Chillwave, zegt u dat nog iets? Ergens aan het eind van het vorige decennium was dit de naam van een nichegenre waarin jaren ‘80-synthpop, dance en psychedelica vermengd werden tot een soort muzikaal instagram. Eén van de vaandeldragers van het genre was Toro Y Moi, het alias van de jonge Amerikaan Chazwick Bradley Bundick. Zijn debuutalbum Causers of This beviel me destijds prima, al stond de wat muffe sound me toch wat tegen. Daarom veerde ik wel op toen ik voor het eerst “Say That” hoorde, de radiohit van Anything In Return. Dit was andere koek, weg was de muffigheid. Het was alsof ik Four Tet hoorde die een r&b-hit had gemaakt: zwoel, maar ontzettend dansbaar. De hele plaat bleek voor mij echter een flinke tegenvaller te zijn: het gaat weliswaar goed van start met vier spannende nummers, daarna helpt Bundick de boel vakkundig om zeep met een handvol trage nummers die van alle lol en levenslust ontdaan zijn. Het zeurderige gevoel dat deze nummers oproepen ettert helaas dermate na dat de rest van Causers of This voor mij niet genietbaar meer is, al werkt het matige songmateriaal ook niet echt mee. Dat is zonde, want de productie is verfijnd en staat bol van de mooie details, zoals in het toepasselijk getitelde “So Many Details”, één van de twee prijsnummers hier. Het andere is “Rose Quartz”, dat herinneringen oproept aan het beste werk van Caribou. Beide nummers hinten naar de dansvloer en het moet gezegd dat Bundick daarin wel uitblinkt. Wat mij betreft laat hij de downtempo-nummers voor wat ze zijn en richt hij zich voortaan volledig op deze kant.
mij=Carpark
4 reacties