Dan mag er nog zo’n grote stapel promo’s op een recensie liggen te wachten, File Under mag toch echt niet verstoken blijven van recensies van de twee beste albums van het jaar: Krallice en Fennesz. Twee nogal verschillende dingen zo op het eerste gezicht, want de ene maakt een epische, avantgardistische versie van blackmetal, en de ander is wellicht de beste ambient-glitch-geluidskunst-artiest van de wereld. Toch, behalve dat ze verantwoordelijk zijn voor nummers 1 en 2 van mijn jaarlijst, hebben ze eigenlijk nog wel meer gemeen. Beide artiesten houden namelijk erg van melodie, en dan liefst van de ontroerende, mooie soort. Ook houden ze allebei er van om die prachtige melodieën te verbergen: in waanzinnige kluwen mitrailleurriffs (Krallice) of onder dikke wolken digitale ruis (Fennesz). Het is dus goed zoeken en veel doorzetten op Krallice en Black Sea, want makkelijke plaatjes zijn het niet.
Krallice doet acht tot zestien minuten over hun songs, waarbij nu eens geen aandacht wordt geschonken aan boosaardigheid en corpsepaints, maar alleen aan riffs, riffs en nog eens riffs. Blackmetal als vorm, puur voor de muziek en niet voor imago. Wat overblijft zijn zes lange blackmetalsongs met hypermelodieuze riffs op topsnelheid gespeeld, en dermate van complex van opzet dat een akkoordenschema zelfs op deze duizelingwekkende snelheid er soms meer dan een minuut over doet om weer van voor af aan te starten. Drums en zang hebben een ondersteunende maar wel belangrijke rol, maar gitaristen Mick Barr en Colin Marston verdienen standbeelden voor hun ongekend inventieve maar bovenal waanzinnig mooie riffs. Had ik het al gehad over de riffs? En luister vooral door tot het einde, want afsluiter “Forgiveness in Rot” zijn de mooiste zestien minuten muziek van 2008.
Bijna even mooi is Fennesz, de Oostenrijkse laptopper. Net zo melodieus als de bovenstaande blackmetallers, maar de vorm is nogal anders. Net als op zijn voorgangers Endless Summer en Venice schrijft Christian Fennesz mooie, ontroerende liedjes met behulp van gitaar en keyboard, en maakt er vervolgens desolaat mooie abstracte geluidskunst van door alles door de laptopmangel heen te halen. Dat doen wel meer mensen, maar niemand die de essentie van de melodie zo goed weet te behouden te midden van soms zelfs vrij harde noise als Fennesz. Beter of slechter dan zijn vorige werk zijn futiele vergelijkingsvragen, en doen totaal niet ter zake als je gewichtloos wegzweeft bij “Vacuum”, of elk ander liedje eigenlijk. Onovertroffen in zijn soort en maar door één andere artiest overtroffen buiten zijn soort dit jaar.
mij=Profound Lore & Touch / Konkurrent