Stars Of The Lid mag dan al een tijdje niets van zich hebben laten horen, de leden van deze grootmeesters zijn gelukkig individueel nog wel in de weer. Zo dook Adam Wiltzie eerder dit jaar op bij de derde cd van Chantal Acdas Sleepingdog en vormt hij nu samen met melancholiekoning Dustin O’Halloran A Winged Victory For The Sullen. Dat vormt hun gezamenlijke troostborst. Voor het stuklopen van hun beider relaties en het verwerken van de rouw om de zelfmoord van Mark Linkous met wie beiden goed bevriend waren. Dat maakt ook gelijk duidelijk hoe de zeven tracks klinken die in de drie kwartier die het album duurt langskomen: de weemoed straalt er aan alle kanten af. Met een songtitel als “A Symphonie Pathetique” zou je kunnen verwachten dat de twee zelfs over het randje zouden gaan. Niets is minder waar. Wat wel waar is dat de beste momenten op deze debuutplaat zijn waarin er plek is voor zowel het pianospel van O’Halloran als voor de serene klanken waar Adam Wiltzie me het brein achter lijkt. Wanneer er balans is tussen die twee, dan is A Winged Victory For The Sullen fenomenaal. Nu suggereer ik bijna dat de andere momenten wat gewoontjes zijn, maar dat is niet zo. Dat komt denk ik doordat de Ogenschijnlijk zijn eenvoudig. Maar pianospelen op een verfijnd minimalistische manier zoals O’Halloran doet is geen sinecure, laat staan dat combineren met orkestrale arrangementen die sober en doeltreffend zijn. Neem alleen al de openingsminuut van “We Played Some Open Chords And Rejoiced, For The Earth Had Circled The Sun Yet Another Year” waarin de twee me met een paar noten in de goede gemoedstoestand brengen. Om me vervolgens drie kwartier lang te leiden langs prachtig schoon. Een reis om eindeloos het te beleven.
mij=Erased Tapes / Konkurrent
4 reacties