Het was wel duidelijk toen ik Bobs vorige album Beauty Ruin recenseerde, schrijver dezes was op dat moment een beetje Mould-moe. En natuurlijk blijf ik één van de grootste liefhebbers van zijn oeuvre maar ik kon aan Beauty & Ruin weinig spannends meer ontdekken. Het was dan ook met enige terughoudendheid dat ik Patch The Sky tot me ging nemen. En ik kan gelijk al verklappen dat dat honderd procent meeviel. Gelijk al met de song “Voices In My Head” bewijst Bob Mould het nog niet verleerd te zijn. Sterker nog, samen met “Black Confetti” verderop op het album, hoort dit gewoon tot het beste werk wat hij in lange lange tijd heeft gemaakt. De gedragen zang, de heerlijk compromisloze gitaarmuren vol uitgekiende en pakkende melodieën en riffs. Het is natuurlijk weer meer van het zelfde maar het klinkt weer ongekend inspirerend. Mould grijpt op Patch The Sky zeker terug op zijn roots. “Losing Time” zou zo uit zijn punktijd met Hüsker Dü kunnen komen en “Pray For Rain” grijpt terug op het vijfentwintig jaar oude album Black Sheets Of Rain. Tegelijkertijd weet hij zijn sound te vernieuwen zoals bijvoorbeeld de flirt met indiepop op “Losing Sleep”. Afsluiter “Monument” is prachtig ingehouden en sfeervol zonder aan kracht in te boeten. De ouwe rot is nog niet te stoppen, die conclusie mogen we wel trekken.
mij=Merge/Konkurrent
File: Bob Mould – Patch The Sky
File Under: Niet te stoppen