Tja. En dan de gezusters Haim. Die mochten al optreden op het hoofdpodium van Glastonbury voor ze überhaupt maar één plaat uit hadden. Alwaar Este Haim zowat onderuit ging omdat ze even niet goed op haar voeding had gelet. Wat toch van belang is als je diabetes hebt. Danielle en Alana Haim namen ondertussen de honneurs waar en wat later stonden ze vrolijk mee te zingen met Primal Scream. Goed, HAIM dus. Hun naam en faam spoedde snelde hen vooruit, door een alleszins acceptabele EP, Forever, en een geduchte livereputatie. De gezusters stonden al vroeg met hun ouders op het podium (onder de naam Rockinghaim), Danielle speelde met alles en iedereen die haar maar vroeg (o.a. Jenny Lewis en Cee Lo Green) en de andere zusjes studeerden muziek. Intussen kroop het bloed echter waar het niet gaan kon en kwam HAIM toch weer op de eerste plek. En toerden ze met de band rond de wereld, terwijl de eerste plaat maar uitgesteld werd. Maar, Days are gone ligt er dus nu en kunnen we beoordelen of de band de hype en livereputatie waarmaakt. Deels, zou ik zeggen. De dames luisterden veel naar TLC en Destiny’s Child en wilden die invloeden meenemen in hun indiefolk. En dat gaat niet altijd goed. Als de band zich op de indiefolk richt en de gitaar het woord laat doen, dan hebben ze een setje puike nummers. Waar echter de elektronica de overhand krijgt wordt, dan wordt het snel aalglad. Het wreekt zich dan, dat geen van de zusjes Haim drumt, want vooral de drums klinken heel klinisch. Bij HAIM valt de naam Fleetwood Mac nog wel eens, ook niet gek als je live een puike cover van Oh Well speelt, maar dat hoor je op de plaat slechts bij vlagen. Voor de rest is Haim vooralsnog een betere, rauwere versie van Wilson Phillips. Maar ik kan daar wel mee leven…
mij=Columbia
4 reacties