De meester der vergankelijkheid. Zo moet William Basinski wel genoemd worden na inmiddels talloze albums met opnames van piano- en orkestloops op desintegrerende tapes. Gevonden ergens in zijn archief speelt Basinski de oude tapes weer af, waarbij niet zozeer de loop/riff zelf centraal staat alswel de mate waarin de tape afbreekt, verkruimelt, vergaat totdat de magnetische deeltjes alleen nog maar ruis kunnen voortbrengen. Een hoogst fascinerend proces dat met onder andere de befaamde Disintegration Loops I-IV uit 2002 ware genialiteit heeft voortgebracht. En dat terwijl er weinig tot niets gebeurt: een mooi dromerige piano/orkestpassage wordt herhaald ad infinitum, en de enige vraag is in hoeverre de slijtende tape de loop beïnvloedt. Waar bij de Disintegration Loops de ruis en uiteenvallende tape langzamerhand de muziek overnemen, is A Red Score In Tile (oorspronkelijk een vinyl-only album uit 2003; compositie uit 1979) subtieler/saaier; ligt er maar net aan in welke mood je bent. De loop zelf zit vol dromerige melancholie en verandert in drie kwartier nagenoeg niets; de tape was klaarblijkelijk nog niet zo versleten. Maar hoe minimaal het geheel ook moge zijn, het effect is zonder voorbehoud maximaal te noemen. De eindeloze herhaling maakt de melancholie al even zo eindeloos groter, en als je mee durft te gaan in deze op zichzelf bijna tergende luistertrip zorgt Basinski voor indrukwekkende bevestigingen van de cliché’s ‘het voelt als een warm bad’ en ‘thuiskomen’ en nog meer van die dingen. Prachtig.
mij=Streamline
2 reacties