Disclosure – Caracal

Disclosure - CaracalUitgebracht op 25 september, nauwelijks een maand later hoorde je er al he-le-maal niemand meer over en rond Sinterklaas was-ie overal al in de midprice. De conclusie: het tweede album van Disclosure is echt genadeloos hard geflopt, ondanks belachelijk veel aandacht ervoor. Het album werd zelfs nog genomineerd voor een Grammy, en de grote vraag is waarom.
3FM-singles als “Omen” en “Holding on” waren gewoon niet spannend en het enige bijzondere aan “Magnets” was dat Lorde zich ook eraan vergaloppeerde (wanneer verschijnt die tweede plaat van haar nou eens?) “Jaded” vond ik nog wel aardig trouwens. Maar laten we wel wezen, als een van de velen omschreef nrc next Disclosure nog in hun Lowlands 2014-festivalkrant als “de redding van de Britse dance”. Pijnlijk, niet? We citeren postuum verder: “Disclosure zorgt ervoor dat ook meisjes weer durven te dansen in de clubs”. Dat vond ik toen al wereldvreemd. En dan de kop: “Een beetje artiest laat zich door Disclosure remixen” (die uitspraak was vooral gebaseerd op deze Jessie Ware-remix.) Het probleem is vooral dat Disclosure té succesvol was; de afgelopen twee jaar is hun UK twostep revival-sound door talloze artiesten gekopieerd en verbeterd (Duke Dumont, Flume, Perez, Kaytranada, Kane West). Laten we hopen dat Disclosure zijn rustperiode gebruikt om in 2017 weer met iets origineels op de proppen te komen.


mij=Island / Universal

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven