Bryce Hackford – Fair

Bryce Hackford - FairStokoude kunsttheoretici als De Piles en Hagedorn maakten bij het beoordelen van schilderijen gebruik van categorieën als ‘kleurgebruik’ en ‘compositie’. De kunstliefhebber zou moeten leren de verschillende onderdelen te onderscheiden, om zodoende in te zien op welk aspect de ene schilder de ander de baas was. Elektronica-muzikant Bryce Hackford heeft het de moderne criticus daarbij erg makkelijk gemaakt. Hij begint zijn album Fair met een stuk dat enkel ritme bevat, en besluit een dik uur later met een nummer dat slechts uit bas bestaat. Ik kreeg er bijna de neiging van om zelf een mash-up te maken, om te zien of het dan wél zou werken. Beide liedjes (we hebben het hier over stukken van respectievelijk 9 en 27 minuten) kunnen me gestolen worden, maar zodra Hackford op melodie focust werd ik wakker. Hoe classicistisch en traditioneel van me! Hackford zingt zoekend in “Slow Emotion”, zoals Karl Hyde vorig jaar nog zo fraai deed op Edgeland. Wat later is het wederom bijzonder minimalistische “Run-On Cirrus” (opnieuw dik twintig minuten) een piekfijne seventies synthesizer-exercitie. Ook Hackford kan klassiek zijn. Puls na puls na puls. Inderdaad, alsof er een wolkendek van Jan van Goyen voorbij drijft.


mij=Prah

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven