De line-up van Eurosonic/Noorderslag kan soms een ietwat intimiderend wezen. Honderden bands die ieder hun best doen in talloze genre’s waaronder een aantal waar u een ik nog nooit van gehoord hebben. Je ploegt je dus door playlists en youtube om een lijstje te maken waardoor je niet geheel doelloos door Groningen struint. Om vervolgens te bemerken dat er overal rijen staan en dat het bijzonder lastig om binnen te komen in de locaties van keuze. En soms vraag je je af waarom. Want het is nou niet dat Indian Askin nooit speelt in Groningen. Maar de rij voor Huize Maas is groter dan dat er überhaupt in Huize Maas past! Kortom, File Under loopt vanavond door Groningen in een poging om sowieso wat live muziek te zien. En die onverwachte route pakt in sommige vallen slecht uit, maar in andere gevallen. Zeer goed zelfs.
Tekst: Gr.R. Foto’s: Storm
De eerste band van de avond is er nog eentje van het lijstje. En eentje met de meest bijzondere naam van de avond: Let’s Eat Grandma. Let’s Eat Grandma zijn twee 17-jarige meisjes uit Norwich, Engeland, voor wie de muziek nog een speeltuin is. Instrumenten zijn er om te ontdekken en liedjes zijn er om je gevoelens in uit te drukken en dat hoeft niet noodzakelijkerwijs aan bepaalde structuren te voldoen. Kortom, Let’s Eat Grandma speelt een optreden dat alle kanten opstuitert en geregeld ook de goede. Want de zware elektronica van de dames is fijn. Er zit een goede opbouw in de nummers, de samenzang is prettig en als de elektronica net iets teveel dreigt te worden komt er een moppie elektrische gitaar bij. Zoals gezegd, niet alles is even goed, maar de toppers in het oeuvre zijn goed genoeg om het te redden.
File Under loopt nu al een dikke tien jaar door Groningen te struinen en toch worden we soms ineens verrast door een locatie die niet veel gebruikt wordt, maar toch een goede toevoeging aan het programma is. Zoals de Lutherse Kerk en het Lutherzaaltje. Verstopt in een achterafsteegje is vooral het Lutherzaaltje een attractie. Gebouwd in 1925 in de stijl van de Amsterdamse School. Veel mensen worden er niet binnen gelaten, maar die mensen die er zijn, zien de klassieke pianoman Matte Malthese. Malthese, uit Zuid London is een klassieke singer/songwriter met verhalende nummers. Denkt u aan Leonard Cohen, een Randy Newman en vooral een minder schmierende Rufus Wainwright. En dat toch met een eigen geluid. Een klein bezwaar zou kunnen zijn dat Malthese een elektrische piano speelt en dat zijn kunstige nummers, waaronder een licht ironische liefdesverklaring aan Theresa May, terwijl zijn nummers beter tot hun recht komen op een vleugel. Maar past amper in het Lutherzaaltje, dus wellicht is de keuze toch goed. Desalniettemin is het een bijzonder fijn optreden van Malthese
Een manier waarmee je rijen zou kunnen voorkomen is anders plannen. Niet bij het begin naar binnen, maar halverwege het optreden. Je loopt alleen dan wel een risico dat je net niet voldoende van de band ziet. Het Zweedse Rein beukt met haar electropop het Grand Theather plat, maar speelt slechts de helft van de haar toegestane tijd en Drangsal weet waar de Britten hun mosterd halen, maar eindigen met een potsierlijke cover van Metallica’s “For Whom The Bell Tolls”. En die cover jaagt ons weer de regen, op zoek naar een bandje dat wel wil beklijven. En zo belanden we in de USVA. Fijn zaaltje, goed Gronings bier en een rare ingang, achter de bar langs. In de USVA speelt ME AND MARIE. Het optreden van ME AND MARIE doet, na afloop een discussie ontstaan over de kunst van een bio schrijven. De bioschrijver van dienst, beloofde ons op de donderdag een behoorlijk pittig en intens indierock optreden van Stray Dogg, maar die band maakt dat zelfs niet een klein beetje waar. Diezelfde bioschrijver is heel bescheiden over de indierock van ME AND MARIE en die band doet juist het tegenovergestelde en is wellicht het hoogtepunt van de avond. ME AND MARIE is Maria de Val, uit Zwitserland op drums en gitarist Roland Scandella, uit München. Live speelt er nog een extra gitarist mee, ter ondersteuning. Hoewel de bezetting doet vermoeden dat we hier weer met een standaard drum/gitaar rock’n rollbandje te maken hebben is het tegendeel waar. ME AND MARIE houdt het tempo bescheiden en schept er genoegen in om prachtige liedjes te schrijven. Waarbij Scandella zo af en toe uit de bocht mag vliegen. Scandella en Val halen het beste uit elkaar en vooral de samenzang is prachtig. ME AND MARIE is een onverwacht genoegen en de eerste keer dat we met kippenvel staan, op de vrijdagavond. De e-bow is een prettig extra.
