Soms ontdek je bands pas op een later moment in hun carrière en vraag je je af hoe je ze in godsnaam al die tijd hebt kunnen missen. Van die pareltjes die je gemiddeld maar een paar keer in je leven tegenkomt. Een band met een back catalogue die je dan nog helemaal lekker kunt gaan ontdekken. The Helio Sequence uit Portland is… niet zo’n band. Het duo is al sinds 1999 bezig en is mij al die tijd compleet ontgaan. En daar ben ik absoluut niet rouwig om. Voor dit zesde album, vernoemd naar de bandnaam, schreef The Helio Sequence binnen een maand 26 nummers en liet toen familie en vrienden een selectie maken voor het album. Er bestaan dus zestien nummers die nóg slechter zijn dan de tien die uiteindelijk op The Helio Sequence zijn beland. Eng idee. De titel van de plaat is al net zo ongeïnspireerd als het gros van de nummers. Het geheel kabbelt maar voort en klinkt op de betere momenten als een soort verveelde Coldplay. De tekst van afsluiter “Never Going Back” vat goed samen hoe ik na enkele luisterbeurten over deze plaat denk: ‘I’ll never go back again, I swear I will never return.’
mij=Sub Pop
Tja, iedereen heeft recht op zijn/haar mening…
Dit album ken ik (nog) niet, maar The Helio Sequence heeft met het vorige album Negotiations een juweeltje afgeleverd (lees de recensie van je collega Storm er nog maar eens op na 24/10/2012)…
Precies. Ook binnen de redactie zijn we het regelmatig oneens. Daar is niets mis mee. 🙂