Eurosonic 2016: Vrijdag napret

Rijk worden. Wie wil dat nu niet. Een ieder, dunkt ons. Maar rijk worden is nog niet zo makkelijk. Maar als je een systeem verzint, waarmee je kunt voorkomen dat het publiek in de zaal achterin blijft staan en daarmee de doorgang verstopt, dan moet het wel lukken. Want het is verbazingwekkend en soms ergerniswekkend om te zien dat, als je na een tijdje in de rij gestaan te hebben, en je door de opstopping achterin geworsteld hebt, te concluderen dat de rest van de zaal bijna leeg is. De bewaking weet het ook allemaal niet en veel artiesten staan dus in een legere zaal, dan strikt noodzakelijk. Dit is overigens geen Eurosonic/Noorderslag-probleem, maar een algeheel festival probleem. Kortom, breek uw hoofd er eens over, wij komen er niet uit.

Frances heeft de rijen nog niet. Nog niet. Frances is een jonge Engelse, die zichzelf begeleidt op piano en nummers schrijft, die je zonder moeite in iedere romcom kunt plaatsen. Ze heeft een prachtige gloedvolle stem en weet de emoties over te brengen. En Frances schroomt niet om “What Do You Mean?” van Justin Bieber naar een hoger plan te tillen. Bij Vr/Nobody is de zaal zelfs angstig leeg, maar eigenlijk is het ook nog iets te vroeg voor de diepe bassen en minimale techo van deze Tjechen. Charlie Cunningham is wel een man die in een zaal speelt, die leger is, dan strikt noodzakelijk. En dat is jammer, want Cunningham verdient een ruimer publiek. Hij is een begenadigd gitarist die een bijzondere percussieve stijl heeft. Vergelijkbaar met een man als Newton Faulkner. Maar Cunningham blijft meer aan de folk kant. Hij heeft enkele jaren gestudeerd in Sevilla en laat horen hoe hij flamengo-invloeden in zijn spel opgenomen heeft. Met behoud van eigen stijl. Een heel bijzonder optreden en een fijn rustpunt in de avond.

De USVA is niet de grootste zaal van Eurosonic. Met een dikke 100 man is het wel vol daar. Maar toch is het de grootste zaal waar Sarah and Julian gespeeld hebben. Naar eigen zeggen dan. De indiefolk van deze Duitsers is pretentieloos, maar bijzonder fijn. Gewoon lekkere liedjes die een groter publiek verdienen en krijgen. Ze eindigden samen achter één piano om het vier handen het beste van hun kunnen te geven. Oscar Scheller heeft meer pretenties. Onder de naam Oscar maakt hij laptop-pop waarmee hij de britpop wil veranderen. Dat werkt in de slaapkamer, maar nog niet op het podium, want daar komt Oscar niet uit de verf. Het oogt wat mat en ongeïnspireerd. Inspiratie heeft Inheaven wel. Ook britpop, maar dan van stadionpretentie. Type Arctic Monkeys, zo ongeveer. Er zit een lekkere poppunkfeel aan de britpop van deze heren en ze slingeren anthem na anthem het publiek in. Zolang ze het tempo erin houden, is het goed vol te houden, maar de rustigere nummers houden de aandacht nog niet vast. Voor een festivalweide is het ruim voldoende in ieder geval.

Bij Muck ligt het tempo nog hoger. Kick ass rock’n roll in de beste Motörhead-traditie, maar dan met nog meer gas op de plank. De pogo is dan ook uitbundig. Niet origineel wat deze IJslanders doen, maar dat hoeft ook niet altijd. Gewoon een potje beuken is ook fijn op zijn tijd om een verbaasde en afgebroken zaal achter te laten. Al is dat Mutua Fides niet moeilijk. Want hoewel nog geen twee jaar oud, hebben de heren en dames van Vindicat het pand zo weten af te raggen, dat alle nieuwigheid er wel af is en het nu al uitgewoond oogt. Zonde. Aan het bier kan het niet liggen, want nergens wordt slechter getapt, als bij Vindicat.

We blijven even in de hardere hoek van Eurosonic. Want ook The Chikitas weten hoe je herrie maakt. Nogal zelfs. Want deze dames, uit rock’n roll-land bij uitstek, Zwitserland, bouwen de voorzaal van Huize Maas om tot een kolkende massa. Ze zijn maar met zijn tweeën, in de gitaar en drums bezetting, maar zijn ruiger dan alle tweemansbands bij elkaar. Punkanthems voldoende en uitstraling voldoende om ver voorbij Huize Maas te geraken. Gitariste Lynn Maring rifft al een dolle en heeft voor een slidepartij niet meer nodig van een kurkentrekker. Dit kan een geheide hit worden, voor al uw festival en afsluiter Lalala zit na twee minuten in uw hoofd om er de eerste weken niet uit te geraken. Misschien wel het beste optreden van Eurosonic, dit jaar.

Meer punk uit IJsland op Eurosonic. The Pink Street Boys weten waar de Ramones de mosterd halen, maar zelfs in de punk mag een band wel iets meer een eigen gezicht hebben. Haaks op de punk staat de progrock. Dat staat er niet veel op Eurosonic en dat wat er staat is doorgaans goed verstopt. Zo staat Holographic Human Element ergens in een achteraf zaaltje voor een bescheiden aantal mensen te spelen, waarvan een deel na één nummer verschrikt de zaal verlaat. File Under schrikt gelukkig niet van een band die de zaal leeg speelt. De apocalyptische postprogrock van Holographic Human E#lement is dan ook niet de makkelijkste muziek. Deze Bosniërs schetsen een beeld van een door computers gedomineerde wereld, waar de kunst nog van mensen is. Mensen met veel ideeën en soms iets te veel ideeën. Deze band wil te veel. De instrumentbeheersing is uitstekend, de samples bijzonders, maar je zou hopen dat deze band eens door een man als Steven Wilson wordt opgepikt, voor wat sturing in de muziek. Gitarist ADNAN ĐONLIĆ toont zich van een gevoelige kant, door te verhalen over een familieruzie, waardoor hij zijn zus, die in Nederland woont, jarenlang niet zag. De emotie weet de band, ondanks de complexe muziek over te brengen. Een indrukwekkend optreden en een van de betere bands uit de focuslanden.

In navolging van bands als Sun O))) en Ghost hult het Belgische Briqueville zich ook in pijen en maskers, maar daarmee verhullen ze voor een deel creatieve armoede, want de doom metal van Briqueville komt niet van de grond in Mutua Fides. Het lijkt wel alsof de gimmicks de band in de weg zitten. Waarmee Eurosonic er vrijwel op zit. Gallowstreet blaast een feestelijk eind aan het festival, waarvan we concluderen dat dit jaar de kwaliteit niet zo hoog was als anders. De muziekscene in de focuslanden is niet zo ver als in Nederland en levert een hoop doorsnee bandjes en soms zelfs ronduit slechte bandjes op. Gezien het aantal Nederlandse bandjes op Eurosonic zouden we ook kunnen zeggen dat de lat hier inmiddels vrij hoog ligt. Dat is wel eens anders geweest. De definitieve bevestiging daarvan moet echter nog komen op Noorderslag…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven