Maison Neuve / Rob Crow

Maison Neuve - JoanWat mij betreft had het album Joan best Nico kunnen heten. De mannelijke vocalist van het Parijse Maison Neuve doet me sterk aan Warhols fluwelen muze denken. Hetzelfde zware accent, en een dominant (maar toch wel aantrekkelijk) stemgeluid. Misschien ligt het gewoon aan de dreinrockende begeleiding, want in de paar liedjes in het Frans hoor ik het niet meer. (Toch eens een keer een nummer in het Duits opnemen jongens!) De Engelstalige tracks zijn hier echter toch het aantrekkelijkst. De tongue in cheek-opener “Prophet” begint zelf ook meteen over geografie. ‘We are called the French, and we often sigh.’ Het new wavy “Victor” bouwt geduldig op naar een fraaie versnelling. En wie net als ik het jongste album van The Feelies geslaagd vond, moet eens naar “Humble Hearts” luisteren. Dat is wel meteen het laatste leuke nummer, want Maison Neuve komt kwalitatief tekort om 45 minuten te boeien. Toch is deze botsing van continentaal Europa met de Angelsaksische wereld bij momenten aangenaam anders.
Rob Crow - He Thinks He's PeopleVan een heel ander kaliber is He Thinks He’s People van Pinback-voorman Rob Crow. Je zou kunnen zeggen dat hij hier een nieuw huis betrekt. (Ook al heeft ie het moederschip heus niet verlaten.) Voor het eerst is een Pinback-zijproject werkelijk de moeite waard. Werkelijk anders. Geen b-kantjes-gevoel meer, maar frisse en relevante nummers, met een andere melodievoering, en americana-invloeden die je bij het vertrouwde kwaliteitsmerk Pinback niet zo snel aantreft. Zo mengt hoogtepunt “Trunked” Kings of Convenience-achtige gitaren en harmonieën, met aparte beats en synths, om in de vocalen plots Mountain Goats-venijnig uit de hoek te komen. En dat allemaal in minder dan vier minuten, een grens die op dit lekker vlotte album sowieso nergens wordt bereikt. “I’d Like To Be There” gaat juist huppelend van start, met een zonnig (daar zijn ze weer) Feelies-lickje, en zelfs een harmonica. Natuurlijk vindt men hier ook meer gangbaar Pinback-materiaal. Maar ook daar (in “So Way” bijvoorbeeld) heb ik het gevoel dat Crow met hernieuwd vertrouwen en plezier speelt. Een geslaagde reboot, in het jaar dat hij veertig werd.


mij=Talitres / Munich & Temporary Residence

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven