De naam van de deze band uit Finland klinkt dreigender dan het gros van de muziek die het viertal laat horen op hun tweede cd The Lemonade Ocean. De titel van de cd doet ook al wel zoiets vermoeden. De twee mannen en vrouwen komen begin maart onze kant op en doen dan een viertal shows met onder andere Hit Me TV. Dat lijkt me al luisterend naar deze plaat helemaal geen slechte combinatie. Al gooit Hit Me TV het wel over een veel melodieuzer, minder dreigender boeg dan I Was A Teenage Satan Worshipper, volgens mij sluit het wel goed op elkaar aan, beiden kiezen voor een duidelijke melange van electro, indie en rock. Waarbij bij de Finnen vooral herinneringen aan My Bloody Valentine en The Jesus and Mary Chain doorschemeren. De Finnen hebben eigenlijk best een raar tweeledig geluid. Aan de ene kant kiezen ze keihard voor een bijna industrial insteek, zonder daarbij overigens de furie van een NiN te benaderen. Aan de andere kant staat in enkele tracks een combinatie van lijzige, dromerige eighties synthesizers in de ene laag met springerige, blikkerige beats. In de andere laag zoals waarover zanger My Lovin’ Martian met zijn ijle stem (Billy Corgan op zijn liefst) zingt is bevreemdend. Het beste klinkt de band wat mij betreft als er ‘echte’ instrumenten de nummers ingetrokken worden en My Lovin’ Martian ruggesteun krijgt van de dames in de band op zang. Ik vraag me af wel hoe dit live gaat klinken. Als zanger kun je volgens mij nooit zo beheerst live zingen terwijl de band achter je als een gek tekeer gaat. Dat kun je niet op die manier combineren en moet ofwel in een kakofonie van geluid eindigen die het publiek tot grote waanzin drijft ofwel bloedeloos saai wordt omdat iedereen maar naar zijn schermpjes staat te staren. Ik gok gezien het feit dat de band in Finland het al een behoorlijk eind geschopt heeft in het clubcircuit, dat het doemscenario niet van stal gehaald hoeft te worden.
mij=Gaea / Sonic