) die het drieluik schitterend afsluiten in "Reprise (The Wake)". Dit was precies wat de cd nodig had want daarna volgen er nog drie hele mooie nummers die weer bevestigen waarom ik vorig jaar zo positief was over Lukas Batteau. Hij schrijft namelijk verdraaid goede liedjes en heeft een hele aangename en soulvolle stem. Ik vind hem als singer-songwriter beter tot zijn recht komen dan als rockzanger maar toegegeven, na wat vaker luisteren zijn die rockliedjes toch ook zo slecht nog niet en wordt mijn verwachting wel waargemaakt. Wasteland is een veelbelovend debuut.

# 

|

| Janineka | Recensie | 09 december - 08:53 | reacties (0)

Bij de hoes van dit debuutalbum van Rebellious Spirit is mijn eerste gedachte "Zweedse glam-/sleazerock!" Ondanks dat Gamble Shot is uitgekomen bij SPV/Steamhammer, doorgaans eerder het thuis van classic rock en powermetal. Wellicht dat de Duitse roots van de Schallplatten Produktion und Vertrieb hier een rol in hebben gespeeld, want het betreft hier geen Zweden maar Duitsers. En bloedjong: de oudste van het stel is pas 20! Je hoor dat ook wel terug, want hoewel ze een heel aardig potje kunnen spelen, is het op veel momenten een soort Mötley Crüe-kloon. Met wat Duitse trekjes, dat wel. Het zou me niet verbazen wanneer bijvoorbeeld ook Bonfire tot hun favorieten zou behoren. Rebellious Spirit staat voorlopig voor sleaze die net een tikkie te braaf is, met composities die ook netjes aan de industriestandaarden voldoen. Dat dat nog altijd tot prettige resultaten kan leiden blijkt uit tracks als "Gone Wild". Waar de ritmesectie naar mijn smaak wat fantasieloos is, zijn de gitaarsolo's op dit album dik in orde. Het zou zomaar kunnen dat ze in de toekomst, met wat meer jaren ervaring als muzikanten, wèl een plaat uitbrengen die net dat beetje extra heeft. Dit Gamble Shot is best aardig, maar nog niet meer dan dat.

Wel oude rotten zijn de mannen van Running Wild. Wat heet: op het moment dat de eerste muzikant van Rebellious Spirit ter wereld kwam, was Rolf Kasparek al bijna twee decennia bezig met Running Wild. In 2009 was de koek op en hield Running Wild ermee op. Dat duurde maar twee jaar. Kasparek en Peter Jordan, de twee gitaristen, pikten bassist Peter Pichl en drummer Matthias Liebetruth weer op en de Duitse Vikingen (voor niet-kenners van de powermetal een onbegrijpelijke paradox) gingen verder waar ze waren opgehouden. Het comebackalbum Shadowmaker werd echter op zijn zachtst gezegd niet best ontvangen. Ik vermoed dat Resilient een een beter lot beschoren zal zijn. Dat betekent niet dat Running Wild nu iets heel anders is gaan doen. Het is nog steeds stoere-mannen-rock zonder poespas, maar in die categorie is dit gewoon een prima plaat. Variatie in tempi, composities met goede riffs die uitnodigen tot meebrullen en een prima productie maken Resilient een degelijke bijdrage aan het oeuvre van Running Wild. Prijsnummer is "Bloody Island", een tien minuten durende Teutoonse marsmetalsong in de zuiverste vorm van de door mij verzonnen definitie. Vanaf het eerste moment zit er een simpele maar effectieve riff in en het refrein nodigt nog zonder het piratenkoor al uit tot marcheren. In het bruggetje zit zowaar een doedelzak-twin-gitaarpartij zoals die waarmee Big Country ooit groot werd. Teutoonse marsmetal of niet, "Bloody Island" is de lekkerste track van het album. Ook de laatste, zodat je het refrein daarna in je kop blijft houden. En zo hoort het.

# 

|

| Prikkie | Recensie | 08 december - 19:57 | reacties (0)

Als een band zijn kopstuk en voornaamste liedjesschrijver ontnomen wordt, dan houdt dat meestal in dat het einde oefening is voor de band. Of in ieder geval dat de kwaliteit van de songs met rasse schreden achteruit gaat. Bij Midlake is er iets heel anders gebeurd sinds Tim Smith een jaar geleden zijn biezen pakte. Gitarist Eric Pulido nestelde zich achter de microfoon en als collectief ging Midlake aan de slag met nieuw werk. Dat nieuwe werk wijkt op zijn zachtst gezegd nogal af van zijn tikkie saaie voorganger The Courage of Others. De band heeft zich helemaal uitgeleefd in het verkennen van de paden van de seventies progrock. Meer dan eens hoor je op Antiphone een melodielijntje, drumroffel of basloopje langskomen waarvan je denkt: 'He, maar dat lijkt wel...' Waar bij je op de drie Gr.R.-puntjes zo ongeveer willekeurig elke proggrootheid uit die tijd in kunt vullen. Dat zal vast maken dat Antiphon wisselende reacties op zal roepen her en der en dat het voor menigeen even hard zal werken om de band te accepteren zoals die nu is. Ik heb daar zelf helemaal geen moeite mee, ik vond Midlake leuk toen ze lo-fi en psychedelica doceerden op hun debuut, maar vind deze proggy insteek minstens zo goed. Ik word door het openings- en titelnummer gelijk op een wolk gezet en kom daar pas weer af als het zwaar georkestreerde "Provider Reprise" langzaam wegebt. Ondertussen heb ik alle gele en rode bolletjes geteld op de hoes en zit ik met een grote grijns op mijn smoel. Midlake MK II bevalt me prima.

