Dit is een bijzondere Lowlands. Storm begon ooit een weblog over muziek, omdat hij bandjes aan wilde prijzen op een persoonlijke manier. Geen journalistiek, maar een log over muziek. In zijn verhalen figureerden zijn kinderen, Junior en de Jongedame. Op Lowlands 2016 is Junior voor het eerst mee. In dit verslag, leest u als vanouds, wat File Under van de bandjes van Lowlands vond, gelardeerd met opmerkingen van Junior. Junior heeft ook belangrijke stem in de fotokeuze. De blikken van een “Grumpy Old Man” en een jonge god, bij elkaar
Junior is bijna 15 en loopt met zijn vader over het terrein. Junior is nog druistig zoals het hoort, op die leeftijd. Ze zijn er al als ondergetekende nog moet komen en nemen de honneurs waar voor het middagprogramma. XiXa was niet zoveel aan, maar ze deed een mooi dansje. Het Jake Bugg optreden was zo nondescript, dat er zelfs geen steekwoorden voor waren en vooral de stem van Cloves is erg goed. De nieuwe nummers vallen in de smaak.
John Coffey is bezig met een afscheidstournee. Ze houden ermee op. Waarom, dat weet niemand, maar het is wel zonde. Gelukkig is er een afscheidstournee, waarin ze nog een keer alle festivalweides in vuur en vlam zetten. Op Lowlands is het niet anders. De Bravo kolkt zoals deze nog nooit gekolkt heeft. Laten we hopen dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dat John Coffey over twee jaar zijn comeback maakt in de Heineken.
De stap van John Coffey naar Roosevelt is een grote. Maar niet overkomelijk. Want beide bands zorgen voor een vrolijke grijns. John Coffey door het doldrieste enthousiasme en Roosevelt door het stapelen van clichés. Dat klinkt negatiever dan dat ik het bedoel. Roosevelt, uit Duitsland, maakt “niets aan de hand” vrolijke dancepop. Gespeeld met een complete liveband. En dat tilt het geheel naar een hoger plan. Het weer is (nog) goed, biertje in de hand, mooie mensen om je heen en muziek die aanzet tot een dansje. Wat wil een mens nog meer? Roosevelt viert met ons dat zijn plaat vandaag uitkomt, wat de stemming nog meer verhoogt. Zelfs de standaard meeklapmomentjes zijn hartverwarmend. Morgen zijn we waarschijnlijk vergeten wie Roosevelt was, maar vandaag zijn ze de beste band van de wereld.
Dat zijn The Kills niet. Of misschien zijn ze het wel, maar The Kills en ik, dat wil maar niet lukken. Je hoort de nummers, je ziet een band in topvorm, met Alison Mosshart in een glansrol, maar het kwartje wil maar niet vallen. Je merkt aan alles dat de band weer blij is dat ze op tournee zijn. Dat was namelijk even geleden omdat Jamie Hince, door een blessure aan zijn hand, opnieuw gitaar moest leren spelen. Je hoort en merkt het niet. Als de band de elektronica loslaat en gewoon ouderwets rockt, merk ik dat The Kills toch langzaam maar zeker binnenkomen. De volgende keer maar weer, wellicht komt het ooit goed tussen The Kills en mij.
Er zit een generatiekloofje tussen Junior en ondergetekende. Dat is ook de charme van met een bijna 15-jarige over het terrein lopen. Dat kloofje is merkbaar bij Hollywood Undead. Junior is onder de indruk, vooral door de maskers en de twee drumstellen. Uw recensent schaalt het optreden als een van de slechtste die hij ooit gezien heeft. Een heel slap aftreksel van Linkin Park, een hoop bandleden met meer ego dan muzikale capaciteiten en alleen maar identieke nummers met zoveel clichés, dat zelfs Status Quo zich ervoor zou schamen. Dit sloeg helemaal nergens op. Veel slechter wordt het niet en je verbaast je dat het in de Heineken, de tweede tent van Lowlands, staat Junior bewijst mijn ongelijk echter. Zoals Junior ook nog uit zijn dak kan gaan bij het zoveelste Balkan Beats bandje, Bohemian Betyars. Het was inderdaad een feestje, maar je vraagt je af, hoe lang zo’n hype door kan gaan.
Heeft uw kind ADHD? Stuur’m maar Lido. Lido is een heel druk mannetje, dat op het podium een one man electro commando is. Hij doet alles alleen, inclusief elektronisch drummen, maar weet een vol bandgeluid neer te zetten. Heel fijn om de slechte nasmaak van Hollywood Undead weg te spoelen. Vooral ook omdat Lido een uitmuntend soulvolle zanger is.
De muziekbiz is helaas een mannenwereld. Dat is ook een cliché, maar eentje met een waarheidsgehalte. En die wordt er op vroege leeftijd ingeramd, want het eerste dat de bijna 15-jarige zegt, als hij Warpaint ziet: “dat zijn alleen maar vrouwen!” Juiste constatering en daar is niks mee, met een band met uitstekend musicerende vrouwen, dan. Want Warpaint glorieerde als vanouds. De band lijkt live alleen maar te groeien en geeft een gloedvol optreden in een India die verrassend leeg is. Edward Sharp en zijn Ikealiedje blijken toch nog populair. De band speelt in het zwart-wit en gooit ook wat nieuwe nummers in de setlist. En die doen mij angstig uitkijken naar de nieuwe plaat. Want er is niks mis met elektronica, maar de nummers klinken wat niemendallerig, helaas. Maar een band als Warpaint, komt er nu nog mee weg.
Aan Biffy Clyro is niks niemendallerigs. Dat is een rock powertrio, met Oceansize’s Mike Vennart, live als extra ondersteuning. Deze Schotten klinkt haast Amerikaans zelfbewust en zijn een van de betere rockbands van het Verenigd Koninkrijk. Alleen staan ze in de festivalmodus en lijken de rauwe randjes, die de albums hebben, wat weggebraamd. Het maakt dat het optreden verder uitstekend is, maar je een gevoel overhoudt, dat je iets mist. Het is goed, maar het kan beter. Dat mogen ze dan in Tivoli gaan bewijzen, dit najaar.
Over powertrio’s gesproken. De grootste momenteel, wellicht ook een van de grootste allertijden is Muse. Terwijl Storm en ik mijmerden over de eerste keer dat we Muse zagen (april 2001, een van de eerste optreden in Nederland), kijkt Junior met open ogen naar het spektakel op het podium. Vooral de lichtgevende basgitaar van Matthew Bellamy maakt indruk. De ouwe lullen zien een uiterst strak gespeelde show waarin klapper na klapper langskomt en zien vooral dat Muse de headline slot op Lowlands meer dan waar maakt. We kunnen discussiëren over het moment waar professionalisme en muzikale topsport ophoudt en het afdreunen van een festivalset begint, want soms stampt het wel heel gemakkelijk weg. Maar de conclusie dat met een uur en een kwartier het, door Lowlands geprogrammeerde slot wat aan de korte kant is, die is gerechtvaardigd. Desalniettemin was het fijn om Muse weer eens te zien. Waarna Junior gaat slapen, Storm de wacht houdt en ondergetekende zware gesprekken voert met wildvreemden, daar is het nachtleven van Lowlands immers voor. Het was een uitstekende eerste dag. Eens kijken waar Junior ons op de zaterdag naar toebrengt.