De hoes laat het al zien: we hebben hier te maken met twee kleurrijke vogels. Jean Beauvoir en Micki Free zijn in Europa niet overdreven bekend, hoewel beiden toch behoorlijk indrukwekkende carrières hebben opgebouwd, vooral Beauvoir, de man met de hanekam. Hij is als bestuurder van entertainmentfirma’s behoorlijk succesvol, maar zijn muzikale carrière doet daar amper voor onder, want die omvat bijvoorbeeld The Plasmatics (weet u nog, Wendy O. Williams?), Little Steven & The Disciples Of Soul, The Ramones (hun slechtste periode, dat wel) en de eigen bands Voodoo X en Crown Of Thorns. Die laatste richtte hij op met onder andere Micki Free, die daarvoor bekend was geworden met Shalamar. Diens carrière is iets minder indrukwekkend, maar omvat nog altijd namen als Janet Jackson, Billy Gibbons en Cindy Blackman (Lenny Kravitz, Santana). Hoe kleurrijk ze er ook uitzien, met American Trash onder de naam Beauvoir Free leveren ze elf makkelijk in het gehoor liggende poprocksongs af. En toch: het heeft iets. Elke song heeft een dijk van een hook en Beauvoir heeft een fantastische stem met een bak soul en funk die met enige regelmaat aan Glenn Hughes doet denken (bijvoorbeeld in “Morning After”). Componeren en arrangeren deden ze samen, Free nam het grootste deel van het gitaarwerk voor zijn rekening – met volop lekker bluesy gitaarsolo’s – en Beauvoir deed de rest: zang, bas, drums, keyboards, mix én productie. Het is precies de productie die je verwacht bij poprock, zonder één moment over het randje van de kitsch te duikelen. Een track als “American Trash” is compositorisch erg simpel en toch zit je ‘m binnen de kortste keren mee te brullen. Dat recept blijkt het hele album zo te werken. Het is precies wat dit zo’n knappe poprockplaat maakt. Het lijkt o zo makkelijk, maar zie het maar eens een album lang vol te houden. Beauvoir en Free doen het.
mij=Frontiers/Rough Trade