Best onhandig, als het geluid van je pc besluit ermee op te houden. Vooral omdat we steeds vaker op basis van bestanden moeten recenseren. Je mist niet alleen het artwork en veel informatie uit het boekje, die bestanden zijn ook vrij lastig af te spelen op een cd-speler. Gelukkig krijgen we ook nog fysieke cd's, dus het recenseren kan doorgaan.
Down komt in een digipack met een krachtige afbeelding. De bandnaam staat alleen achterop en de titel is al helemaal niet te vinden. In de platenzaak zal hier dus geheid een flinke sticker op zitten. Het vorige album dateert uit 2007 en sindsdien is er gewerkt aan nieuw materiaal dat nu in een serie van vier EP's zal verschijnen. Down IV Part I: The Purple EP bevat zes tracks. Op dit album is Crowbar-bassist Pat Bruders als vervanger van Rex Brown en dat is meteen de grootste verandering. Het is nog steeds heavy, zompig, Black-Label-Society-goes-stoner-metal in een moddervette productie. Alles is gericht op De Riff en Anselmo blaft daar z'n teksten overheen. Eerlijk gezegd had ik na vijf jaar wel iets meer ontwikkeling verwacht, maar blijkbaar hebben ze op z'n AC/DC's gedacht door te gaan waar ze de vorige keer opgehouden waren. In alle eerlijkheid, dat kunstje doen ze dan ook wel erg goed en het blijft zes tracks lang de moeite waard. Voordeel van de lengte van een EP is dat je zes tracks kunt doordenderen zonder dat je een rustpuntje hoeft in te bouwen en dat doen ze dan ook niet. Down bedient met Down IV Part I: The Purple EP de fans. Het is te hopen dat ze een van de volgende EP's gaan gebruiken voor wat meer experiment.
In een nog fraaiere afbeelding gestoken is Papa Roach's The Connection. “Still Swingin” was al enige tijd bekend en liet een strakke, heavy Papa Roach horen. Maar niet voor niets zeggen ze zelf popmuziek te willen verwerken in hun muziek, en ook dat is duidelijk hoorbaar. “Where Did The Angels Go” heeft een heavy riff, lekker roffelende drums en schreeuwzang van Shaddix, maar blijft steeds de structuur én het gevoel van een happy-happy-popsong houden, waar dat in tegenspraak is met de rauwe uitvoering. Voor sommigen zal dat een aanbeveling zijn, voor mij is het samen met de soms gruwelijk lelijke bliepjessynths een van de redenen waarom het me niet echt grijpt. Tegenover lekker rockende tracks als “Still Swingin” en “Breathe You In” staan iedere keer weer melodisch schizofrene songs of die synths die de boel verpesten (“Leader Of The Broken Hearts”). Eerlijk gezegd heb ik het idee dat alleen hardcore Papa Roachfans nog heel blij worden van een nieuw album. En zelfs daarvan zullen er nogal wat afgehaakt zijn na de dwalingen van de afgelopen jaren. Storm riep ooit dat Papa Roach Prikkiemuziek was geworden. Nou nee hoor, Storm…
mij=Down: Roadrunner; Papa Roach: Eleven Seven / EMI
4 reacties