Niets is zo grappig als de recensent wiens voorspellingen totaal niet uitkomen. Het publiek heeft immers altijd het laatste woord. Zo voorspelde ik dat Kensington een verkeerde weg was ingeslagen; gevolgd door een optreden op Pinkpop en een uitverkochte HMH. Tja, Kensington – Ewie 2-0. Over Glossy Jesus liet ik me nog nooit uit, maar ik zag her en der positieve recensies over The Hunt voorbij komen, terwijl ik toch zo mijn bedenkingen had. Bovendien was de cd-presentatie in Paradiso uitverkocht. Mijn mening – held als ik ben – hield ik nog maar even voor me en The Hunt draaide hier wat rondjes. Het indiegeluid hangt in de eerste nummers erg in de jaren tachtig en de eerste twee tracks brengen de vaart er lekker in. Niets mis mee, “Cider For breakfast” lijkt me zelfs hitpotentie hebben. Maar dan gaan we witte man-funken in “Hello To Arms” en mij ben je even kwijt. Ik hoor dan best dat het kwalitatief goed in elkaar steekt, maar het is een vreemde eend in de bijt. Hierna volgt “Art Student”, dat als een Talking Heads-lightliedje overkomt, de zangpartijen die ver boven het bandgeluid staan vind ik niet prettig. Het irriteert zelfs. Gelukkig wordt het in “September” weer wat prettiger voor me, al gaat dit nummer meer de singer-songwriterkant op en komt het bandgeluid wat vlakjes over. Erg fijn is de stem van Tessa Douwstra, dat dan wel. Ik veer weer op. Mijn favoriet “Sister Wine” moet dan nog komen. Maar de conclusie van dit album is geen eenduidige; soms is het lekker, soms irriteert het, dan gaat het naar links, dan weer naar rechts, dan zit de vaart erin, dan is het er weer uit. Het totale kwartje van The Hunt valt bij mij niet, wel zitten er enkele tracks tussen die me bevallen. Of Glossy Jesus het gaat worden in Nederland moet nog blijken, maar ik sta er wat dubbel in. Ik misgun niemand iets, maar ik hoop dat er bij de volgende plaat een producer is die het allemaal wat meer aaneensmeedt.
mij=Eigen beheer/Sonic Rendezvous