Normaal heb ik na een week luisteren wel een mening over een cd. Bij Programmed To Consume van het Amerikaanse Abysmal Dawn echter niet. Inmiddels ben ik weer zeven dagen verder en nog ben ik er niet uit. Dit is dus bij voorbaat al een slechte recensie. Er staat namelijk geen advies in. Zelf gaan luisteren is volgens mij de enige optie. En als iemand dat schrijft weet je het wel. Je bent geen ene moer opgeschoten. Het feit dat ze bij kwaliteitslabel Relapse zitten maakt het er ook niet eenvoudiger op. Ben ik nu zo stom of zijn zij nu zo slim? Inmiddels heb ik wel een bepaalde behoefte gekregen. Op geheel willekeurige momenten heb ik een oncontroleerbaar verlangen om dit album te luisteren. Om erachter te komen, denk ik. Om de knoop door te hakken. Om het in een hokje te stoppen. Het komt vooral door het old school-gevoel dat er om deze band heen hangt. Authentiek, gemeend. Daar ben ik gevoelig voor. Niet alleen maar geblast in hun deathmetal. Meer aandacht voor structuur en herkenbare songs. De grunt diep en bezwerend. Misschien zelfs wel Hollands klinkend, voor zover dat kan. En op gepaste momenten een naadloze overgang naar zwart getinte passages of een betoverende solo. Eerlijk en oprecht. Denk aan ouder werk van Immolation, Morbid Angel, Carcass of zelfs onze eigen trots Gorefest. En af en toe komt de naam Eternal Solstice bovendrijven. Als ze nog gespeeld hadden, weet ik wel hoe ze geklonken hadden. Ben er toch wel uit denk ik. Klasseplaat.
mij=Relapse / Rough Trade