Vandaag is een rustdag. Maar begrijp me niet verkeerd: hoewel ik bewust weinig bandjes beschreven heb, betekent dat allerminst een gebrek aan geprikkeldheid! Tijdens Iceland Airwaves zijn er vele, vele, vele optredens. De indrukken die je opdoet terwijl je alleen al hier róndloopt zijn even talrijk, zo niet nog tallozer dan het eerdere aantal. Wat je hier moet doen als journalist is omzichtig te werk gaan. Wat je moet doen als bezoeker is compleet uit je dak gaan! Vandaag dus een rustdag: onthou het, want ik kom er zo op terug.
Na mezelf uit bed gewrongen te hebben om tien over twaalf (uren slaap: 7, wel netjes) maak ik een planning. Vervolgens plegen we kort beraad. Daarna verdwijnt de planning. Wat willen we vandaag absoluut niet missen? Uiteindelijk is tUnE-yArDs de enige die overblijft. Dus. Chillen tot half twaalf. Nice! Op naar een vitaminerijk ontbijt (lamshamburger met sla, sinaasappel-gembersap) en ongeveer veertien koffietjes. Nu zijn de beste koffietjes die ik deze Airwaves heb kunnen bemachtigen te halen in boekhandel Eymundsson. Dat is net iets verderop en tevens off-venue locatie! Nice! Hier, terwijl we hard bezig zijn aan de rustdag, vinden we Útidúr (uitspraak: ooh! – detour). Ze zijn met velen, zowel versterkt als niet, blazers, gitaren, een elektrische viool en z’n onversterkte zus. Het is nokjevol op de bovenste etage van de venue (voornamelijk door de volgende artiest) maar het plezier en het leuke stijlenmengsel waarmee Útidúr jongleert is geweldig, en zelfs een peuter danst mee veilig bij mama op schoot tussen de opeengepakte lachende mensen.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Goed, ik was hier voor koffie, en de overheerlijke geuren van slechts één etage hieronder zijn niet te versmaden! Voordat het voorbij is ben ik de trap al af, want ik wil m'n cappuccino (en een kokoskoek)! Volgt een discussie over muziek (en IJslandse dames) terwijl Sóley de speelruimte inneemt. Dit is de reden van alle drukte, want dit lid van de uitstekende band Seabear is solo een even geweldige en succesvolle meid. Om me heen zijn allerhande mensen verschanst die gewoon even luisteren. Kopje thee of koffie in de hand, verloren in hun gedachten. Boven ons regent het pijpenstelen uit een loodgrijze hemel.
De tijd vliegt. Met een ooh! – detour langs het hotel (het is een rustdag, niet vergeten!) ben ik even later onderweg naar de Nasa-zaal. Het plan is als volgt: chillen in NASA tot tUnE-yArDs. Foto's maken, wegwezen. Op tijd in de venue is het toch druk: de dames van gisteren hadden het nog gemeld: Samaris speelt. Deze zeer jonge muzikanten zijn winnaars van Músíktilraunir 2011, IJslands muzikale experimentenwedstrijd, en treden in de voetsporen van illustere bands als Mammút en Agent Fresco…en zitten bij voornoemde dames in de klas. Ernstig. Muzikaal een soort electro-Warpaint. Met klarinet. Behoorlijk goed ook. NASA heeft een fantastische programmering vanavond!
Hierna Cheek Mountain Thief. Zeven…nee acht mensen sterk. Deze gemengd IJslands-Engelse band maakt een soort duistere folk, wederom met een sterk achtergrondverhaal: het hoe en wanneer van deze band is geënt in een bezoek aan Reykjavik waar men bleef plakken. Aan een gebrek aan inzet ligt het niet, maar mij bekoort het niet. Dan nog maar een biertje erbij, want gezien de strakke programmering en korte sets is mijn ergernis zo weer verholpen!
