En zo stond er een foto van het concert dat Portugal. The Man in Rotown gaf op File Under, terwijl er nog geen stukje verschenen was over hun laatste album Censored Colors. Oeps. Het was er nog niet van gekomen wegens nog veel meer te recenseren en ik had niet gezien dat ze in Nederland kwamen. En… het was vooral mijn eigen domme fout door niet eerder iets van ze te beluisteren, want dan had ik geweten wat ik zou missen. Ik neem echter niet alle verantwoording op me, want het is niet geheel mijn schuld als je nog nooit van dit viertal uit Alaska (Waliska) gehoord hebt, want er verschenen hier al stukjes van de hand van Har over hun eerdere twee albums. Portugal. The Man is zo’n band waar men moeite mee heeft om ze te omschrijven en dat is in dit geval alleen maar positief. Ik zal eens een poging wagen. Neem Leonard Cohen‘s “Hallelujah” in gedachten, maar dan in de Jeff Buckley-versie. Bedenk dan dat er de zanger John Baldwin Gourley als een priester voor het publiek zijn liedjes staat te prediken ondersteunt door een band die dan weer bombastisch als een kudde olifanten staat te stampen, dan weer met blazers tekeer gaat als een kudde verliefde olifanten op een roze wolk, dan weer ingetogen op kousenvoeten terugkeert op aarde en op andere momenten als een op hol geslagen gospelkoor meezingt met de priester. En dit dan vijftien liedjes lang. Eigenlijk moet ik niet veel hebben van al die artiesten die op het succes van Buckley meeliften. Zo goed als de meester waren ze zelden, maar nu is het anders. Ik ben overtuigd. Maar het is te laat voor een concert in ons land en moet ik het in ieder geval voorlopig met deze cd doen. Ach ja, het kan beroerder.
mij=Defiance / Konkurrent