Het is ondoenlijk om alle bands en hun verrichtingen te blijven volgen. Gelukkig lag het in het geval van het Amerikaanse The Baptist Generals niet aan mij. Na het album Dog in 1998, en de ep Void Touching Faster Victuals in 2002, verscheen hun laatste album No Silver/No Gold in 2003. En toen was het helemaal stil. Zelfs op Spotify – hoe zal dat gaan met de releases van nu – zijn deze releases niet te vinden. Chris Flemmens, de man achter The Baptist Generals schijnt nog wel aan een opvolger gewerkt te hebben, maar het resultaat belandde ergens halverwege de jaren nul in de prullenbak. Het bloed kroop waar het niet gaan kan en met nieuwe bandleden nam hij Jackleg Devotional To The Heart op. Het is allemaal wat minder rommelig, ehhhh…. lo-fi, dan in de begindagen, maar voor mooie popmuziek moet je niet bij deze generaals zijn. Opener “Machine En Prolepsis” is een prima begin: na wat gitaargepingel komt de krakende stem – ergens tussen die van Neil Young en David Thomas (Pere Ubu) in- erover heen. Heerlijk. Aansluitend is het wat conservatiever, maar niet minder fijn. Je zou zowaar op “Dog That Bite You” kunnen dansen. Hierna gaat het allemaal een tandje lager qua tempo en blijkt niet elk liedje even geslaagd. Ik noem een “Snow On The FM”. Ik zou ook de potjes noise (“2 Bromides” en “Floating”) op het eind van het album gezet hebben. -Oké, die eerste staat aan het eind van kant A van de lp). Maar als je “My O My” hoort – die violen! – dan is het weer helemaal goed. Fijn dat ze weer terug zijn. Als je ze overigens live wilt zien, dan moet je naar hun thuisland waar ze te zien zijn in huiskamershows. Als ik in de buurt zou zijn dan wist ik het wel.
mij=Sub Pop
4 reacties