Ondanks de heldhaftige titel van Tim Knols derde plaat heb ik nooit het idee gehad dat hij er voor moest knokken. Natuurlijk, zijn eerste optredens lieten een ietwat onhandige en verlegen zanger zien, maar nu, na het titelloze debuut Tim Knol en opvolger Days, lijkt hij uitgegroeid tot een zelfverzekerde frontman. En waarom ook niet? Op je vierentwintigste twee succesvolle platen achter je naam hebben staan, een fiks aantal succesvolle club- en festivaltours afgewerkt hebben en erkenning van zowel critici als publiek krijgen en daarnaast waardering ontvangen voor je andere hobby (foto’s maken) – er worden er voor minder toegejuicht. Maar het woord ‘volwassen’ zal ik niet in de mond nemen, ondanks het naar mijn smaak iets te overdadige gebruik van strijkers en blazers. Daarvoor klinkt zijn enthousiasme nog eerlijk en oprecht genoeg. Op Soldier On horen we vooral een liefhebber. Eentje die volop muziek opzuigt en zich met graagte laat beïnvloeden door mede-muzikanten. Of verbeeld ik het me dat Daryll-Ann hier (“If My My Mind Could Beat My Heart”) en daar (“Sea of Shame”) opklinkt en zijn het gewoon The Byrds die Knol ontdekt heeft (“Bury The Ocean”)? Hoe dan ook, Anne Soldaat is wederom van de partij en laat horen dat hij misschien wel de beste gitarist van Nederland is. Knol mag dan volgens De Volkskrant zijn begeleidingsband grotendeels kwijt zijn geraakt aan Douwe Bob, Soldaat is bij hem gebleven. En daar komt de titel dus vandaan, een kameraadschappelijke schouderklop voor de beste gitarist van Nederland.
mij=Excelsior Recordings
Er staan blazers op welgeteld één nummer.