Yuck – Glow & Behold

yuck-glow_and_behold.jpgBegin ik oud te worden? De laatste tijd heb ik regelmatig zin in retromuziek. Cage the Elephant beschouwde ik meteen als de nieuwe Pixies en Yuck is de nieuwe Dinosaur Jr, denk ik. Sommige mensen horen er meer Sonic Youth in, maar dat heb ik altijd een strontvervelende gruisband gevonden terwijl Yuck zelfs op hun schitterende b-kanten kristalheldere gitaarlijntjes aflevert. (Qua image is Yuck natuurlijk wel net zo’n een rommel-maar-wat-aan-band; zie immers dat oerlelijke artwork en hun onnavolgbare Tumblr.) Hoe het ook zij, er hangt een ontegenzeggelijke 90’s-gitaren-zweem over de band. Ballad “Soothe Me”, ook al niet op de debuutplaat beland, doet zelfs wat aan de vroege Radiohead denken. Maar goed, er is nu dus een tweede Yuck-plaat, waarvan ik wel meteen moet zeggen dat frontman Daniel Blumberg en zijn zus Ilana er niet meer op meespelen. Yuck is een trio geworden en Daniel is een nieuwe band begonnen, Hebronix, waarvan ik de in juni verschenen debuutplaat nog moet horen. (Hij zong ook ooit in Cajun Dance Party.) Glow & Behold, Yucks tweede album, klinkt op het eerste gehoor als een prettige, herfstige voortzetting van de vorige plaat. “Somewhere”,”Out of Time” en “Lose my Breath” zijn weer typisch Yuck zoals op de vorige plaat, en op zich is dat knap. De fijne shoegaze-echo in het prachtige “Rebirth” is een nieuwe invloed, die doet denken aan de Engineers. Ook nieuw zijn die blazers in o.a. “Nothing New” en in het titelnummer, maar dat soort Arcade Fire-achtige opsmuk doet de band niet overal goed. De eerdergenoemde b-kanten waren eerlijk gezegd sterkere liedjes dan menig nieuw nummer. Vermoedelijk zou het een goed idee zijn als Blumberg gewoon weer bij zijn maatjes aanschuift.


mij=Mercury / Fat Possum

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven