Jaarlijst 2015: Stonehead

1. Neon Indian – VEGA Intl. Night School
2. Shamir – Ratchet
3. Rustie – EVENIFUDONTBELIEVE
4. Grimes – Art Angels
5. The Internet – Ego Death
6. LA Priest – Inji
7. Bill Fay – Who is the Sender?
8. New Order – Music Complete
9. Hudson Mohawke – Lantern
10. Corpo-Mente – Corpo-Mente
11. Modestep – London Road
12. Tame Impala – Currents
13. Sophie – Product
14. Leprous – The Congregation
15. Wormstar – Turning Red
1. Dit is volgens mij de eerste jaarlijst waarbij ik een toelichting schrijf. Meestal sorteer ik op de persoonlijke of emotionele waarde en aanstekelijkheid die een album voor me heeft; zeker aan een nummer 1 moet ik later met plezier of weemoed kunnen terugdenken. Neon Indian maakte niet alleen verreweg de leukste, foutste en weirdste retrodiscoplaat van 2015 in de periode waarin ik plezier het hardst nodig had, in de clip bij “Slumlord” komen onbedoeld de aanslagen in de Bataclan in Parijs wel heel dichtbij…
2. De ontwapenende electropop van Shamir was (samen met Shura) een van mijn hoogtepunten van Lowlands 2015. Waar Mika en Kele niet meer konden deliveren dit jaar, komt er gelukkig telkens wee nieuw talent als dit.
3. Rustie maakte een supervreemde trapplaat die toch onder de huid wist te kruipen. Met veel plezier aangezet op het vorige Nijmeegse Beestfeest. Maar ik zeg er meteen bij dat ‘t niet echt past in de stijl waar ik als dj eigenlijk nog steeds heen wil, namelijk die van een Nijmeegse Dark Allies.
4. Ook het album van Grimes was een groeiplaat. Ja, de demo van “Realiti” is beter dan de albumversie, maar op de cd staan ze allebei, en inmiddels begrijp ik ze ook allebei.
5. 2015 was het jaar waarin ik veel oudere hiphop voor het eerst begon te luisteren en waarderen, zoals Kanye West, A Tribe Called Quest en Per.Verz, maar ik kan ook Mr.Polska er wel bij rekenen. Ik heb eigenlijk altijd te weinig op teksten in hiphop gelet, en dan mis je alle humor en word je nooit fan. Wat nogal helpt is iemand je kan uitleggen waarom hiphopclichés juist leuk of nodig zijn, en niet stom, ook al ben je geen n***a (en dat woord spel je trouwens niet voluit omdat je ‘faggot’ of ‘bleekscheet’ ook niet onbeledigend kunt opschrijven). Kendrick (“King Kunta”!) staat niet in mijn jaarlijst omdat het weliswaar een mooie en belangrijke plaat is maar minder voor mij persoonlijk, The Internet zet ik er wel in; ik vermoed dat ik die een stuk langer zal blijven luisteren. Het is trouwens wel iets meer een R&B-album dan een hiphopplaat.
6. Lange tijd was LA Priest als ‘opvolger’ van Late of the Pier mijn gedoodverfde jaarlijst-nummer-1, maar het album bleef jammer genoeg niet zo hangen. Wel is het een erg leuke plaat, maar bijvoorbeeld de tweede plaat van Outfit was qua structuur en sound vernieuwender (“New Air”, “Genderless”). Als die twee bands ooit een crossover gaan doen, MOET ik erheen.
7. Ontdekt in de winkel van Kroese: de hartverwarmende vierde plaat van de oude Bill Fay, die twee platen maakte rond 1970 en vorig jaar opeens een comeback maakte. Zijn derde plaat schijnt zelfs nog beter te zijn dan deze, maar oh, wat een prachtige popmuziek dit. Vakwerk.
8. “Tutti Frutti” was (samen met Brandon Flowers’ “I Can Change”) dé hit op een queerfeest waar ik draaide. New Order blijkt toch nog leuke platen te kunnen maken. Of lag het nou toch aan de inbreng van La Roux?
9. “Very First Breath” alleen al is briljant. Als Rustie in mijn jaarlijst komt, dan Hudson Mohawke zeker. Ook als compensatie dat ik Butter in 2009 niet begreep (met een in retrospectief pijnlijk armoeiige recensie op deze plek tot gevolg.)
10. Corpo-Mente, een soort opera-zijproject van Igorrr, wist me totaal te verbazen. Wat een stem heeft die zangeres. Wat een muzikanten heeft ze om zich heen. Wauw.
11. Eigenlijk moet de lijst na 10 stoppen, maar op mijn longlist 2015 stonden wel dertig albums. Van de tweede plaat van Modestep – dat ik ooit als een Pendulum-kloon omschreef – was ik compleet vergeten een recensie te schrijven, maar hij is veel beter en afwisselender dan de eerste. Ik heb zowel “Rainbows” (met de Partysquad) als “Make You Mine” op feesten grijsgedraaid.
12. Het moment van Tame Impala was natuurlijk hun liveset op Lowlands die meteen met “Let It Happen” aftrapte. Rillingen! Maar er stonden nog veel meer tijdloze classics op Currents, de “Discovery” van Tame Impala. Ik was helemaal geen fan van deze band en veel oude Kevin Parker-fans zijn juist enigszins ontgoocheld zijn door deze nieuwe, maar mij pakt-ie helemaal in.
13. “Lemonade”. “Hard”. “Vyzee”. Sophie was eigenlijk alles wat ik van Arca en PC Music hoopte. Bizar én dansbaar.
14. Leprous is de enige metal in mijn lijst dit jaar. Het is een geweldige luisterband die ik veel eerder had moeten ontdekken en die dit jaar Fortarock mocht aftrappen (vorig jaar had ik Ghost op deze plek kunnen vermelden, hun Meliora heb ik echt nog niet voldoende gehoord, de pest met jaarlijstjes…) Leprous is verplicht huiswerk voor iedereen die Tool, Opeth en dergelijke hoog heeft zitten.
15. Wormstar uit Australië maakt rinkelende indiepop die ik van de week ontdekte via @PaulSchwarte. Meteen goed genoeg voor een jaarlijst? You bet! Bedankt nog!
Het was een bijzonder en leerzaam jaar waar ik dankbaar op terugkijk. Ik heb door tijdgebrek een hoop halve recensies geschreven die deze site niet gehaald hebben en de to-do-lijst is sowieso nog lang. Maar toch. 🙂