Soms verbaas ik me er wel eens over dat ik niet veel meer muziek via mijn vader ontdekt heb. Zelfs algemeenheden als The Beatles en The Rolling Stones heb ik niet via hem leren kennen. Ik neem het hem niet kwalijk hoor, ik kan met terugwerkende kracht zijn aanbod aan klassieke muziek (meer zijn ding) ook wel waarderen. Ik doe dat bij mijn zoontje heel anders. Die laat ik vrijwel continu voor hem nieuwe muziek horen. Muziek van nu en muziek van ‘toen’. En hij weet dat ook prima te duiden. Zo noemde hij de Derek And The Dominos muziek voor opa toen ik hem Layla And Other Assorted Love Songs liet horen. Ik snap dat wel. Ook op deze deluxe-versie van deze monumentale plaat van Eric Clapton cs is de sound van de opnames gedateerd. Dat horen die vrijwel continu aan high quality opnames blootgestelde oortjes gelijk. Maar het mooie was dat, toen eerst “Bell Bottom Blues” en later “Layla” langskwamen, hij toch even bij mij kwam staan luisteren. Die jonge oren weten dus blijkbaar prima klassiekers te detecteren. Anders kun je Layla And Other Assorted Love Songs ook moeilijk noemen. Ik ken ze vanzelfsprekend niet allemaal, maar van de ‘witte blues’-lp’s is dit toch ongeveer de beste die ik ken. Hoe Clapton en Duane Allman samenspelen, maar ook elkaar de vliegen afvangen, is veertig jaar na dato nog steeds opwindend. Of het nu om de covers gaat of de eigen gepende songs, het is allemaal raak. Wat dat betreft is het razend jammer dat Allman vlak na de split-up een fataal ongeluk kreeg. Het maakte bij voorbaat een vervolg onmogelijk. Maar dit album kan nog flink wat generaties mee.
mij=Universal
De vraag is wel waarom deze versie als je dit album voor 5 euri uit de opruimingsbakken kunt halen…