Elke keer als ik een bandje hoor waarin ik ook maar een vleugje Dismemberment Plan terughoor, dan krijg ik de neiging het alleen maar te hebben over hoe doodzonde het is dat deze emoknakkers er de brui aan gegeven hebben. Ik zal het proberen laten in de rest van dit stukje. The Vestals hebben namelijk veel meer dingen te bieden dan de herinneringen aan Dismemberment Plan in het eerste nummer van hun titelloze debuutplaat. Na deze opener komen The Vestals hier namelijk helemaal niet meer op terug. Wel op een boel andere leuke dingen. Herinneringen aan Ben Folds bijvoorbeeld. Maar vooral ook Jason Falkner en dan met name de bandjes waar hij in speelde, Jellyfish en the Grays. Vorig najaar stonden The Vestals met Folds zelfs op één podium. Dat vonden de heren Vestals best fijn. Ben Folds is ook hun held namelijk. The Vestals draait vooral om de broertjes Jeremy and Ben Gordon en hun samenzang waarin ze elkaar continu uitdagen. En hun gave mooie powerpopliedjes in elkaar te draaien. Allebei overigens. De grap is dat de heren het individueel brachten tot de finales van the John Lennon Songwriting contest. Nu zitten ze dan wel samen in een band, maar samen schrijven doen ze nog steeds niet. De helft van de liedjes staat op naam van Ben en de andere helft op die van Jeremy. In kwaliteit doen ze niet voor elkaar onder. Ik wil ook zo’n broer.
mij=Warming House