Ken je dat gevoel? Dat je op een zondagmorgen in bed ligt en voor het eerst in weken niet gewekt wordt door een wekker of omdat je moet pissen vanwege de hoeveelheid bier die je de avond ervoor geconsumeerd hebt. Nee, gewoon wakker worden en weten dat je er nog niet uit hoeft te komen de eerste uren. In je eigen warmte een beetje liggen op je rug terwijl het buiten nog stil is en druilerig weer.. Beetje droge mond, wel zin in koffie, maar geen zin om op te staan en vooral sloom. Dan kom je dicht in de buurt van hoe Kepler is. Verstild, desolaat en loom, maar op een rare manier toch wel aangenaam warm, begint Missionless Days met “I’m a Parade”. Je blijft rustig stil liggen en staart naar het plafond, waarom energie verspillen met bewegen. Dat doet Kepler ook niet. Met groot gemak hou je dat de eerste 2 tracks vol. Bij “Our Little Museum” gaat het toch een beetje kriebelen, het tempo van Kepler gaat heel iets omhoog. Eénmaal bij “Dogs and Madmen” moet je je bed uit, de zin in cafeïne is te groot geworden. Lukt net in de 5 minuten die je daarvoor hebt. Het enige dat balen is, is dat de vloer koud is. Zo koffie, de krant laat ik nog maar even voor wat het is. Je gaat weer in je bed liggen, dat nog warm is, en voor je het weet lig je weer naar het plafond te staren, terwijl “An Elegant Game”, “Salvation” en “Let Us Rest As Mutes” aan je voorbij trekken me hier en daar een betoverende steelgitaar. Pas bij “The Steel And The Stone” realiseer je je dat de koffie naast je bed staat, maar na even proeven vind je die toch te koud geworden en je hebt geen puf om op te staan om verse te pakken. Hmm,’Missionless Daysis al afgelopen. Jammer want het beviel je best zo. Gelukkig heb je een cd-wisselaar en deze gevuld met cds van Codeine, Low en Red House Painters en een afstandbediening, dus je komt deze zondag wel door. Opstaan kan altijd nog.
File: Kepler – Missionless Days
File Under: Slowcore