Slechts een jaar na zijn eerste plaat voor het “grote” label FatCat komt Daniels al met een vervolg. Waar Sharp Teeth een massaal album was, vol haast religieuze slogans en grote gebaren, is Fear Of Flying kleinschaliger en dissonanter. Elf korte, fragmentarische liedjes, die vaak meer de pure singer/songwriter kant opgaan Zo belandt de Amerikaan in territoria waar ook Will Oldham en Leonard Cohen (opener “Wheelchairs”) verkeren. Ik ben er niet zo tevreden mee. Man’s stem is wat zeurderig en zijn arrangeerkunsten waren net zijn beste verkoopargument. Nu zijn daar slechts vleugjes van te bespeuren, zoals in “A Myclonic Jerk” dat fladdert als het orkest van Sufjan Stevens. Er zijn heus wel wat momenten waar het talent zich niet verloochent. Mijn favoriet “That Knot Unties?” heeft een funky (!) beat, wat knorrende blazers en een luie dubbele gitaarpartij. “Falling Down” is qua tekst het beste. In het intro klinkt nog een vrolijk hamerende Honky Tonk-piano, maar met het spannende verslag van een (bijna) auto-ongeluk valt niet te lachen. “I scream to my passengers: I love you!” Typerend voor Fear of Flying is een combo in ‘t midden van de plaat. “A New Garment” is een fraai zoemend ambient-intro, dat vervolgens dubbel zo lang blijkt als “Everytime A Baby Is Born”, dat een Frames-melodie met My Morning Jacket alt. country combineert. Zou geslaagd zijn te noemen als het nummer binnen no time lui wordt afgekapt. Meer van hetzelfde is “Oh, Heaven Isn’t Real”, dat bestaat uit niets anders dan een geinig refrein. Wie weet wil Daniels dat we de plaat als een geheel zien. (Welke artiest wil dat niet?) Dan zeg ik: een voldoende, maar ditmaal geen acht.
mij=Fat Cat / Bertus