“All Drummers Are Friends” met Lol Tolhurst
Lol Tolhurst was lang geleden, midden jaren zeventig, mede oprichter van The Cure. Tot 1989 was hij, naast zijn jeugdvriend Robert Smith, de enige vaste waarde in die legendarische band, eerst als drummer en later als toetsenist. Miki Berenyi was dan weer de zangeres en gitariste van Lush, één van de belangrijkste en invloedrijkste bands in de vroege jaren negentig, de hoogtijdagen van dromerige shoegaze. Een genre dat door Lush welhaast werd geperfectioneerd. Op 1 mei aanstaande spelen allebei de iconen in Het Patronaat te Haarlem. Miki met haar Miki Berenyi Trio, dat net het prachtige album Tripla uitbracht, en Lol zal voor het eerst optreden met zijn zoon Gray. Deze illustere combinatie toert eind april en begin mei ook door België en Frankrijk. File Under praatte even bij met Lol, die zich in woonplaats Los Angeles aan het voorbereiden is op deze shows.
Miki was ooit te gast in de podcast die je samen met Budgie (oud-drummer van Siouxsie & the Banshees) hostte en vorig jaar deden jullie al een toer in de V.S. samen. Hoe is deze samenwerking tot stand gekomen? Kenden jullie elkaar al? Nee, het is soms heel simpel in het leven en niet zo prozaïsch. De reden waarom we elkaar leerden kennen is uitermate alledaags: Miki heeft in de V.S. dezelfde agent als ik. Toen Miki met haar band ging toeren kregen we de vraag of we ook wilden aansluiten om ons album te promoten. Vroeger met The Cure, en in recentere tijden met mijn boeken, ben ik meerdere keren door heel de Verenigde Staten getrokken. Ik heb geleerd dat veel vliegen zo’n tournee veel uitputtender kan maken dan je eigenlijk zou wensen. Het is ook nog eens slopend voor je gehoor. Je kunt het beste het voorbeeld volgen van veel Amerikanen die lange tours doen. Huur een luxe tourbus en rij van show naar show. Heel veel bands, zeker de countrybands, zijn hier maanden onderweg en die bussen staan meestal klaar in Nashville. Ik stelde dus voor om dat ook te doen en zo zijn we twee weken onderweg geweest. Dat is ook best wel een ding, om twee weken in de bus te stappen met onbekenden waarvan je helemaal niet weet of je met die lui overweg kan. Het zijn van die grote bussen met achterin een soort van lounge waar je kunt chillen, films kijken en wat dan ook maar, onze bus had één klein euvel: de TV was stuk en blééf stuk gedurende de hele reis. We werden dus min of meer gedwongen om met elkaar te praten. En dat deden we dus ook. We praatten, praatten, en praatten en zo ontstond een vriendschap. Met name met bassist Ollie (Oliver Cherer) had ik een hele goede klik. Eigenlijk hadden we elkaar allemaal decennia geleden moeten ontmoeten. Toevallig woonden Miki en ik, zo’n veertig jaar geleden, op nog geen tien kilometer afstand van elkaar in Londen. Ik kende toen heel veel mensen uit de muziekscene die daar ook woonden en we hadden elkaar toen vaak genoeg kunnen tegenkomen maar goed, zo gaat het in het leven. Budgie kende haar al wel uit die tijd trouwens.
Budgie en jij speelden toen om jullie album Los Angeles te promoten? Het album dat jullie maakten met Jacknife Lee en een keur aan gasten? Jazeker. Het was lastig om dat album live te brengen. Met zoveel gasten (red.; o.a. James Murphy (LCD Soundsystem), Bobby Gillespie, The Edge) die bijdragen leverden, was het onontkoombaar dat we het slechts deels live konden spelen maar ook vooraf opgenomen muziek moesten gebruiken. We deden één show hier in L.A. met een paar van de mensen die meewerkten aan de plaat zoals Pan Amsterdam, Arrow de Wilde, mijn vriendin Mary Lattimore, de harpiste. Trouwens, Arrow is de langste vrouw die ik ooit heb gezien! En een geweldige performer bovendien. We hadden veel delen van de show op tracks van het album en eerlijk gezegd, dat is voor het publiek lastig te vatten. Er zitten twee gasten live te drummen, je hoort een stem, maar je zíet niemand. Het is gewoon een lastige opgave om daarmee te toeren.