# 

|

| Recensie | Storm | 08 december - 08:53 | reacties (0)

Ze noemen zichzelf een punkband, Radkey, maar met hetzelfde gemak zou je het garagerock kunnen noemen. Drie broers uit Missouri komen met de EP Devil Fruit. Vier nummers, net geen kwartier, met een behoorlijke retrosound. Opener "Romance Dawn" geeft al aan wat je kunt verwachten: één riff, één zanglijn en dat op verschillende snelheden ten gehore gebracht. Het begint lekker, maar uiteindelijk blijkt het nogal weinig om het lijf te hebben qua compositie, en dat geldt ook voor de andere drie nummers. Erg onpunks zijn de koortjes, maar wat mij betreft mogen die wel blijven. Zoals gezegd is het na een kwartiertje raggen alweer voorbij. Nou was het best lekker, maar ik vraag me wel af hoeveel langer het nog leuk gebleven zou zijn. Ze hebben goed geluisterd naar allerlei Britse bandjes uit de punktijd en dat vertaald naar een Ramonesachtige simpliciteit. Aardig, maar eerder gedaan en toch ook wel een stukkie beter.

Een tandje steviger, of zelfs een paar tandjes, is de metalcore van Vanna. Metalcore is eigenlijk niet mijn afdeling en schreeuwzang ook niet. Dat ik The Few And Far Between toch met plezier beluisterd heb zegt dan al iets. Vanna, uit Boston, is dan ook niet zomaar een band. In 2012 waren ze onderdeel van de Warped Tour. Na twee albums op Epitaph is dit alweer hun tweede album bij Artery. De afgelopen jaren hebben ze heel wat personeelswisselingen ondergaan, maar de laatste incarnatie laat op The Few And Far Between horen prima ingespeeld te zijn. Retestrak komt de energie uit m'n speakers blazen. En gelukkig is het een album van een half uurtje, dat helpt ook. Zestig minuten van dit beukwerk zou ongetwijfeld een forse overdosis blijken. Het titelnummer begint nog mid-tempo, maar daarna gaat het gas erop. Dankzij strak spel en een niet te ingewikkelde productie komen de individuele instrumenten goed uit de verf, terwijl de songs voorop blijven staan. Vanna heeft een schreeuwzanger (Davey Muise) die de meeste vocalen voor zijn rekening neemt en een cleane zanger (de nieuwe leadgitarist Joel Pastuszak) die soms de leadvocalen en vaak de koortjes voor zijn rekening neemt. Verfijnd wordt het nergens, maar liefhebbers van moshpits zullen zich prima vermaken. Vanna is ongenadig strak beuken. Zelfs voor een prognerd met hardrock- en metalroots is dat soms lekker.

# 

|

| Prikkie | Recensie | 06 december - 19:57 | reacties (0)

Terwijl de kerstbomen deze week al bij de lokale kiosk verschenen en we ons opmaken voor de onvermijdelijke jaarlijstjes, mag Honningbarna eigenlijk niet ontbreken in het jaaroverzicht. Honningbarna betekent in het Noors 'honingkinderen' en de band maakt vrolijke opgefokte punk. Je wilt hard meezingen, maar dat is toch wel lastig met die Noorse teksten. Het kan nog het beste in het jachtige "Ikke La Deg Rive Med", omdat ze het daar steeds hebben over Niki Lauda. Zanger Edvard Valberg, altijd met een blauw spencertje en stropdas op het podium, speelt ook cello en dat deed me laatst denken aan Apocalyptica. Hoe is het toch met die band? Een paar dagen later zie ik die groep ineens in DWDD. Toeval. Niet relevant ook. Dat vind ik wel van de titel Verden Er Enkel dat 'de wereld is simpel' betekent. Ik moet dan denken aan de in 2012 na een auto-ongeluk overleden drummer Anders Eikås, enkele weken na een succesvol optreden op Eurosonic. Desondanks ging deze vriendengroep door en maken ze bij elk optreden een bevlogen en energieke indruk, zoals op festival de-Affaire een aantal maanden later. En dat vind ik knap. De wereld is helemaal niet simpel, maar met Honningbarna wel een stukje leuker. De band moet je vooral live meemaken, maar voor thuis is het toch ook een vrolijke energy boost. Met "Dødtid" begint de plaat geinig ('3, 2, 1... fight!'), waarna de eerste aanstekelijke riffs je al snel om de oren vliegen. Samengebalde energie in korte, snelle nummers. "Tynn Is" is dan de uitzondering; iets rustiger met gebroederlijke zang. "Fuck Kunst (Dans Dans)" valt op met een leuk kinderkoor en "Sinna dame" betekent 'boze dame' en... dat is het ook. Hoewel Honningbarna soms ook meer van hetzelfde is, vind ik het wel verfrissend. Nu de zomerfestivals hun bands aan het boeken zijn, kunnen ze wat mij betreft beter Honningbarna boeken dan het pretentieuze The Hyves en het uitgerangeerde The Offspring. Veel leuker.

# 

|

| Recensie | tBeest | 05 december - 18:53 | reacties (0)