Deze zomer was het qua nieuws bepaald geen komkommertijd. Ook in mijn nabije omgeving was het niet rustig. Ik ken te veel mensen die werkloos zijn, relaties strandden en de moeder van een goede vriendin is ongeneeslijk ziek. Op donkere dagen zou je makkelijk weg kunnen zinken in al deze ellende. Gelukkig is er dan altijd nog muziek die de broodnodige verlichting biedt. Het Britse Dry The River is zo’n band die dat doet. Hun debuutalbum Shallow Bed uit 2012 bevatte nogal wat exploderende en intense songs die me omver wisten te blazen. Op het tweede album Alarms In The Heart is die intensiteit wat ingedamd. Het album werd onder leiding van maar liefst drie producers opgenomen in IJsland. Violist William Harvey, die de songs op het debuut voorzag van die prachtige melancholische sound, doet helaas niet meer mee. Maar als je dan toch in IJsland bent vraag je gewoon Valgeir Sigurdsson, die ondermeer zijn sporen heeft verdiend bij Sigur Ros en Björk, voor de strijkersarrangementen en dat heeft heel goed uitgepakt. In eerste instantie was ik lichtelijk teleurgesteld dat de songs minder bombastisch zijn dan op het debuut. Maar toen mijn koptelefoon opzette hoorde ik het ineens. Tien folkrockparels, iets meer gedoseerd gebracht, met goede, bijna literaire teksten. De stem van zanger Peter Liddle klinkt soms bijna als Gregoriaans gezang. Je moet er even aan wennen en ik kan me voorstellen dat menigeen dat niet trekt omdat het tè melodramatisch klinkt. Ik noem het liever melancholiek. “Roman Candle” bijvoorbeeld, melancholie ten top. Liddle zingt het samen met Delgados-zangeres Emma Pollock. Haar nuchtere stem vult de emotie van Liddle perfect aan. Andere uitschieters zijn het rockende “Everlasting Light”, het kleine “It Was Love That Laid Us Low” en het prijsnummer,het schitterende “Vessel”. Het duurde langer dan bij het debuutalbum en een hele grote liefde is het niet, maar Alarms In The Heart heeft mijn hart uiteindelijk toch wel weer geraakt.
mij=Transgressive
4 reacties