Britpop nieuwe stijl. In Engeland maakt het niet uit of het nieuwe stijl of oude stijl is. The Hunna heeft met zijn single “Bonfire” een puik indierockpareltje afgeleverd waarmee de band zich in de kijker wist te spelen van het grote publiek. Het leek op een trucje. Een beetje goochelen met wat spanningsbogen, een beetje rekken en strekken met wat emo-invloeden en de beste wave-pop in de beste Engelse traditie. En dan trek je met gemak heel wat singalong-fans die van 30 Seconds To Mars houden, over de streep. De Engelsen begrijpen wat dat betreft dat er geen verschil is tussen het oude werk van Tears For Fears en The Script. Als je het maar krachtig genoeg neerzet. De valkuil voor dit kwartet is dat de band zich wil gaan meten met typisch Amerikaanse punkrock. Dat is voor Engelsen vaak een stap te ver omdat ‘t niet in de Engelse genen zit. Emo en wave zijn prima alternatieven die aansluiten op de Britpop en die overtuigend blijven voor een groot publiek. De melodieuze tienerdramatiek past prima bij de vocalen van zanger Ryan met zijn fraaie tongval. Daar hoeft geen Amerikaans spierballenvertoon aan toegevoegd te worden. The Hunna zou volgens mij ook niet anders willen.
mij=Bright Antenna
File: Hunna – 100
File Under: Stevige indierock als Britpop verpakt
https://www.youtube.com/watch?v=OVhqTeGISvU