Sommigen willen opvallen, anderen willen liever wat op de achtergrond blijven. Dat kan prima, zolang de een de ander niet in de weg zit. In dat verband hoorde ik ooit de fraaie opmerking:”Brutale mensen hebben de halve wereld. Ik vind het best, als ze maar wel op hún helft blijven.” Maar als je een bandje hebt is het natuurlijk van levensbelang om op te vallen. Sommige genres zitten echter barstensvol releases die heel behoorlijk zijn en desondanks bijna kansloos zullen zijn. Pharaoh‘s Be Gone is er zo een. Dit Amerikaanse gezelschap zet op hun derde album een heel behoorlijke partij powermetal neer. De songs hebben een kop en staart en worden niet uit balans gebracht door overdreven breaks en solo’s. De heren beheersen hun instrumenten uitstekend en zanger Tim Aymar heeft een prima stem die hij niet voortdurend als sirene inzet. En toch, het blijft powermetal zoals die al honderden keren vaker is uitgebracht: Hakken en zagen, met gitaarpartijen waar de nodige invloeden van Iron Maiden in te horen zijn. Slechts een enkele keer is een van de songs enigszins memorabel, zoals “Buried At Sea”. Meestal is het echter best goed voor elkaar, maar alleen interessant voor de echte liefhebber van het genre. Ook op mijn helft van de wereld valt dit echt niet op…
mij=Cruz del Sur / Sonic