Young Magic speelt nu: in NASA is de turnaround-snelheid zeer hoog! Dit in Brooklyn, New York gehuisveste gezelschap gooit hoge ogen voor nog een Warpaint-vergelijking, maar dan met een meer duistere ondertoon dan voorganger Samaris. Vleugje Beach House bij, klein scheutje Esben and the Witch toe; alles bij elkaar een goede cocktail, zo vinden de mensen hier. Het kleine meisje met de grote rode gitaar creëert samen met haar kompanen intense soundscapes die de NASA van voor tot achter vullen. Het is lekker druk, en de uniek IJslandse manier om met groepen mensen door andere groepen mensen heen te lopen, zorgt ervoor dat niemand zich kan vergissen in waar ze zijn, of met wie. Downtown Reykjavik, vrijdagavond. Berg je!
Volgende band is Niki and the Dove van het platenlabel Moshi Moshi / SubPop, sponsor van deze avond. Dit Zweedse duo kun je vergelijken met bijvoorbeeld The Knife qua visuals en sound (geen twee shows zijn gelijk, roept SubPop op het internet) maar staat op zichzelf. Het massaal toegestroomde publiek smult van de duistere electropop en de gelaagdheid van de dubbele percussie. Niki and the Dove, ondersteund door dansers, met linten, hoelahoepen, het dak mag eraf!
Dan is eindelijk de beurt aan tUnE-yArDs. Merrill staat schijnbaar opeens op het podium en zet zonder een woord in. De kleine Amerikaanse met reusachtige stem, ondersteund door twee blazers en bassist maakt muziek…met eigenlijk alles wat ze voorhanden heeft: haar eigen stem, instrumenten, objecten om haar heen. Gedurende het optreden voert ze zelfs getrommel op een flesje bier in de loop-machine. De fotopit is vol, en het gerucht gaat dat zelfs pers in de rij staat om binnen te komen. Te laat jongens! De NASA springt al van voor tot achter onder de machtige regie van de kleine vrouw op het grote podium: de mensen kennen de (soms verrassend schunnige) teksten en zingen ze luidkeels mee, beloond door een brede grijns van de vrouw met het beschilderde gezicht. Daarover kun je nog meer zien op het internet trouwens: er is een “bizness” facepaint-wedstrijd. Goed, kijk maar.
Hierna is de beurt aan Clock Opera, wederom uit de Moshi Moshi-stal. Het internet zegt: extraordinarily accessible electronic pop music. Goh, wat jammer nou. Mijn hoofd, en mijn oren vertalen dat als flauwe hap. Deze Editors-kloon is inderdaad erg hard bezig om te proberen toegankelijk te zijn, en dat maakt het voor mij juist minder boeiend. Anyway, aan inzet ontbreekt het de band niet: zowel op dit podium als op dit festival (ze zijn het voorprogramma bij Chapel Club, dat wel weer een briljante band is). Hoewel ze matig beginnen krijgen de heren met al hun moeite de zaal uiteindelijk aan het springen. Knap. Ik realiseer me dat het zwaar is om na een beest als tUnE-yArDs geprogrammeerd te staan, maar de mannen hebben het toch voor elkaar.
Omdat het een rustdag is, gaan we na deze zes bands mensen kijken en dansen in de zaal bij Totally Enormous Extinct Dinosaurs ofwel T.E.E.D., dat het podium inneemt in dino-pak, met vederen hoofdtooi. Beide activiteiten kunnen uitstekend in NASA. De set van T.E.E.D is een super-afsluiter, en het vrijdagpubliek (notoire dag, niet alleen hier in Reykjavik!) heeft energie te over. Fotoninja Dennis en ik begeven ons in de uitgelaten dansende menigte. Tijd voor voetjes van de vloer, en uitkijken dat je niet keihard door een IJslandse schoonheid onderuit getackeld wordt: de meisjes hier lopen in rechte lijnen. Sta je in de weg, dan zorgt een behulpzaam elleboogje in je nierstreek ervoor dat je je misdragingen subiet corrigeert.
Vrijdag fijn: tUnE-yArDs
Vrijdag pijn: Clock Opera
4 reacties