Bevlogenheid, gedrevenheid en passie zijn eigenschappen die ik zeer waardeer in een muzikant. Velen proberen het wel maar het is ze helaas niet gegeven. Er zijn er maar weinig die dit dit van nature in zich hebben en klinken alsof ze nooit iets anders gedaan hebben en alsof ze niet anders lijken te kunnen. Iemand die het zeer zeker wél heeft is de New Yorkse singer-songwriter Christopher Paul Stelling. Zijn tweede cd False Cities is mijn eerste kennismaking met hem en deze is zeer aangenaam. In tien liedjes varieert Stelling van stampende bluesfolk naar rustige americana, folk en gospel. Allemaal gezongen met zijn rasperige stem die doet denken aan een kruising tussen John Fogerty en Marcus Mumford en zichzelf begeleidend op akoestische gitaar. Stelling kan als een bezetene tekeer gaan, zoals hij dat heel lekker doet in “Brick x Brick”, “Every Last Extremist” en “How Long”. Het meest overtuigt hij mij toch in de wat rustigere nummers. “You Can Make It” is mooi maar “Who I Am” is werkelijk bloedmooi. Christopher Paul Stelling steekt niet onder stoelen of banken dat hij in God gelooft, iets wat hij gemeen heeft met nog een artiest waarbij bevlogenheid op zijn voorhoofd geschreven staat. Het is altijd een genot om David Eugene Edwards, want daar heb ik het over, live te zien spelen. Ik heb zo’n idee dat Christopher Paul Stelling een concertzaal ook muisstil kan krijgen. Dat heeft hij vast in april voor elkaar gekregen, toen was hij voor een paar optredens in Nederland en die zijn geheel aan mij voorbijgegaan, ik had toen immers nog nooit van hem gehoord. Hopelijk komt hij snel eens terug. Tot die tijd heb ik False Cities, en dat is een grote ontdekking en persoonlijke favoriet van dit jaar.
mij=Dollartone/Sonic Rendezvous
4 reacties