Umphrey's McGee – Death By Stereo

Umphrey's McGee - Death By StereoDe verschijning van Death By Stereo zag ik met ongeduld maar ook enigszins bevreesd tegemoet. Voorganger Mantis was een meesterwerk, waar ik tot op de dag van vandaag elke keer weer met be- en verwondering naar zit te luisteren. Het was ook het meest proggy album tot nu toe, inclusief een van het eerste tot het laatste nummer doorlopende sfeer. Bij dit album heeft Umphrey’s McGee gelukkig besloten geen opvolger van Mantis te maken, maar gewoon een lekker Umphrey’s McGee-album. Sterker nog, het heeft meer met seventies pop en funk te maken dan met prog. In een modern jasje, dat wel, want de productie van het zevende bandlid, ‘Soundcaresser’ Kevin Browning, is weer adembenemend goed. Het verschil met Mantis valt vooral op door de prominente rol van bassist Ryan Stasik op dit album, in songs die variëren van pop (“Miami Virtue”, “Wellwishers”), venijnige rockers (“Domino Theory”), prog (“The Floor”) en een akoestische instrumental (“Dim Sun”) tot moddervette funk (“Booth Love”). Bovendien hebben ze een studioversie opgenomen van wat tot nu toe uitsluitend een live-publieksfavoriet was, “Hajimemashite”. Wat wel overeenkomt met Mantis, is dat de nummers bij elke luisterbeurt weer wat meer van hun schoonheid prijsgeven en dat ze stuk voor stuk volstrekt herkenbaar zijn als Umphrey’s McGee-songs. Mantis zal mijn favoriete album blijven, maar dat heeft uitsluitend met mijn persoonlijke voorkeuren te maken. Death By Stereo is niets meer of minder dan een bevestiging van de uitzonderlijke klasse van Umphrey’s McGee.


mij=Ato

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven