De muziekindustrie heeft het afgelopen jaar weinig aan mij gehad. Ik heb nog nooit zo weinig muziek gekocht, concerten bezocht en stukjes geschreven. Maar ja, zo gaat dat kennelijk soms. Er zijn immers belangrijkere (en verder ook niet vervelende) zaken in het leven. Gelukkig was ik dit jaar wel op Crossing Border, anders had ik nooit kennis gemaakt met de muziek van Shilpa Ray. Ray, woonachtig in Brooklyn, had eerder een band, Shilpa Ray and the Happy Hookers, maar ik had er nog nooit van gehoord. Een aantal jaren terug zong ze in het achtergrondkoor van Nick Cave en zijn slechte zaden en bracht in 2013 op zijn label een ep uit. Aansluitend mocht ze mee als voorprogramma bij Patti Smith en daarmee kun je jezelf toch wel op de kaart zetten. In mei dit jaar bracht ze het indrukwekkende Last Year’s Savage uit. Het album was bijna langs me heen gegaan, Muzikaal past ze in het rijtje Cave, Smith, maar ook Tom Waits mag er wat mij betreft bij. Er is americana, roots, punk en rock, maar een hokjesstempel is bij haar moeilijk te zetten. Wat vooral opvalt is de duistere sfeer in haar liedjes die mede bepaald wordt door haar Harmonium-spel en vooral haar doordringende stem. Je weet wel, zo’n stem die je bij de keel grijpt. Ook is de band sterk, met name de pedal-steel is een ijzersterke zet. Ray wist me op Crossing Border te betoveren en dat gevoel ook prima op plaat vast te leggen. Ray zou wel wat mee aandacht mogen krijgen, want wat een dame!
mij=Northern Spy Records
Ik moest door de albumhoes wel weer meteen aan de band Mandrill denken, maar daar heeft het muzikaal dan volgens mij weer niet zoveel te doen als ik het zo lees.
Toch maar eens beluisteren, 2015 was bij mij ook niet al te uitbundig met nieuwe albums, kan nog wel een paar goeie afronders gebruiken 🙂