Stomverbaasd was ik toen ik las dat Charing Cross uit Zwitserland komt. Geen moment had ik er aan getwijfeld dat dit een Engels bandje was. Vanwege de lastig te missen overeenkomsten met Iron Maiden (inclusief een soms meesterlijke Bruce Dickinson-sirene door zanger Peter Hochuli) maar vooral vanwege het gevoel. New Wave Of British Heavy Metal in een zo nu en dan modern jasje, namelijk. Zo nu en dan, ja. De productiekwaliteit is wel degelijk van dit millennium, maar muzikaal is het jaren tachtig wat de klok slaat. De riffs, de zang, de solo’s, het is één lange trip down memory lane. Maar verdomd als het niet waar is, gaandeweg begon het me steeds meer te bevallen. Het mag dan wel de originaliteit van een hoogblonde voetbalvrouw hebben, het klinkt als een klok. So what dat ze het oude Iron Maiden zo nu en dan beter vertolken dan Iron Maiden zelf (“Kick Ass Rock n’ Roll”), het is heerlijke ouderwetse mid- en uptempo hardrock. Als ze met “Can’t Have It All” laten horen ook nog eens een fraaie powerballad met AOR-trekjes in huis te hebben is deze plaat helemaal af. Vorig jaar was het album van Faith and Fire zo’n onorigineel maar o zo lekker album dat ik alsmaar bleef draaien, We Are Charing Cross zou wel eens de evenknie van dit jaar kunnen worden.
mij=Metal Heaven / Rough Trade