Langzaam aan eist Godflesh zijn oude leiderspositie weer op. Dat probeerde het duo vorig jaar al met een ep. Nu met A World Lit Only By Fire. En, da’s deels te danken aan de hiaten die Ministry, Sepultura en Helmet nooit hebben willen opvullen. Godflesh keert terug naar zijn sound van Pure. Het komt erop neer dat Justin K. Broadrick zonder al te veel snelheid maar weer eens laat zien dat er geen verschil is tussen de gemiddelde houthakker en een onverdroten metalmuzikant. Heftig is het wel. Je ziet de splinters vliegen en elke klap is essentieel. Broadrick ziet zijn metal als een massale soldatenmars. Juist dat massale zorgt voor een beklemmend karakter. Het tempo doet er niet bepaald toe. Ik wil maar zeggen date en bulldozer ook niet snel en wendbaar is maar wel een ongelofelijke allesverpulverende kracht in zich heeft. Het zijn deze traag op gang komende diesels die over het langste uithoudingsvermogen beschikken. Wellicht dat Michael Gira van The Swans vorig jaar daarom zoveel opzien baarde met zijn nieuwe plaat. Het is niet nieuw, maar wat ben ik blij dat het aloude Earache-werk van de heren na twintig jaar nog steeds relevant is en opschudding veroorzaakt. De wereld is er niet beter op geworden en als iemand die boodschap opnieuw moet verkondigen dan is het de heer Broadrick wel. Het is alleen te hopen dat een IS niet net zoveel inspiratie put uit het werk van Godflesh waarmee het korte metten kan maken met alle Westerse idealen.
mij=Avalanche