Er valt heel veel te vertellen over dit dubbelalbum van de Franse alleskunner (acteur, liedjesschrijver, producer, vader) Benjamin Biolay. Maar het kan ook heel kort: La Superbe is het jaren-nul-equivalent van Serge Gainsbourg‘s Histoire de Melody Nelson. Een carrière-hoogtepunt dus, een album waar nog jarenlang naar verwezen gaat worden, als inspiratiebron dient en waarmee de maker voor zichzelf een flink probleem creëert: hoe nu verder? Maar dat zien we te zijner tijd wel. La Superbe is mijn album van het jaar: het is verbluffend creatief, het ontroert me, het laat me verbeten mijn vuist ballen en het is een overtuigend bewijs dat Franse pop gewoon knettergoed is, merdenomdedieu. Ook als je geen Frans verstaat, is na 23 nummers wel duidelijk dat hier een genie aan het werk is. Dat je meeneemt op een reis langs Parijs, Buenos Aires en Lyon. De sensuele praatzang van Biolay verbindt de nummers die qua stijl uiteenlopen van synthrock (denk The Killers) naar rokerige jazz. Ben’s dochter wordt bezongen, Jeanne Cherhal zingt mee in een aangrijpend duet tussen twee geliefden die met elkaar communiceren via post-it briefjes (de relatie loopt op de klippen, vanzelf). Buenos Aires wordt geëerd in een nummer met een reggaebeat, een metalbreak en een tangosample. En dat voelt volkomen natuurlijk! Soms is het lang kauwen, soms openbaart de parel zich direct. Een album dat op een perfect moment wordt uitgebracht, nu de dagen korter worden, de bladeren vallen en de kaarsen aangaan. In de cd-speler klopt een melancholisch hart.
mij=Naive / PIAS