Het Portugese Glockenweiss lijkt fijne rock’n’roll te maken, maar we komen weer net te laat binnen en dat geldt ook voor de elektronica van :papercutz. Het IJslandse AdHd is de jazzband van dienst en zoals jazz betaamt, gaat het alle kanten op, behalve de goede. Zij sturen ons weer snel de regen in richting First Breath After Coma. Een bevestiging hebben we niet kunnen vinden, maar de band is hoogst waarschijnlijk genoemd naar het openingsnummer van de Explosions in the Sky-klassieker The Earth Is Not A Cold Dead Place. U weet meteen dan in welke hoek u het moet zoeken, met deze, nog jonge Portugezen: de post-rock. En dan niet de epische songstructuren van voorgenoemde Explosions in the Sky, maar meer in de poppy hoek van Sigur Ros. Sterker nog, we kunnen gewoon stellen dat First Breath After Coma de Portugese Sigur Ros is!. Fijne nummers, veel gitaren, maar nergens wordt het liedje uit het oog verloren. Ook de traditionele Jonsi schtick: bespeel de gitaar met een strijkstok, wordt niet vergeten. En daar waar Jonsi in zijn eentje zingt, weten alle leden van First Breath After Coma de weg naar de microfoon. Het wordt er alleen maar meer episch van. Huize De Beurs stond in het verleden al garant voor memorabele optredens, maar we zetten de show van deze Portugezen met een gouden randje bij. Gelukzalig lopen we de regen weer in. Om net het eind van JC Satan mee te pakken. Deze Fransozen maken fijn kabaal, maar we zien het weer te kort om een echt oordeel over te vellen en we sluiten af met het Brutus. ME AND MARIE bewees al dat je als drumster best kunt zingen en Stefanie van Brutus laat ook weer zien dat dat best gaat. Fijne postpunk maken deze Belgen en het is een fijne afsluiter van de avond. Gelukkig staan er bij de taxi’s geen rijen en zijn we snel weer in #PensionWeedeBee.
Drie dagen Eurosonic, kunnen we een conclusie trekken? Ja en nee. Groningen blijft altijd verrassend en het weer kan altijd onstuimiger dan vorig jaar. De rijen voor de ingang van de zalen lijken ieder jaar langer te worden, waardoor je steeds selectiever moet worden met wat je wel en niet wilt zien. En dat is jammer, want er is zoveel te zien op Eurosonic. Focusland Portugal kwam verrassender uit de hoek van verwacht en vooral bands als NEEV en First Breath After Coma hebben nog wel potentie om door te groeien. U kunt ze blindelings kwijt op uw festival, in ieder geval. Eurosonic2017 was in ieder geval een geslaagd festival. Volgend jaar toch maar weer, ondanks de rijen…