Labasheeda uit Amsterdam is blijven hangen in de alternatieve jaren tachtig. Hoera, zou je denken. Ach, als je de atonale gitaarexcercities van Sonic Youth fantastisch vindt, dan kun je je lol op. Als je meer wilt van springerige wavepunk zoals van The Vapors, dan kan Labasheeda ook nog een aardig potje breken. En als je ergens tussen Siouxie Sioux en Patti Smith in wilt weten hoe kut de jaren tachtig eigenlijk waren, dan heeft Labasheeda daar een antwoord op. Het trio maakt dus noiserock met een hoog wave-gehalte. Daar is niets mis mee, zolang het maar instrumentaal blijft. Want zodra teksten in monotoon gebrabbel worden verpakt, waarbij de enige interpunctie een overslaande stem is, gaat het bij mij jeuken. Zingen is tenslotte je vocalen gebruiken en niet zoals een Johnny van Doorn een brei van woorden door een microfoon spugen. Dat waren happenings van voordrachten die ik niet muzikaal bekrachtigd wil zien met een paar minimale akkoorden. Labasheeda kan doorpakken in het gebruik van bijvoorbeeld de viool. Het Sonic Youth-geluid koppelen aan rustgevende melancholie en dreinend onheil van de viool kan net als bij Kronos Quartet, Dirty Three en Choir Of Young Believers een enorm eigen smoel opleveren waarmee Labasheeda zich met een verloren gewaand genre helemaal in het nu plaatst.
mij=Presto Chango
4 reacties