Fuck Buttons – Slow Focus

Fuck_Buttons_-_Slow_Focus.jpgThe first cut is the deepest, zegt men. Oftewel, daar waar je als vroege adolescent naar luistert heeft een levenslange invloed op datgene dat je in de rest van je leven. Mijn first cut ofwel, mijn eerste van mijn spaargeld aangeschafte langspeler was Magnetic Fields, van Jean Michel Jarre. Hij staat hier nog in de kast, keurig gelabeld p.rh.1, met zo’n plakstripje uit een Dymo-lettertang. Met dat labelen ben ik overigens vrij snel gestopt, namelijk toen de lettertape op was. Maar Jean Michel Jarre dus. Ik luisterde er veel naar destijds en ik zet nu nog The Concerts in China wel eens op. De man was een pionier op het gebied van de populaire elektronische muziek. En door de jaren heen ben ik’m nog vaak tegengekomen, zowel zijn muziek, als muziek waar hij een hele duidelijke invloed op had en heeft. In soundtracks, in househitjes, die vaak Jarre-iaanse intro’s hadden om vervolgens te vervallen in dom gebonk en natuurlijk het hele ambiëntgebeuren met alle muzikale derivaten die erbij horen. Om over echte experimentele elektronica nog maar niet te spreken. En het was het eerste dat me te binnen schoot, toen ik Tarot Sport hoorde van Fuck Buttons. Sterker nog, veel manifester is die first cut niet geweest de laatste tijd. En dat gevoel is bij de release van Slow Focus niet niet verdwenen. Jarre spat er opnieuw af, maar dat wil niet zeggen dat de gemiddelde Jarre-fan nu blindelings naar den platenwinkel moet sprinten. Ik zou toch even luisteren. Fuck Buttons heeft namelijk de afslag Orbital genomen van de Jarre-snelweg en is vervolgens de donkere woestenij ingegaan, om paden te betreden die nimmer eerder betreden werden. Donkere beats waar op postrockiaanse wijze laag op laag overheen gelegd wordt, totdat het geheel op SunnO)))-achtige wijze gierend de bocht uit dronet. Electronische soundscapes van apocalyptische vergezichten zonder een dwingende beat. Die je niet doen doen dansen, maar je toch alleszins laten bewegen op de muziek. Slow Focus is een aaneengesloten trip van een dikke 40 minuten die je aan het eind maar zeer moeilijk loslaat. Maar, da’s niet erg, daarvoor hebben ze de repeatknop uitgevonden. Jarre zal ongetwijfeld trots zijn op deze mannen…


mij=ATP

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven