Jawel, het seizoen van de buitenfestivals is weer goed en wel begonnen, daar weten ze bij het Brabantse Paaspop wel raad mee. Elk jaar lijkt dit festival weer een tandje groter te worden. Van het regionale feestje in de manege is bar weinig over, maar een feest is het nog steeds en wel drie volle dagen lang. De eerste dag heeft nu definitief ook een volwaardig programma en dat was te merken aan de goede opkomst. Niet zozeer bij het Portugese Paus, die speelde hun best wel lastig te plaatsen muziek voor een zowat lege Jack Daniels-tent. De twee drummers voor op het podium zagen er tof uit, maar muzikaal deed het me weinig. Daarentegen stond bij DeWolff de grote Phoenix-tent aardig vol. En terecht, want die gasten weten nog altijd hoe je een vette, psychedelische bluesrockshow neerzet. Hun laatste album moet ik bij nader inzien toch nog maar eens gaan beluisteren, mijn eerdere gedachte “ik weet het nu zo onderhand wel” negerend.
Gezellig trok ik daarna op met wat vrienden en belandde geheel niet volgens plan bij De Kraaien. Met een dreunende beat zette ze een prima show in, dat was zeer vermakelijk. Show is ook wat je kunt verwachten bij de Baarnse bon vivant Jett Rebel en die was lekker op dreef op het grootste podium van Paaspop. Hij zweefde over het podium, speelde soepeltjes en vrolijk en betrok alle muzikanten uit de band bij zijn feestje. Zijn werk en performance vond ik altijd nogal over de top, maar op zijn onlangs verschenen lo-fi-album hoor ik vooral mooie liedjes. Ook dit optreden maakte indruk op me.
John Coffey prolongeerde hun reputatie van gruwelijk energieke liveband met twee vingers in de neus. Het viel me op dat hun koortjes steeds beter verzorgd zijn, die gasten worden alleen maar beter. Hun muziek spoort ook aan om je bier snel achterover te kappen om direct weer nieuwe te gaan halen voor je maten. Die was ik daarmee direct kwijt door de enorme circlepit die John Coffey tijdens het fraaie “The Well” teweeg bracht. Elkaar eenmaal weer gevonden bleken er meerderen hetzelfde idee opgevat te hebben, stonden we met al dat bier. Goede band, die John Coffey!
Een heel ander kopje thee was Jungle By Night. Ze bouwde een fantastisch dansfeest met hun instrumentale funky afrobeat. Zo enorm onweerstaanbaar lekker, daar moest op gedanst worden. Ze gaan al een tijdje mee, maar die gasten zijn nog piepjong. Perfecte festivalband.
Terwijl ik op zoek was naar House of Wax op het uitgebreide Paaspopterrein om de band Eegah te zien belandde ik per abuis in de Thunder Alley waar Lagwagon-zanger Joey Cape gewapend met enkel een akoestische gitaar wat punkrockliedjes vertolkte. Geen probleem met zo’n mooie, typische stem. Vooral “Linoleum” van NOFX deed mij enorm deugd.
Afsluiter was voor mij niet The Golden Earring, maar de progressieve heavy metalband Baroness. Mijn hooggespannen verwachtingen maakte ze meer dan waar, ondanks dat het er veel minder subtiel aan toeging dan op bepaalde passages van hun laatste plaatwerk ‘Purple’. Dat werd moeiteloos gecompenseerd met enthousiasme en gedrevenheid. Er af-en-toe een dubbele gitaarsolo in vlammen bleek ook nog goed te werken. Geweldige band.
File: Napret Paaspop vrijdag
File Under: Voetjes van de vloer en vuisten in de lucht