Statistieken liegen zelden. Als je mijn Audioscrobbler statistieken erbij pakt kun je zien dat er geen plaat is geweest die ik meer gedraaid heb dan Des plumes dans la tête van Sylvain Chauveau. En dat zijn alleen maar de speeluren in computers her en der in het land. Die van de diskman en speler in de woonkamer tellen niet eens mee. Kun je nagaan! Dat moet mooi zijn denk je dan? Yup, dat is het. Briljant zelfs met vragen. De minimalistische melodietjes van Chauveau, voorgedragen door piano en summier begeleid door strijkers en klarinet, zijn prachtig in al hun eenvoud. En toch baal ik van deze soundtrack. De tracks zijn namelijk veel te kort. Ga maar na: 22 tracks in een kleine 40 minuten waarvan de laatste twee, remixen van oudere nummers, de zes minuten overschrijden. Elke keer als Chauveau me weer doet opgaan in een nummer, is het bijna afgelopen. Dat is als je een film zit te kijken en de muziek naadloos aansluit op de beelden misschien niet zo storend, maar als je de cd intensief beluistert is dit verdomd vervelend, hoe mooi de flarden noten en variaties op de verschillende thema’s ook zijn. Ik zou je daarom eerder aanraden Chauveau’s andere projecten Micro: Mega of Arca op te snorren en daar van te genieten voor je aan deze cd begint. Tenzij je de film gezien hebt en de beelden zo weer voor de geest kunt halen bij het horen van de muziek.