Het valt vast niet mee één van de meest gehate mensen in de popmuziek te zijn. Mike Love kan daarvan getuigen, dat is duidelijk. Hoe zat het ook al weer? Met zijn neef, de geniale zanger/componist Brian Wilson, stond Mike aan de wieg van The Beach Boys. Een band die, zeker in de jaren zestig, één van de mooiste en meest succesvolle bands ter wereld was. Behalve Brian en diens broers Dennis (drums, piano en een ongeleid projectiel waar het vrouwen drank en drugs betrof, overleden in 1983) en Carl (de gitarist met de engelachtige stem, “God Only Knows”, “Good Vibrations”, overleden in 1997) waren af en aan ook de gitaristen Al Jardine en David Marks van de partij alsmede toetsenman Bruce Johnston. Laatstgenoemde speelt nog altijd voor Beach Boy in de huidige band, samen met Mike. Brian is al jaren bezig met zijn solocarrière. Waar zit nu het probleem? De eerste jaren was frontman en tekstschrijver Mike Love gewoon een gezellige, wat ouwelijk aandoende zanger die vooral uitblonk in up-tempo rock ’n roll songs.
Toen Brian stopte met toeren en in de studio aan het meesterwerk Pet Sounds werkte en later aan Smile, dat pas decennia later kon worden voltooid, ontstond er een breuk in de gelederen, Mike schijnt hem zelfs toegebeten te hebben “don’t fuck with the formula Brian!”, hetgeen hij overigens stellig ontkent. Terwijl Brian geestelijk achteruitging en steeds minder deel uit kon maken van The Beach Boys nam Mike het voortouw en zorgde er simpelweg voor dat er brood op de plank kwam door gewoon te blijven spelen, waar ze maar gevraagd werden, ook toen de nieuwe platen hoegenaamd niets meer deden en de band meer en meer het oldies-circuit in werd gedreven. Nu was dat voor Mike geen probleem. Hij leeft voor die gouden sixtieshits en vindt het ook in 2016 nog heerlijk om op te treden. Brian was natuurlijk het grote genie van de band en ook Dennis en Carl waren tot hele mooie dingen in staat maar Mike was altijd meer de showman. Zijn rol in de band stootte veel fans van Brians geniale talenten tegen de borst. Toen Mike zijn bandmaat en neef ook nog tot tweemaal toen voor de rechter sleepte over misgelopen royalties en Brian’s pogingen de Smile/plaat op eigen houtje af te maken was het voor velen toch echt genoeg. Mike Love was de bad guy die dankbaar mocht zijn dat hij ooit mee had mee mogen doen met dit bandje en nu echt over de schreef ging. Toen alles weer koek en ei leek tijdens de vijftigjarige jubileum tournee in 2012 liep het ook weer verkeerd af. Omdat eerder geboekte shows niet werden afgezegd door Mike kon de tour niet worden verlengd en de pers schreef dat Mike het genie Brian de band uit had gezet. Zeker nu, met alle social media, maar ook vroeger al, was de bak stront die met regelmaat over Mike Love werd uitgestort niet misselijk.
Zelf zegt hij dat hij niet uit is op zijn eigen gelijk maar deze autobiografie Good Vibrations, My Life as a Beach Boy schreef voor zijn kinderen. Het is in elk geval voor elke ‘beach boys watcher’ zoals ondergetekende de moeite om ook zijn verhaal eens aan te horen. En hoewel zijn gedweep met de goeroe Maharishi me niet zo kan boeien zijn het vooral de intrigerende kijkjes achter de schermen van de band die ons Mike doen leren kennen. Hij is de eerste om te onderschrijven dat hij maar een fractie van de talenten van Brian heeft maar komt ook op voor de dingen die hij wel deed: klassieke teksten, melodietjes die hij bedacht, zijn zang op de grote hits etc., Mike is een hardwerkende man die niet onder stoelen of banken steekt dat hij niet vies is van centjes verdienen en er nog altijd lol in heeft voor een volle zaal te staan. Mike is gewoon een all american boy. Van de drugs en drank die Dennis de dood injoegen en Brian tot een soort levend wassen beeld maakten is hij zeer afkerig. In zijn privéleven (hij werd pas echt gelukkig in zijn zevende (!) huwelijk) ging het niet allemaal van en leien dakje maar of het nou daarover gaat of over de relatie met de andere Beach Boys, Mike is recht door zee, geeft zijn fouten toe maar tracht een en ander ook wel te verduidelijken. Zo is zijn uitleg over de gang van zaken rond het eindigen van de tournee in 2012 wel een heel andere dan die we in de pers lazen. Zijn crisismanagement heeft ervoor gezorgd dat de band niet al decennia geleden stopte te bestaan. Tegelijkertijd spreekt hij toch respectvol over Brian en zelfs Dennis, die hem het leven soms wel heel zuur maakte (hij sliep met Mike’s echtgenote), komt er niet al te slecht vanaf. Natuurlijk hoeven we Mike niet op zijn woord te geloven maar de kijk op zowel de man als zijn band verandert toch wel na het lezen van dit boek. Na het lezen van Good Vibrations, My Life as a Beach Boy is het duidelijk dat hij, de hardwerkende gewone jongen van arme komaf, ook nu hij dik in de zeventig is het prima naar zijn zin heeft met het spelen van hits die al vijftig jaar oud zijn en veel van de kritiek die hij al jaren krijgt in elk geval in een ander perspectief kan plaatsen. Ok, er hadden wat minder ‘names’ in het boek ‘gedropt’ mogen worden en Mike is soms wel erg dol op zichzelf maar toch, haters zullen na het lezen van dit boek toch een andere kijk kunnen hebben op Mike Love en The Beach Boys.
mij=Faber
File: Mike Love – Good Vibrations, My Life as a Beach Boy
File Under: Mike Love Not War
File Social: [Facebook]
File Video: [Good Vibrations 2016]
In de jaren negentig was Julia P. Hersheimer een trio dat veel aandacht trok. De heldere, unieke stem van Julia P en de melodieuze songs, met invloeden uit de sixties en de indie van die tijd werden, terecht, in binnen- en buitenland zeer gewaardeerd. Inmiddels speelt Julia P al sinds jaren als soloartiest maar helaas voor de liefhebbers staat de carrière op een laag pitje. Helemaal verdwenen was ze gelukkig niet, zo hoorden we haar bij Knupperpouf de zang verzorgen en drumde ze in een paar bandjes. Maar in de zomer van 2017 is er dus sinds lange tijd weer eens een nieuwe release verschenen. Deze Summer EP werd gemaakt in samenwerking met de hoofdstedelijke band The Hengles en telt, zoals het een EP betaamt, vier lekkere, inderdaad zomerse, liedjes. Vooral ‘Waves on the Rocks’ met zijn fijne basloopje en smaakvolle trompetten zit gelijk in het hoofd. Het prijsnummer is echter ‘Big Beach’. Een prachtige song met een slimme opbouw en de perfecte sfeer die bij het zomerseizoen hoort. Het klinkt allemaal losjes en het plezier van zangeres en band spat er van af. Schrijver dezes zou het niet erg vinden als er weer eens aan heel album zou verschijnen van Julia P met dit soort relaxte pure popsongs.