Deze Europese optredens moeten Miki’s prachtige nieuwe album Tripla promoten, veronderstel ik?
Dat klopt. Ik hoorde het album al een maand of zes geleden en was gelijk erg onder de indruk. Ik wilde graag voor deze shows aansluiten. Ik heb Budgie natuurlijk ook gevraagd, maar voor hem was het niet haalbaar dit keer. Budgie heeft een jong gezin en moet binnenkort al op pad om zijn boek, dat in juni gaat verschijnen, te promoten. Dus ik moest iets anders verzinnen. De oplossing die ik vond was om mijn zoon Gray te vragen. Ik speel voor het eerst ooit met hem samen. Hij speelt al achttien jaar, hij heeft zijn eigen band Topographies (red.; Topographies speelde vorig jaar nog op het Grauzone Festival in Den Haag). Het was op een bepaalde manier ook wel vreemd. Ik heb natuurlijk altijd gevolgd wat hij deed maar wilde me natuurlijk niet opdringen, ik moest denken aan Julian Lennon, James McCartney, ik wilde niet dat hij in zo’n positie zou worden gemanoeuvreerd. Maar nu voelt het goed en natuurlijk. Hij is zijn eigen persoon geworden. Een paar jaar geleden gingen we samen op vakantie in het Noorden van Californië en hadden we het idee opgevat om samen eens iets te doen op muzikaal gebied maar we dansten een beetje om elkaar heen, we konden er niet echt iets concreets van maken, dus dachten we ‘vergeet het maar, we gaan een leuke hike tocht maken’. Tijdens de optredens in Europa zal Ollie onze bassist zijn. Ik vroeg of hij daarvoor voelde en hij was gelijk enthousiast. Hij speelt dus zowel met het Miki Berenyi Trio als met onze set mee. Gray speelt gitaar en zal zingen. Toen we een dikke maand geleden in San Francisco, waar Gray woont, gingen repeteren was ik na een uurtje spelen overtuigd dat dit de juiste keuze is. Het blijft een feit dat als je een band samenstelt met de beste drummer, de beste gitarist enzovoort, dat dat eigenlijk nooit tot een goede band zal leiden. Het is altijd meer dan de som der delen, het is behalve kunde en techniek ook de chemie, de karakters. In de tijd dat The Cure een trio was, beleefde ik dat het meest. Met Robert en Simon (Gallup, bassist) was het een soort tweede natuur. Je voelt gewoon aan wat de ander doet en zij voelen ook aan wat ik doe. En toen we laatst dus repeteerden merkte ik na een uurtje spelen al dat dat nu ook weer goed zit. Dat is gewoonweg een geweldig gevoel. We zullen niet spelen wat iedereen verwacht van mij, dus bereid je voor om verrast te worden. Ik heb ook een en ander opgenomen met Miki. Dat zal in de nabije toekomst worden uitgebracht en ik vermoed dat we daar ook iets van willen spelen tijdens de shows.
Het album Los Angeles dat je maakte met eerder genoemde Budgie en Jacknife Lee was misschien wel een van de best ontvangen albums in je carrière. Zijn er plannen om een tweede album te maken? Op dit moment niet. Vergeet niet dat ‘Los Angeles’ een project was dat zo’n vijf jaar heeft gekost om te maken. We begonnen eerst met drummer Kevin Haskins, de drummer van Bauhaus, die tijdens het proces moest afhaken wegens verplichtingen met zijn eigen band. Het duurde daarna een tijd om de boel weer op poten te zetten. Budgie en ik maakten wel stappen maar pas toen Jacknife Lee zich aansloot werd het echt wat het uiteindelijk is geworden. Maar voor nu, kijk, Budgie woont in Berlijn, Jacknife Lee en ik in L.A. Daarnaast heeft iedereen zijn eigen projecten. Jacknife is nu alweer maanden aan het werk met U2, Budgie heeft zijn boek, ik ben ook weer aan het schrijven. Ik weet echt niet of we nog eens iets zullen maken. Op dit moment denk ik van niet. Jacknife Lee kende ik al als vriend voor we ooit dachten aan samenwerken. Hij woont niet zo ver bij me vandaan en toen ik hem vroeg om te luisteren naar onze eerste opnames viel het kwartje en werd hij een drijvende kracht in dit project.
