Vrolijk wordt het nergens op Happy, Happy, de nieuwe cd van King Me. Als ik het uitspreek dan klinkt het ook helemaal niet blij. Happy Happy. Treurige herhaling. En van het dubbele Haags bakkie op de hoes ook niet. Heb ik zo’n voetbad, dan kan ik er vergif op in nemen dat ik mijn kleren onder smeer. Maar misschien is dat wel de humor van Michael Milo en zijn vriendjes. Net zoals wie er in King Me zit en waar de plaat opgenomen is nergens op de hoes staat, maar voorgedragen wordt als een soort van plechtige monotone grafrede aan het einde van plaat. Zo hoor je daar dat de plaat opgenomen is in de Jaap Bootsloods, de opnamestudio van King Me in de kelder van Milo. Inderdaad vernoemd naar VPRO´s Jaap Boots die King Me in 2002 verkoos tot “slechtste band van het jaar”. In die kelder heeft Milo lekker gezellig zitten knutselen aan zijn liedjes. Daarbij heeft hij zich een stuk beter weten in te houden in zijn experimenteerdrift dan op voorganger Keep It Here. Nu rockt King Me af en toe zelfs als Radiohead en wordt het bijna bombastisch als Muse. Zonder hun indiejas uit te doen hoor. Wees niet bang. In andere nummers is het loom en een tikkie zwaar op de hand a la (Smog) en Sparklehorse. Maar altijd is de rare stem van Milo waar je of wel van houdt of niet. Er is geen tussenweg vrees ik.
mij=My First Sonny Weismuller / Konkurrent