Cranekiss is het derde album van Tamaryn. Oorspronkelijk komt ze uit Nieuw-Zeeland maar ze opereert anno 2015 vanuit New York City. De stijl van Tamaryn is duidelijk geënt op de shoegaze van de jaren negentig (als ik niet beter wist zou ik zweren dat ik hier Miki en Emma van Lush hoor zingen) en de synthesizers van jaren-tachtig-hitmachines als The Human League. Tegelijkertijd klinkt Cranekiss ook wel heel erg 2015. De directe, persoonlijke en recht voor z’n raap songs zijn, ondanks die zweverige zang, duidelijke voorbeelden van hoe de singer-songwriters van de 21e eeuw het publiek proberen te raken. Op dit album lukt dat Tamaryn deels wel. De melodieën zijn sterk, de ritmes dansbaar, en ondanks de vele elektronica is de sfeer zeker niet klinisch maar eerder intiem. Een zekere new wave-achtige donkere wolk is echter altijd aanwezig en zorgt voor net dat scherpe randje wat Tamaryn onderscheidt van anderen. Songs als “Softcore” en “Last” smaken naar meer maar tegelijkertijd zijn niet alle nummers op Cranekiss compositorisch even sterk. En toch is het een hele fijne plaat die mij ook nieuwsgierig maakt naar haar eerdere platen want voor mij is dit een eerste, maar aangename, kennismaking.
mij=Konkurrent/Mexican Summer