Je eerste boek, Cured, was het verhaal van je leven, je tweede boek, Goth, was een ode aan en studie naar de subcultuur. Het boek waar je nu aan werkt, mogen we al weten waar dat over zal gaan? Jazeker, het zal een soort ‘self help’ boek voor Goths worden. Als iemand zo’n boek zou kunnen schrijven ben jij het wel, ik ben zeer benieuwd. Ik hoop het, het is nog niet af, er moet nog wel het een en ander gebeuren voor het af is. Ik realiseer me wel inmiddels wat mijn niche is. Het creatieve proces van schrijven is voor mij een vergelijkbaar proces als muziek maken. Er zijn veel verschillen maar sinds ik ben gaan schrijven, tien of twaalf jaar geleden, heb ik gek genoeg meerdere musici ontmoet die óók zijn gaan schrijven en dat schept gelijk een band. Door het schrijven en juist niet door de muziek. Zo ontmoette ik Nabil Ayers, zoon van soul legende Roy Ayers. Nabil is de baas van het Beggars Banquet label en ook drummer, je kent mijn motto, ‘all drummers are friends’, en het is echt zo. Een gemeenschappelijke vriend, Joe, is ook drummer en samen met zijn vrouw, die therapeute is, houden ze eens per jaar een feest waarop alleen drummers en therapeuten komen. We zijn een soort samenwerkende tribe van drummers. Als ik hier in L.A. naar festivals of shows wil gaan en ik kijk naar de line up bemerk ik altijd dat van de meeste acts ik de drummer ken. Niet de rest van de band, wel de drummer haha. Ik kende de onlangs overleden Clem Burke (drummer van Blondie) ook goed. En natuurlijk ontmoette ik hem ooit voor het eerst op het feestje van weer een andere drummer.
Je hebt de afgelopen decennia, na je periode met The Cure, je eigen muziek gemaakt, boeken geschreven, lezingen gegeven, van alles is er op je pad gekomen maar voor veel mensen zul je toch altijd die gast van The Cure zijn. Hoe kijk je daar zelf tegenaan? Ach, ik weet wat er op mijn grafsteen zal staan als de tijd komt. Het heeft geen zin me daartegen te verzetten en ik wil dat ook niet. Ik ben trots op wat we met The Cure toen hebben bereikt. Het maakt me nederig en ik voel me gevleid. Ik heb veel plezier in wat ik allemaal doe en mijn connectie met The Cure opent nog altijd deuren voor me.
Het moet ook een haast surreële ervaring zijn geweest om te spelen in pubs in Zuid Engeland en dan sta je een paar jaar later voor twintigduizend man in Zuid Amerika op een podium. Het is ook vreemd om de andere kant weer op te gaan. Ik speel nu weer in kleine zalen. Mijn vriend James Murphy van LCD Soundsystem zegt altijd, optreden houdt je jong, als je veel speelt wordt je jonger. En Simon Gallup (The Cure) zegt altijd, als je op dat podium staat ben je leeftijdsloos. Het geeft me energie en plezier. Ik ben inmiddels zesenzestig, maar daar ben ik helemaal tevreden mee. Ik geniet van wat ik doe.
File Website: [Lol Tolhurst]
File Recensie: [Los Angeles]
File Event: [Het Patronaat, 1 mei]
File Video: Lol Tolhurst x Budgie x Jacknife Lee feat. James Murphy – Los Angeles
File Video: Lol Tolhurst x Budgie x Jacknife Lee feat. Arrow de Wilde and Mark Bowen – Uh Oh