Twintig jaar geleden kwam het derde en meteen ook laatste album van Galaxie 500 uit: This Is Our Music. In slechts drie jaar en drie albums tijd had de band uit Boston een behoorlijk aantal mensen weten te winnen voor hun lome, lo-fi psychedelica. De drie albums zijn nu opnieuw uitgebracht. Op Today, het debuut uit 1988, was voor het eerst het bijzondere, lijzige stemgeluid van voorman Dean Wareham te horen. Met gitaarspel dat doet denken aan The Velvet Underground, vervreemdende teksten en een mysterieuze Aziatische bassiste had de band een coolfactor die vooral in Engeland enorm aansloeg. De invloeden van de band bleek uit de vele covers die ze speelden en ook op hun albums zetten. Na een cover van een nummer van Jonathan Richman op hun debuut stond op het laatste album een prachtige versie van Yoko Ono’s “Listen, the Snow Is Falling”, gezongen door bassiste Naomi Yang. Ook werd een prima cover van “Ceremony” van Joy Division/New Order opgenomen, die als extra track op de cd van het tweede album On Fire staat. Mede door deze cover besloot ik in november 1990 in Londen naar een concert van de ze te gaan. Ja, zo oud ben ik. Een betere omgeving dan een universiteit voor de toch best studentikoze muziek van Galaxie 500 bestond eigenlijk niet en het concert staat dan ook nog in mijn geheugen gegrift. Vooral de doodse stilte in de zaal tijdens “Listen, the Snow Is Falling” zal ik niet snel vergeten. Onlangs las ik dat opnames van dat concert op de inmiddels niet meer verkrijgbare DVD Don’t Let Our Youth Go To Waste staan (als iemand nog een kopietje heeft liggen dan houd ik me aanbevolen). Enkele maanden na dit optreden viel de band uit elkaar, onbegrepen en ondergewaardeerd. Zanger/gitarist Dean Wareham begon Luna en de ritmesectie ging verder onder eigen naam: Damon & Naomi. Inmiddels is Luna ook ter ziele en maakt Wareham nog muziek met Lunas bassiste en zijn vrouw als Dean & Britta. In 2009 verzorgden ze de soundtrack voor dertien filmportretten van Andy Warhol. De cirkel is rond. Als er een band het geluid en de sfeer van The Velvet Underground benaderde dan was het wel Galaxie 500. Warhol zou trots zijn geweest. Ik ben overigens blij dat er geen reünie-optredens gepland zijn, omdat die mijn mooie herinnering aan die 20e november 1990 in Londen ongetwijfeld afbreuk zouden doen. Galaxie 500 is zo’n band die je eigenlijk gewoon liever voor jezelf houdt.
Mij=Domino / Munich