Het was misschien niet helemaal eerlijk om bij het schrijven van dit stukje ter informatie en vergelijking Astral Weeks van Van Morrison nog eens op te zetten. De Britse singer-songwriter Ed Laurie verklaarde dat dit veel geroemde werk van Van The Man het uitgangspunt was van zijn cd Cathedral. Hij nam de plaat wegens budgettaire redenen op in een klein Italiaans dorpje in een lokaal theater met plaatselijke jazzmuzikanten die goed konden improviseren zodat de plaat snel klaar kon zijn. Dezelfde werkwijze als bij Astral Weeks dus. En dat is terug te horen op Cathedral. De songs zijn licht jazzy en klinken alsof ze in één take ingespeeld zijn. Rode draad op het album is het verhaal van Al. Ed Laurie zag op een muur van een kathedraal met graffiti geschreven staan: Still no sign of Al. Laurie vroeg zich af wie deze Al was, waarheen hij was gegaan en hoe hij daar was gekomen en hoe het hem vergaan was en verwerkte dit gegeven in de songs op Cathedral. Laurie’s stem lijkt in de verte op die van David Byrne. Waar Van Morrisons stem op Astral Weeks door merg en been gaat doet die van Laurie dat op Cathedral van tijd tot tijd ook, alleen dan in de negatieve zin van het woord. Zijn stem raakt me nergens op de goede manier. In ‘Side Of A Candle’ zit hij zelfs tegen vals aan. En dat irriteert. Nu ben ik als liefhebber van melodieuze muziek niet echt weg van deze langgerekte, geïmproviseerde muziek. En daarbij kabbelen de songs wel erg voort en hoor ik nergens een echte uitschieter. Cathedral is het product geworden van een goed idee met een prima inspiratiebron met uiteindelijk een flets resultaat.
mij=V2
4 reacties