Het zou een no budget trip worden, dus veel plaats voor dure hotels was er niet. Nu hoeft dat voor mij ook niet. (Redelijk) schoon vind ik al voldoende. Maar een enkele keer eindigden we wel eens in een hotelletje waar zelfs een TV stond. En dan was het ‘s avonds zappen naar MTV India. Of naar een willekeurige zender waar een Bollywood film uitgezonden werd. Zo’n film is altijd heerlijk zoet, kuis en voorspelbaar. En er komen op zijn minst een aantal überkitsch liedjes in voor. Mijn toenmalige lief vond dat dermate geinig dat ze er nog een willekeurige compilatie kocht. Ene Pascal Hení, een tot nu toe volstrekt onbekende Fransman, kwam op soortgelijke wijze in aanraking met het fenomeen Bollywood hits. En besloot, onder de naam Pascal van Bollywood, een aantal kneiters uit de Bollywood filmgeschiedenis her op te nemen, in samenwerking met het Bollywood Film Orchestra van Laxmikant Pyarela , een legende in de Bollywood scene. En Pascal doet dat best geinig. Want ik zie willekeurige filmscènes voor me langs trekken terwijl ik luister. Hij vergrijpt zich ondertussen ook nog even aan “La Vie en Rose” en dat had nu net weer niet gehoeven. Maar uiteindelijk is het toch allemaal net niet. Een paar nummers in zo’n film is wel te trekken, maar een hele cd? Bovendien mist het een stukje authenticiteit. Het lijkt op een eend, het klinkt als een eend, maar het is geen (Indische) eend. Die goedkope krakende cd van mijn toenmalige lief was een stuk beter te trekken.
mij=Naïve