Van Halen – A Different Kind Of Truth

Van Halen - A Different Kind Of TruthA Different Kind Of Truth is de heeft-iedereen-een-mening-over-plaat van het jaar. Ja, de heren hebben flink gegrasduind in hun demo’s van nog vóór het debuut. Ja, de manier waarop met oud-bandleden – en vooral oerbandlid Michael Anthony – is omgegaan is ver beneden de maat. Ja, Sammy Hagar laat drie keer per dag horen dat ze te oud zijn – zij blijkbaar wel. Het is ook de eerste studioplaat in veertien jaar en de eerste met David Lee Roth in tweemaal die periode. Maar uiteindelijk komt het neer op de vraag: is dit een goede plaat, en dan ook nog een goede Van Halenplaat? Single “Tattoo”, ook de opener van het album, lijkt alle scepsis te bevestigen. Het geluid is classic Van Halen, met nog wat extra ballen door de moderne, strakke productie, maar het is een wat traag begin van het album. Bij “She’s The Woman” is gelukkig al wel de ouderwetse Van Halenswing te horen. Het navolgende “China Town” is wat mij betreft het beste nummer van het album. Een snelle rocker, waarbij te horen is dat Wolfgang weliswaar een ándere bassist is, maar een die zijn plaats waarmaakt. Andere hoogtepunten zijn de gierende rocker “Bullethead” en “Outta Space”. De Roth-speelsheid komt naar voren in het countryrockintro van “Stay Frosty”. De drie oude helden stellen bepaald niet teleur. David Lee Roth haalt minder vocale stunts uit – zoals iedere zanger op leeftijd -, maar buiten dat is er niets aan te merken op zijn prestatie. Zijn frasering en ad libbing zorgt nog steeds voor een prettig lichte laag bovenop de heavy instrumentale onderlaag, die soms doet denken aan For Unlawful Carnal Knowledge. Edward van Halen is nog steeds een fantastische en volstrekt herkenbare gitarist – die ronkende gitaarpartijen in “Honeybabysweetiedoll”!- en ook Alex’ drums klinken als altijd en zijn weer de motor voor de band. Wordt Michael Anthony nog gemist? Mwah, een klein beetje in de koortjes, maar da’s echt maar een detail. Ik had het niet verwacht, maar A Different Kind Of Truth is een fantastische rockplaat, een van de hardste in de Van Halen-geschiedenis en in het nogal wisselvallige oeuvre met David Lee Roth zelfs een van de betere. Misschien moeten we gewoon blij zijn dat we door al het gedoe én Van Halen- én Chickenfootalbums hebben. Ze vissen in dezelfde vijver, maar die is groot genoeg voor allebei. Ik hap wel.


mij=Interscope / Universal

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven